«Υπάρχει σταθεροποίηση εδώ και δύο μέρες, αλλά είναι σταδιακή και δεν αφορά στη Θεσσαλονίκη, τη Λάρισα και την Πέλλα, που είναι ακόμα σε δύσκολη θέση. Υπάρχει μία αχτίδα ελπίδας, αλλά είναι ακόμα μακριά», δήλωσε η Ματίνα Παγώνη μιλώντας στον ΑΝΤ1. Ερωτηθείσα για τον στόχο που θα φέρει την άρση της καραντίνας, η πρόεδρος της ΕΙΝΑΠ εκτίμησε το ότι είναι «αδύνατο να φτάσουμε στα 500 κρούσματα στις αρχές Δεκεμβρίου» και σημείωσε πως είναι αδύνατο να εφαρμόσουμε όλοι τα μέτρα, «θα πάμε μία με δύο εβδομάδες πίσω», όσο αφορά στην άρση του lockdown. Ξεκαθάρισε όμως ότι, «ο αριθμός των διασωληνωμένων και των θανάτων θα αργήσει να μειώνεται, γιατί αναφέρεται σε δυο εβδομάδες πίσω».

Σχετικά με το άνοιγμα των σχολείων, εξέφρασε την άποψη ότι, «αν ο στόχος μας είναι να πάμε στο 500, η κίνηση γονιών και παππούδων που πάνε τα παιδιά στο σχολείο, θέλει σκέψη» και πρότεινε το σταδιακό άνοιγμα των σχολείων μετά τα Χριστούγεννα, ώστε στις γιορτές «να ανοίξει η αγορά. Όμως, με τις μάσκες μας, τις αποστάσεις και μεγάλη προσοχή». «Ο καθένας να συνειδητοποιήσει σε τι κατάσταση βρίσκεται η χώρα μας και να σκεφτεί τους ανθρώπους που δίνουν μάχη στα νοσοκομεία κι ας αποφασίσει ο καθένας πώς θα πράξει», τόνισε η κα Παγώνη.

Όσον αφορά στη νυχτερινή απαγόρευση κυκλοφορίας, σημείωσε ότι, «επειδή έρχονται οι γιορτές, θα μπορούσαμε να δώσουμε ένα περιθώριο κυκλοφορίας μέχρι τις 21:00». «Μετά τα Χριστούγεννα, στόχος είναι το τρίτο κύμα να μην είναι πολύ ισχυρό», ανέφερε ερωτηθείσα για το τρίτο κύμα της πανδημίας.

Για τη θεραπεία του Αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου, είπε πως υπάρχουν διάφορα πρωτόκολλα «και εξαρτάται από την κλινική εικόνα του ασθενούς το τι θα χρησιμοποιηθεί, ένα από αυτά είναι που εφαρμόστηκε και στον Αρχιεπίσκοπο, όμως δεν πρέπει να γίνει περαιτέρω συζήτηση γιατί είναι προσωπικά δεδομένα» και έκανε ξεκάθαρο πως «όποιος χρειαστεί οτιδήποτε, ανάλογα με το ιστορικό και την κλινική του εικόνα θα το πάρει. Να μην ανησυχεί κανείς, οι γιατροί θα κάνουν ό,τι μπορούν για οποιονδήποτε». Τέλος, η πρόεδρος της ΕΙΝΑΠ υπογράμμισε πως «χρειαζόμαστε ενίσχυση για όλα τα τμήματα των νοσοκομείων σε ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, γιατί έχουν νοσήσει πάρα πολλοί».

Ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, προσερχόμενος στη Βουλή για να μιλήσει στην Ολομέλεια στο νομοσχέδιο του υπουργείου Εργασίας, επισκέφθηκε το ιατρείο της Βουλής προκειμένου να συλλυπηθεί τους υγειονομικούς εργαζόμενους για την απώλεια του συναδέλφου τους, του 52χρονου γιατρού Γιάννη Μητρόπουλου που έχασε την μάχη από την covid-19.

Παράλληλα, ο κ. Μητσοτάκης συνεχάρη τους γιατρούς και το υγειονομικό προσωπικό της Βουλής των Ελλήνων για τη μεγάλη προσπάθεια την οποία καταβάλλουν, την τήρηση των μέτρων προστασίας και τις υπηρεσίες που προσφέρουν στη λειτουργία της εθνικής αντιπροσωπείας.

