«Έφυγε» ο θρυλικός Άγγλος της Λίβερπουλ Ρέι Κλέμενς

Ένας από τους κορυφαίους τερματοφύλακες, η κολόνα… της μεγάλης Λίβερπουλ του Μπιλ Σάνκλι, Ρέι Κλέμενς, ο Ρέι Κλέμενς, έφυγε από την ζωή σε ηλικία 72 ετών από την επάρατο νόσο.

Το 2005 είχε διαγνωστεί με καρκίνο του προστάτη, αλλά τον νίκησε. Εφτά χρόνια αργότερα, όμως, ο εφιάλτης επέστρεψε στην σπονδυλική στήλη και παρά την διαρκή μάχη και τις χημειοθεραπείες, το νήμα της ζωής του άρχισε σιγά-σιγά να κόβεται…

Ο Ρέι Κλέμενς έκανε την πρώτη από τις συνολικά 758 συμμετοχές του στην πρώτη κατηγορία του αγγλικού ποδοσφαίρου, η ιδιότητα του προπονητή τερματοφυλάκων δεν υπήρχε. Και ο μετέπειτα προπονητής τερματοφυλάκων στις εθνικές ομάδες της Αγγλίας, ένας βρετανικός θρύλος κάτω από τα δοκάρια, είχε να το λέει για το πόσο άλλαξε με τα χρόνια η συγκεκριμένη θέση.

ΤΡΕΙΣ ΦΟΡΕΣ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

Στα 23 χρόνια της λαμπρής καριέρας του, ο Ρέι Κλέμενς έγινε ένας από τους μόλις 25 ποδοσφαιριστές που κατέγραψε πάνω από χίλια παιχνίδια στο ενεργητικό του. Αναδείχθηκε στην Σκάνθορπ, αλλά εκτοξεύτηκε στην Λίβερπουλ, για λογαριασμό της οποίας τον απέκτησε ο θρυλικός Μπιλ Σάνκλι.

Κάτω από την κόκκινη εστία (1967-1981), παρ’ ότι μικρός δεν ήθελε να γίνει τερματοφύλακας και ασχολήθηκε σοβαρά με την θέση μετά τα 15 του χρόνια, ο Κλέμενς κατέκτησε 19 τίτλους, μεταξύ των οποίων ξεχώρισαν τα πέντε πρωταθλήματα (1973, 1976, 1977, 1979, 1980) και τα τρία Κύπελλα Πρωταθλητριών (1977, 1978, 1981), όντας η κολόνα στα μετόπισθεν της Λίβερπουλ που θάμπωσε την ποδοσφαιρική Ευρώπη την δεκαετία του ’70.

Το 1981, σε ηλικία 33 ετών, άλλος θα μπορούσε να σκεφτεί ακόμα και την απόσυρση εκείνη την εποχή. Όχι, όμως, ο βιονικός Κλέμενς, ο οποίος μεταπήδησε στην Τότεναμ, έπαιξε μπάλα μέχρι τα σαράντα του (τεράστια κατόρθωμα εκείνη την εποχή, ακόμα και για τερματοφύλακα) και με τα Σπιρούνια κατέκτησε ένα Κύπελλο UEFA (1984) και ένα Κύπελλο Αγγλίας (1982), ως πιο ξεχωριστές επιτυχίες.

Με την Εθνική ομάδα, παρ’ ότι βρισκόταν σταθερά στην σκιά του Πίτερ Σίλτον (125 συμμετοχές), κατέγραψε 61 παρουσίες και αποτέλεσε παράδειγμα μαχητικότητας τόσο εντός, όσο κυρίως εκτός γηπέδων, διαγράφοντας μια σύντομη πορεία στην προπονητική (με τον Νταγκ Λίβερμορ για λίγο δίδυμο στην Τότεναμ και μια διετία στην Μπαρνέτ), προτού αναλάβει σημαντικό πόστο στην ομοσπονδία.