Η επίσκεψη του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία Αλέξη Τσίπρα, στην Πάτρα, αποτελεί ένα ατράνταχτο δείγμα ατομικής και πολιτικής ανευθυνότητας.

Σε μια περίοδο κατά την οποία η ελληνική κοινωνία δοκιμάζεται σκληρά από τις υγειονομικές και οικονομικές επιπτώσεις της πανδημίας, ο κ. Τσίπρας, συνοδευόμενος από πολυπληθή κουστωδία, επιδόθηκε σε ένα κακόγουστο επικοινωνιακό σόου, φθηνού εντυπωσιασμού, ακόμη και στο κέντρο της πόλης.

Μη τηρώντας καν τις ενδεδειγμένες αποστάσεις, ο πρώην πρωθυπουργός έστειλε ένα μήνυμα πολιτικού ωχαδερφισμού, καταστρατηγώντας τα αναγκαία μέτρα προστασίας στο βωμό της δημιουργίας εντυπώσεων, εν προκειμένω της εικόνας του δήθεν λαοφιλούς ηγέτη.

Ωστόσο, οι υγιώς σκεπτόμενοι πολίτες αντιλαμβάνονται ότι, όντας στριμωγμένος στο πολιτικό σκηνικό, ο ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία από τα μαλλιά του επιχειρεί να πιαστεί και να σωθεί.

Και στην προσπάθεια του αυτή, εκτός του ότι ασκεί μια ανεύθυνη και δημαγωγική αντιπολίτευση που δεν συνάδει με τον θεσμικό ρόλο του, δεν διστάζει, εν μέσω πανδημίας, να καταπατήσει ακόμη και τα υγειονομικά πρωτόκολλα.
Με άλλα λόγια, αυτοί που ξιφούλκησαν και ξιφουλκούν ακόμη και εναντίον της Εκκλησίας, που θέλησε να πράξει το αυτονόητο εορτάζοντας τα Θεοφάνια, υπερασπιζόμενοι δήθεν τη δημόσια Υγεία, την αγνοούν επιδεικτικά μπροστά στις μικροκομματικές επιδιώξεις τους.

Αλλά, δυστυχώς γι’ αυτούς, η κοινωνία έχει μάτια και βλέπει, αποδίδοντας τους αυτό που τους αναλογεί. Όλες ανεξαιρέτως οι δημοσκοπήσεις αποτυπώνουν τη χαμηλή εκτίμηση του εκλογικού σώματος για τον ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία και προσωπικά για τον κ. Τσίπρα.

Ως εκ τούτου, στις κάλπες, όποτε κι αν στηθούν αυτές , η λαϊκή ετυμηγορία θα είναι ίδια και απαράλλαχτη με την αντίστοιχη των εκλογών του 2019.

ΣΣ: Ο λαλίστατος δημοτικός σύμβουλος, ο οποίος ομιλεί άπταιστα τα «γαλλικά» κάνοντας χρήση τους και πρόσφατα διαμαρτυρόμενος για το γεγονός ότι συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου ορίστηκε εργάσιμη μέρα και ώρα, δεν είχε κανένα απολύτως πρόβλημα το πρωί της Τετάρτης να τρέχει πίσω από τον αρχηγό του. Αναμφίβολα, τα σχόλια και η κρίση ανήκουν στην τοπική κοινωνί

Όπως σε όλες τις περιοχές της χώρας έτσι και στην Αιγιάλεια ο κλάδος της εστίασης έχει υποστεί πολύ μεγάλο πλήγμα.

Ενα πολύ μικρό ποσοστό επιχειρήσεων κάνει απέλπιδες προσπάθειες μέσω του take away και delivery για να σώσει ότι δεν σώζεται, ενώ η συντριπτική πλειοψηφία των καταστημάτων είναι κλειστά.

Δεν είμαι από αυτούς που μηδενίζουν τα μέτρα στήριξης που έχουν παρθεί από το κράτος (επιστρεπτέα – μείωση των ενοικίων – αναστολές υπαλλήλων κ.λπ.) ωστόσο είναι σαφές ότι πλέον δεν αρκούν.

Η ζημία θα μπορούσε να είναι διαχειρίσιμη αν μιλούσαμε για ένα lockdown ενός δύο μηνών όμως επί ένα χρόνο η εστίαση υποφέρει γιατί και όταν τα μαγαζιά ήταν ανοιχτά δεν λειτουργούσαν φυσιολογικά είτε γιατί υπήρχαν χρονικοί περιορισμοί και αποστάσεις είτε γιατί ο κόσμος ήταν φοβισμένος.