Συγκλονίζει η κατάθεση ψυχής της καθηγήτριας του 26χρονου Γρηγόρη που δολοφονήθηκε στις Σπέτσες και το έγκλημα προσπάθησαν να το παρουσιάσουν ως τροχαίο δυστύχημα. Γιατί ο Γρηγόρης, ήταν ένα ιδιαίτερο παιδί και λόγω προβλημάτων πήγαινε σε ειδικό σχολείο. Μέχρι την B’ Γυμνασίου, δεν είχε μάθει ούτε να γράφει, ούτε να διαβάζει, ούτε καν να διαχειρίζεται τα χρήματα και να δίνει ρέστα…Ένα παιδί, ορφανό και ταλαιπωρημένο που όπως λέει η καθηγήτρια του, ίσως ο μοναδικός άνθρωπος που έσκυψε από πάνω του ζέστανε την καρδιά και κέρδισε την εμπιστοσύνη του, βίωσε από μικρός την απόρριψη των συνανθρώπων του. Εκείνων των πολλών που ποτέ δεν τον αποδέχθηκαν. Μόνο τον ανέχονταν μέχρι που τελικά πήρε έναν άλλο δρόμο και ξεψύχησε από το μαχαίρι του 22χρονου συντοπίτη του.

Η κυρία Μαριλένα Χατζηλογίου που ήταν η αγαπημένη του καθηγήτρια ξεσπά στο protothema.gr «Χθες έμαθα ότι δολοφονήθηκε και συγκλονίστηκα. Μου είπε η διευθύντρια “το παιδί σου δολοφονήθηκε”, είπα “τι πράγμα;” και ξέσπασα σε κλάματα. Όλο το βράδυ έκλαιγα..» λέει η κυρία Χατζηλογίου και σκιαγραφεί με δύο κουβέντες και σπασμένη φωνή το προφίλ του άτυχου 26χρονου. «Ο Γρηγόρης ήταν ένα παιδί πολύ φτωχό και ταλαιπωρημένο. Τον είχα μέσα στην καρδιά μου σαν δικό μου παιδί. Είχα χρόνο και περνούσα όλη την ημέρα μου με τον Γρηγοράκη. Ήταν ένα παιδάκι ειδικών αναγκών που είχε ανάγκη από προσοχή».

«Στην υπόθεση της φρικτής δολοφονίας του άτυχου Γρήγορη ως φαίνεται δεν έχουμε ένα σύνηθες θύμα αλλά ένα εύκολο ευάλωτο και ευπαθές θύμα . Ένα παιδί με νοητική στέρηση που καταβλήθηκε υπερδιπλάσιος κόπος για την ανατροφή του για να γίνει λεία εντέλει στα χέρια αδίστακτου εγκληματία για ασήμαντη αφορμή όπως προκύπτει από τη δικογραφία» τονίζει στο protothema.gr ο συνήγορος της οικογένειας κ. Σπύρος Δημητρίου.

Απόρριψη

«Τον Γρηγόρη τον γνώρισα όταν μπήκε στο Τμήμα Ένταξης. Μπήκε πρώτη φορά το 2008. Είχα τον Γρηγόρη και άλλα τέσσερα παιδάκια. Το παιδί δεν είχε γνωμάτευση επίσημου φορέα γιατί για να πάρεις επίσημη γνωμάτευση έπρεπε να πας στον Πειραιά αρκετές φορές. Η οικογένεια ήταν πολύ φτωχή και δεν είχε τέτοια επίσημη γνωμάτευση. Αλλά την αξιολόγηση την έκανα εγώ. Το παιδάκι είχε σίγουρα νοητική υστέρηση και είχε ενημερωθεί και ο σύμβουλος ειδικής αγωγής και φοιτούσε στο Τμήμα Ένταξης» περιγράφει η κυρία Χατζηλογίου. Στη συνέχεια αναφέρεται στα όσα βίωνε ο μαθητής της. «Τον Γρηγόρη πάντα τον έπαιρνα μόνο του γιατί ήταν δύσκολη περίπτωση. Το έπαιρνα από την τάξη και έκανα εξειδικευμένη δουλειά. Αυτό το παιδί όταν πήγα εγώ το 2008, ήταν συντετριμμένο. Είχε πεθάνει πριν τρεις ημέρες ο πατέρας του και τον βρήκα να δαγκώνει τα κάγκελα του σχολείου. Ήταν σε άγρια κατάσταση και ψυχολογικά και μαθησιακά. Δεν είχε μπει στο δημοτικό ποτέ σε τάξη. Το κλείδωναν το παιδί σε ένα δωμάτιο και όταν τον ρώτησα πότε σε βγάλανε παιδί μου από το δωμάτιο; «Επειδή σφράγισα το μπουφάν της διευθύντριας με σφραγίδες» και τότε αποφάσισαν να τον βγάλουν από το γραφείο. Στη B’ Γυμνασίου μπήκε πρώτη φορά σε τάξη. Και για να τον βάλω σε τάξη μου πήρε πολύ χρόνο. Ήταν δύσκολο για μένα γιατί ήταν η πρώτη φορά που δούλευα ως αναπληρώτρια και μου πήρε 15 ημέρες για να το καταφέρω. Δεν ήθελε να μπει σε κλειστό χώρο. Ήμουν στο προαύλιο και έκανα γύρους και μετά με το ποδήλατο. Αυτό το παιδί ήταν με ένα ποδήλατο στις Σπέτσες. Όλοι τον έβλεπαν και μετά με ένα μηχανάκι και προσπάθησα μέσα από το ποδήλατο να τον προσεγγίσω και να με εμπιστευτεί για να μπορέσουμε να κάνουμε μάθημα. Και η πορεία του ήταν πολύ καλή. Κατάφερε να μάθει να γράφει και να διαβάζει γιατί μέχρι τότε δεν ήξερε. Το παιδί είχε καθαρά νοητική υστέρηση. Δεν ήξερε ούτε τα χρήματα να διαχειριστεί. Τον κορόιδευαν με τα ρέστα. Μάθαμε όμως και αυτό, Να μάθει να παίρνει ρέστα».

