O Tράμπ φεύγει αλλά ο ταμπισμός έμεινε- Του Ερμή Παπουτσή

Με διαφορά ακριβώς ενός μήνα το Σέντραλ Παρκ της Νέας Υόρκης θύμισε κάτι από τη Λεωφόρο Αλεξάνδρας στην Αθήνα. Με διαφορά ακριβώς ενός μήνα το πλήθος που συγκεντρώθηκε έξωθεν του Εφετείου Αθηνών τηλεμεταφέρθηκε, με διαφορετική ανθρώπινη υπόσταση αλλά με την ίδια ψυχή, μπροστά στον Λευκό Οίκο. Με διαφορά ακριβώς ενός μήνα η απαγγελία μιας δικαστικής απόφασης  και η τηλεοπτική αναγγελία μιας είδησης  προκάλεσαν ακριβώς τα ίδια συναισθήματα. Στις 7 Οκτωβρίου άνοιξε ο δρόμος για να υποστούν τα στελέχη της Χρυσής Αυγής της συνέπειες των, εκπορευόμενων από την ανατριχιαστική ιδεολογία του, πράξεών τους. Στις  7 του Νοέμβρη συνέβη ακριβώς το ίδιο και για τον Ντόναλντ Τραμπ, αν και για αυτόν τώρα αρχίζει η δικαστική περιπέτεια.

Οι εκλογές των ΗΠΑ πάντοτε προκαλούσαν το ενδιαφέρον της παγκόσμιας κοινής γνώμης και αυτές του ’20 προσέφεραν την κάθαρση που όλοι εναγωνίως προσμέναμε. Από το 2016 μάλιστα γίναμε μάρτυρες όλων των σταδίων στης αρχαιοελληνικής συμπαντικής νομοτέλειας. Από την ύβρη των εκλογών του ’16 στην «άτην», την Προεδρία ενός θολωμένου ανθρώπου, στη νέμεση που προκάλεσε ο πρωταγωνιστής της ιστορίας μας με τους χειρισμούς του από την έναρξη της πανδημίας και τα οι οποίοι επέφεραν την «τείσιν» με το αποτέλεσμα των εκλογών.

Μακριά όμως από τους λυρισμούς , η ήττα του Ντόναλντ Τράμπ ήταν μια νίκη για τον κάθε υγιώς σκεπτόμενο πολίτη, αμερικανό και όχι μόνο, ο οποίος αντιμάχεται όλα αυτά που ο απερχόμενος αμερικανός Πρόεδρος αντιπροσωπεύει. Τον λαϊκισμό, τη μισαλλοδοξία, την αντισυστημικότητα και τον επικίνδυνο εθνοκεντρισμό. Μάλιστα όλες αυτές οι «αρετές» απέκτησαν τον δικό τους ορισμό, ο νέος αντίπαλος λέγεται «τραμπισμός» και ήρθε για να μείνει.

Μόνο που για εμάς εδώ στην Ελλάδα ο αντίπαλος δεν είναι και τόσο νέος. Έχουμε κληθεί να τον αντιμετωπίσουμε συστηματικά ήδη από το 2010 και μετά από 9 χρόνια μετρήσαμε την πρώτη μας νίκη, την οποία επισφράγισε η Δικαιοσύνη έναν χρόνο αργότερα. Ο «τραμπισμός» όμως είναι σύγχρονη Λερναία Ύδρα, το κενό που αφήνει ο κάθε ηττημένος εκφραστής του γεμίζει πολύ γρήγορα από τον επόμενο. Το παρατηρούμε στη χώρα μας με τους διάφορους επίδοξους μνηστήρες του εκλογικού ποσοστού που άφησε ορφανό η Χρυσή Αυγή, αλλά το παρατηρούμε και στην Ευρώπη γενικότερα. Διάφοροι «μινι» Τραμπ έχουν ξεπεταχτεί και γεννούν φρικαλεότητες, στην Ουγγαρία, στην Πολωνία και αλλού.

Η μάχη είναι συνεχόμενη γιατί η γοητεία του αντιπάλου είναι μεγάλη. Ο  οργισμένος ή και ο φοβισμένος που θα βρει μια πρόθυμη αγκαλιά, ένα χτύπημα στον ώμο και μια διαβεβαίωση ότι για όλα φταίνε οι άλλοι και πάνω απ’όλα το σύστημα, έχει παραδοθεί στη γοητεία αυτή.  Χρέος κάθε υγιώς σκεπτόμενου πολίτη είναι ξεσκεπάσει αυτό το πέπλο και να φανερώσει το πραγματικό πρόσωπο του κάθε αντισυστημικού.

Γιατί όπως συνειδητοποιήσαμε και στις 7 του Οκτώβρη, καμιά φορά νικάνε και οι καλοί.

 

 

(*) Ο Ερμής Παπουτσής είναι δικηγόρος της Πάτρας