Ανησυχώ  ότι η παρατεταμένη διάρκεια αυτής της κατάστασης θα οδηγήσει αρκετούς συναδέλφους στο οριστικό κλείσιμο .

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι το κράτος πρέπει από τώρα να σχεδιάζει την επόμενη μέρα για την εστίαση.

Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω την αντοχή των  δημόσιων οικονομικών και φαντάζομαι ότι και άλλοι κλάδοι της οικονομίας έχουν πληγεί, αλλά για την εστίαση που είναι ο τομέας μου, πιστεύω ότι πρέπει να εκπονηθεί ένα ειδικό σχέδιο με μέτρα κρατικής και δημοτικής ενίσχυσης αποκλειστικά για τις  επιχειρήσεις εστίασης.

Έχω την αμυδρή ελπίδα ότι κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει και μέσω ευρωπαϊκών προγραμμάτων (Έσπα – Ταμείο ανάκαμψης κ.λ.π.)

Είναι βέβαιο ότι τίποτα από όλα αυτά δεν θα μηδενίσει την ζημία που έχουμε υποστεί, ωστόσο είναι ο μόνος τρόπος να ελπίζουμε ότι μπορεί να γίνει μια επανεκκίνηση και διάσωση επιχειρήσεων και θέσεων εργασίας.

Είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι σε τέτοιες καταστάσεις εθνικής πλέον κρίσης όλοι μαζί κράτος -δήμος -επαγγελματικοί φορείς  θα εκπονήσουν ένα σχέδιο εξόδου όταν η πανδημία κοπάσει και στην συνέχεια επαγγελματίες και πολίτες με αίσθημα ευθύνης και επίγνωσης της συμφοράς που μας έχει βρει θα το υποστηρίξει.

Η υγειονομική κρίση που φυσικά μετατράπηκε και σε οικονομική δεν δικαιολογεί κατά την γνώμη μου ακραίες φωνές – διαμαρτυρίες και συνωμοσιολογίες.

Προσωπικά δεν ξέρω κανέναν πολιτικό, έγκυρο οργανισμό ή επιστήμονα που να χαίρεται από το κακό που βρήκε την ανθρωπότητα και την χώρα μας.

Κανέναν στην Ελλάδα που να θέλει ο κλάδος εστίασης να είναι κλειστός αλλά και κανέναν να ζητά να ανοίξουν τα μαγαζιά μας αναλαμβάνοντας όμως την ευθύνη των συνεπειών που μπορεί να υπάρχουν.

Το να βγαίνει ένας πρόεδρος κάποιου συλλόγου κάποιου δήμου της χώρας και να ζητά να ανοίξει η εστίαση ωρυόμενος για την αναλγησία της κυβέρνησης, υποδυόμενος τον «ψυχοπονιάρη» αγωνιστή και σωτήρα των συναδέλφων του, είναι γραφικές συμπεριφορές για να μην πω πολιτικάντικες επαναστατικές ασκήσεις .

Είναι άλλο πράγμα η διεκδίκηση επί δικαίων αιτημάτων και εφικτών λύσεων και άλλο πράγμα η λαϊκίστικη εκμετάλλευση μιας συμφοράς.

Να διεκδικούμε μεγαλύτερη στήριξη ναι, αλλά να διεκδικούμε όλη την ζημία μας, σαν να μην συνέβη τίποτα, είναι ίδιος παραλογισμός με το να ζητάμε να ανοίξουν τα μαγαζιά την ώρα που πεθαίνουν και αρρωσταίνουν συνάνθρωποι μας.

Σε ώρες κρίσης επιβάλλεται  να λειτουργούμε ψύχραιμα και  συντεταγμένα.

Την ευθύνη τις οργάνωσης και αντιμετώπισης της πανδημίας την έχει η νόμιμη κυβέρνηση και η επιτροπή των επιστημόνων.

Στα μέτρα για την εστίαση δεν έχει εναντιωθεί κανένα κόμμα της βουλής και κανένας πολιτικός αρχηγός δεν έχει ζητήσει να ανοίξουν τα μαγαζιά με τις παρούσες συνθήκες. Τι δεν καταλαβαίνουμε; Η πανδημία δεν προσφέρεται για επανάσταση.

Όλοι τους στο κάτω –  κάτω θα κριθούν όταν έρθει η ώρα.

