Αποχαιρετισμός στο αστέρι, που έσβησε πρόωρα, στη Ρέα μας

Κυριακή 1η Νοεμβρίου του 2020
….Και παραδίνουμε στην αιωνιότητα την αγαπημένη μας Ρέα.

Τ’ όνομά σου Ρέα μου, με τρία μόνο γράμματα, στην αρχαία ελληνική μυθολογία σήμαινε τη Μάνα των Θεών και των Ανθρώπων.

Με άλλη σειρά τα τρία αυτά γράμματα διαβάζονται ΕΑΡ, δηλαδή Άνοιξη και Άνοιξη ολάνθιστη ήσουνα. Με άλλη σειρά τα τρία γράμματα διαβάζονται ΕΡΑ, που στα πολύ παλιά χρόνια σήμαινε Γη· τη Γη που σε κλέβει σήμερα, για να βρεθείς όμως τελικά, στον ουρανό, στην αγκαλιά του Πλάστη.
* Τι συνδυασμός κι αυτός… Μάνα, Άνοιξη, Γη, σ’ ένα όνομα: ΡΕΑ.
Η Μάνα που γεύτηκε την Άνοιξη και παραδίνεται στη Γη…
Μια ανθρώπινη, μα άδικη διαδοχή, γιατί λείπουν βέβαια το καλοκαίρι του θερισμού και το Φθινόπωρο του απολογισμού, με τον Χειμώνα των αναμνήσεων.
Όμως λέει κάπου ο Πίνδαρος:
«τι δε τις, τι δ’ ου τις;
σκιάς, όναρ άνθρωπος»,
δηλαδή τι είναι και τι δεν είναι ο άνθρωπος; σκιάς όνειρο ο άνθρωπος. Σκληρό, αλλά αυτή είναι η μοίρα του ανθρώπου. Στον ψεύτικο τούτο κόσμο κανένας δεν είναι σίγουρος, για τίποτα και για κανένα.

Γι’ αυτό και κάπου ο Ελύτης λέει: «Αυτός ο κόσμος, ο μικρός, ο Μέγας»,
για να συμπληρώσει ο Σολωμός:
«Είν’ ζωή ολίγο φως και μακρυνό
σε μέγα σκότος κι έρμο».

* Ρέα μου, λουλούδι στο ανθογυάλι της ζωής των ανθρώπων σαν και όσων σε γνώρισαν, θα μείνεις πάντα σημάδι της πανάξιας παρουσίας σου, της αγάπης που έδωσε και πήρες και της αδικίας του πρόωρου χαμού σου.

Σαν γλυκόπικρο φιλί αποχαιρετισμού σου ’γραψα λίγους στίχους, ανάβλυσμα της ψυχής της ψυχής μου· στίχους ανεπαρκείς βέβαια για να εκφράσουν όσα αισθάνομαι και αισθάνονται όλοι σήμερα.

* Το αστέρι
Κοίταγα χτες τον ουρανό
κι ένα αστέρι φωτεινό,
τράβηξε για τη Δύση.
Όχι για να ’βρει την Αυγή,
πήγαινε για να σβήσει.

Άφησε πίσω τον χαμό
μ’ ένα βαθύ αναστεναγμό,
για τ’ άδικο της ζήσης.
Πήγε να βρει τη σιωπή,
απ’ τη ζωή της φύσης.

Μες στις ψυχές μας χαλασμός
ο πόνος μας μέγας σεισμός,
κι οι απορίες πλήθος.
Στον Άδη ο ξενιτεμός,
μας μαύρισε το στήθος.

Απόμεινε μόνο καημός
κι αδύνατος ο λυτρωμός,
για συγγενείς και φίλους.
Πού να ’βρουν στήριγμα στη Γης,
ψυχής που να ’βρουν στύλους;..

Πλάστη μας με απλοχεριά
τη θεϊκή παρηγοριά,
δώσε μας στο σκοτάδι.
Για αποκούμπι στις καρδιές,
ν’ αντέξουμε τον Άδη.

Και για την έρμη μας ψυχή
στείλ’ αγιασμό κι απαντοχή,
κάνε να ’ρθει κουράγιο.
Βάλσαμο μες στον πόνο μας,
μ’ ένα σου νεύμα άγιο.

* Σε κάποιους στίχους ο Γιάννης Ρίτσος λέει:
«Μανούλα μου μην κλαις
οι μέρες κι αν περνάνε·
τότε οι νεκροί πεθαίνουνε
όταν τους λησμονάνε».

* Ρέα μου, δεν θα σε λησμονήσουμε ποτέ· θα σ’ έχουμε στην ανάσα μας, στο μυαλό και στην καρδιά μας, κι εκεί για μας θα ζεις, όσο ζούμε.

* Καλό ταξίδι μάτια μου. Καλό σου ταξίδι.

Σάκης Κ. Παντελής

ΧΗΜΙΚΟΣ Ε.Κ.Π.Α.