Στις επόμενες γραμμές η καθηγήτρια του Γρηγόρη μιλάει για την οικογένεια του νέου. «Η μητέρα του ήταν μια γυναίκα σε άθλια κατάσταση. Είχε χάσει τον άνδρα της και ήρθε στο σχολείο μαυροφορεμένη και κλαμένη και μου είπε «Σε παρακαλώ κάνε ότι μπορείς με το παιδί μου… Σε παρακαλώ ο,τι μπορείς κάνε». Μετά δεν την ξαναείδα τη γυναίκα γιατί και εκείνη πάλευε να επιβιώσει. Δεν είχε κανένα πόρο. Ο πατέρας ήταν υδραυλικός».

Ένα αγρίμι που ήθελε φροντίδα

Η κυρία Χατζηλογίου είναι άνθρωπος με έντονη συναισθηματική νοημοσύνη που παρατηρεί πίσω από την εικόνα. Στην περίπτωση του Γρηγόρη πίσω από τις λέξεις και τη συμπεριφορά του. Ήταν, όπως τον περιγράφει ένα παιδί παράξενο και κάποιες φορές αθυρόστομο όμως πάντα τον αγαπούσε και έως έναν βαθμό τον δικαιολογούσε γιατί ήξερε καλά ότι πίσω από την κλειστή πόρτα του φτωχικού σπιτιού στις Σπέτσες, η οικογένεια ζούσε τα δικό της δράμα.

«Το 2018 είχα πάει εκδρομή με ένα σχολείο και τον συνάντηση και παρατήρησα ότι είχε προβλήματα και με τα δόντια του. Και μου είπε “κυρία πρέπει να πάω να τα φτιάξω”. Έκανε κάτι επεμβάσεις γιατί είχε ένα πρόβλημα στην κάτω γνάθο. Και δεν μιλούσε καθαρά. Το παιδί φαινόταν ότι είχε κάποιο σύνδρομο το οποίο όμως ιατρικά δεν ήταν διαγνωσμένο ήταν όμως πασιφανές. Και αυτό θα σας πουν και οι εκπαιδευτικοί που ασχολήθηκαν μαζί του.

Είχε μια συμπεριφορά κάποιες φορές προκλητική και ήταν αθυρόστομος όμως όλα αυτά ήταν απόρροια της νοητικής υστέρησης. Όμως ήταν άκακος. Ήταν ένα πολύ καλό παιδάκι. Ήθελε απλά να βρεις τον τρόπο να το προσεγγίσεις. Ήταν σαν αγρίμι το οποίο όμως ήθελε φροντίδα και κάποιος να ασχοληθεί μαζί του. Γιατί κανένας δεν είχε ασχοληθεί. Όλοι τον απέρριπταν. Ήταν ένα παιδί του βίωνε την απόρριψη και γιαυτό έβγαζε την επιθετικότητα. Στην αρχή δάγκωνε τα κάγκελα, στο τέλος της χρονιάς με παρακαλούσε να κάνουμε μάθημα. Και την επόμενη χρονιά που δήλωσα τις Σπέτσες και δεν με πήραν και πήγα να τον δω μου ειπε με παράπονο «Καλά κυρία, ούτε εσύ δεν με άντεξες; Γιατί έφυγες και δεν ήρθες εδώ; Γιατί με άφησες και δεν ήρθες να με βοηθήσεις;» . Βίωνε την απόρριψη και αυτό τον πλήγωνε. Η κοινωνία απλά τον ανεχόταν. Δεν τον αποδεχόταν. Έκανε μικροζημιούλες στο νησί αλλά όλο ήξεραν ότι αυτό το παιδί ήταν ταλαιπωρημένο».