*Ο Ευστράτιος Βαρδάκης είναι Δημοτικός Σύμβουλος και πρόεδρος της Δημοτικής Επιτροπής Τουριστικής Ανάπτυξης Αιγιάλειας

Σε λίγο μπαίνουμε στον 11ο μήνα μιας μετέωρης περιόδου κατά την οποία όλοι μας έχουμε αναγκαστεί να πατήσουμε παύση στην καθημερινή μας ρουτίνα και έχουμε προσαρμοστεί σε μια νέα.

Αντισηπτικό, μάσκες, αποστάσεις και… καναπές. Θα έλεγε κανείς ότι κατ’ουσίαν ότι είμαστε όμηροι, φυλακισμένοι ενός ιού ο οποίος έχει επιβάλλει περιορισμό δικαιωμάτων και εν πολλοίς εγκλεισμό με συγεκριμένεςωρες “προαυλισμού”. Αυτό που θέλω να πω, με τον κοινότυπο αυτόν πρόλογο, είναι ότι έχουμε πάρει όλοι μια μικρή γεύση από της ζωή ενός έγκλειστου φυλακών. Έχει όμως πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον να δούμε πως έχει επηρεαστεί από την πανδημία η ζωή των πραγματικών κρατουμένων και συγκεκριμένα εκείνων που αναμένουν την εκδίκαση της υπόθεσής τους είτε σε πρώτο είτε σε δεύτερο βαθμό.
Ένα από τα πρώτα μέτρα που ελήφθησαν για την αποφυγή μετάδοσης του κορωνοϊού στη χώρα μας και πανευρωπαϊκά, αν και σήμερα σε πολλές χώρες έχουν τροποποιηθεί τα μέτρα, ήταν η αναστολή λειτουργίας των ποινικών δικαστηρίων με ελάχιστες εξαιρέσεις. Εκδικάζονται μόνο υποθέσεις με προσωρινά κρατούμενο ο οποίος συμπληρώνει το ανώτατο όριο κράτησης κατά περίπτωση και υποθέσεις οι οποίες είναι κοντά στην παραγραφή του αξιοποίνου. Κατά τους πρώτους μήνες μάλιστα δεν υπήρχε η δυνατότητα συζήτησης αιτήσεων αναστολής, ακύρωσης,μετατροπής ή δοσοποίησης οι οποίες κατά κανόνα διεξάγονται με έναν ή κανέναν μάρτυρα και κατά συνέπεια δεν αυξάνουν τον κίνδυνο μετάδοσης της ασθένειας.
Πρακτικά τι σημαίνει όμως αυτό για τους κρατούμενους; Στέρηση του φυσικού τους δικαστή και κατά συνέπεια στέρηση της ελπίδας. Από τον Μάρτιο όταν και ελήφθησαν τα πρώτα περιοριστικά μέτρα μέχρι και σήμερα χιλιάδες ποινικές υποθέσεις έχουν αποσυρθεί απο τα εκθέματα των δικαστηρίων και έχουν παραπεμφθεί στις καλένδες, δημιουργώντας ένα τεράστιο γραφειοκρατικό χάος στα δικαστήρια της επικράτειας και ένα αντίστοιχο χάος στα ήδη επιβαρυμένα καταστήματα κράτησης. Διότι μπορεί να μην αποτελούν πλέον “αποθήκες ψυχων”, όπως τα είχε χαρκτηρίσει σε παλαιότερη έκθεσή της η Επιτροπή κατά των Βασανιστηρίων του Συμβουλίου της Ευρώπης, αλλά δεν παύουν να πάσχουν από υπερπληθυσμό, άθλιες υποδομές, κακή συντήρηση και υποτυπώδη υγειονομική περίθαψη. Σε αυτό το εκρηκτικό μείγμα ήρθε να προστεθεί και η απαγόρευση των επισκεπτηρίων ως μέτρο πρόληψης της μετάδοσης. Αντιλαμβάνεται κανείς ότι τη στιγμή αυτή (εξακολουθούν να) στοιβάζονται άνθρωποι στις φυλακές, σε άθλιες συνθήκες, αποκομμένοι από συγγενείς και φίλους και στερούμενοι το δικαίωμα ακρόασης σε πρώτο ή δεύτερο βαθμό. Το αν η αποστέρηση του δικαιώματος αυτού είναι πρόσκαιρη δεν πρέπει να διαδραματίζει κανέναν ρόλο στη συζήτηση διότι όπως έχει γίνει πλεόν από όλους αντιληπτό, έστω και μια ημέρα εγκλεισμού παραπάνω (σε συνδυασμό με την αβεβαιότητα) είναι εξαιρετικά επιβαρυντική για τον ψυχισμό του ατόμου. Διότι ας μην ξεχνάμε ότι η ελευθερία αποτελεί το μεγαλύτερο αγαθό μετά από αυτό της ζωής.
Με τη στάση που επιδεικνύει το Υπουργείο Δικαιοσύνης υποσκάπτει ουσιαστικά τον ίδιο το θεσμό καθώς παραλείπει να λάβει τα ελάχιστα μέτρα τα οποία θα περισώσουν και το κύρος και τη λειτουργία αυτής. Και εδώ είναι που θα μπώ σε τεχνικά ζητήματα με την ελπίδα ότι θα βρω ευήκοα ώτα.
Είναι εξαιρετικά παράλογος ο όρος της συμπλήρωσης του ανώτατου ορίου προσωρινής κράτησης καθώς η προσωρινή κράτηση αποτελεί το επαχθέστερο δικονομικό μέτρο καταναγκασμού το οποίο δυστυχώς δεν επιβάλλεται με τη φειδώ που θα έπρεπε. Στην πράξη κατηγορούμενοι των οποίων το δικαστήριο έχει προσδιοριστεί αλλά έχουν εκτίσει “μόνον” επτά ή οκτώ μήνες προσωρινής κράτησης θα πρέπει να αναμένουν άλλους τέσσερις ή πέντε μήνες προκειμένου να μπορέσουν να υπερασπισθούν εαυτόν ενώπιον του φυσικού τους Δικαστή. Το ακόμα πιο παράλογο είναι ότι σε πολλές από τις υποθέσεις στις οποίες έχει επιβληθεί προσωρινή κράτηση (ειδικότερα της αρμοδιότητας του Μονομελούς Εφετείου Κακ/των) καλέιται ένας μόνον μάρτυρας κατηγορίας και στο εδώλιο κάθεται ένας μόνον κατηγορούμενος, ήτοι κανένας συνωστισμός δεν δημιουργείται. Οι δε υποθέσεις αυτές δεν είναι παραπάνω από μία ή δύο ανά έκθεμα δικαστηρίου. Δεν υφίσταται δηλαδή κάποιος λόγος αναβολής των συγκεκριμένων υποθέσεων και υπερβαίνεται η εύλογη χρονική διάρκεια της διαδικασίας.
Περαιτέρω πρέπει να υπάρξει πρόβλεψη για τους κρατούμενους οι οποίοι αναμένουν την εκδίκαση των υποθέσεών τους σε δεύτερο βαθμό. Σε όλες τις ΚΥΑ που έχουν εκδοθεί μέχρι σήμερα δεν υπάρχει καμία απολύτως σχετική πρόβλεψη με αποτέλεσμα κρατούμενοι οι οποίοι αναμένουν να διεκδικήσουν ότι τους αναλογεί σε δεύτερο βαθμό,να “βλέπουν” τις υποθέσεις τους να προσδιορίζονται προς εκδίκαση σχεδόν με καθυστέρηση ενός έτους.
Το έλλειμμα ασφάλειας δικαίου είναι τεράστιο. Στο θεωρητικό κατασκεύασμα στο οποίο δύο κατηγορούμενοι, ο Α και ο Β, έχουν διαπράξει το ίδιο αδίκημα, κάτω από τις ίδιες περιστάσεις και έχουν παρόμοια προσωπικότητα και εν τέλει τους επιβάλλεται η ίδια ποινή, με μόνη διαφορά ότι τον Α τον “προλαβαίνει” η περίοδος των μέτρων αναστολής ενώ τον Β όχι, ο Α θα έχει παραμείνει κρατούμενος τουλάχιστον ένα έτος περισσότερο. Η αρχή της ισότητας και της αναλογικότητας έχει καταπατηθεί.
Σε μια ευνομούμενη πολιτεία η λειτουργία των δικαστηρίων σε περίοδο κρίσης πρέπει να είναι το πρώτο μέλημα. Και αν αυτό ακούγεται θεωρητικό, για τους κρατούμενους αποτελεί απτή πραγματικότητα και ζήτημα ζωτικής σημασίας για την πραγματικότητα την οποία βιώνουν. Το κράτος πρέπει να ικανοποιήσει την ελάχιστη απαίτηση των κρατουμένων. Να παρασταθούν ενώπιον του φυσικού τους δικαστή και να ακουστούν.