Ἡ Πάτρα ἑτοιμάζεται νά ἑορτάσῃ τόν προστάτη καί ἒφορό της, τόν πρέσβυ καί μεσίτην της πρός Κύριον, τόν Ἅγιον Ἀπόστολον Ἀνδρέα.

Ὁ ἐφετινός ἑορτασμός, γίνεται κατά τρόπο πρωτόγνωρο, θά ἒλεγα μοναδικό στά χρονικά τῆς Ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας τῶν Πατρῶν καί τῆς Ὀρθοδόξου Ἑλλάδος γενικώτερα.
Ἡ πανδημία τοῦ κορωνοϊοῦ, ἡ ὁποία ταλανίζει ὂχι μόνο τήν πατρίδα μας, ἀλλά καί τόν κόσμον ὁλόκληρο καί τά ἐξ’ αὐτῆς περιοριστικά μέτρα, ὣστε νά ὑπάρξῃ καταστολή τῆς λοιμικῆς νόσου, δέν ἐπιτρέπουν τόν ἑορτασμό μέ τήν μεγαλοπρέπεια πού ἐτελεῖτο μέχρι πέρυσι καί τήν συμμετοχή χιλιάδων Πατρέων καί Προσκυνητῶν ἀπό ἂλλα μέρη τῆς Ὀρθοδόξου Πατρίδος μας καί ὂχι μόνο.
Δεχόμεθα αὐτή τήν δοκιμασία, ὡς Θεοῦ παιδαγωγία διά τήν ἀπό τόν Θεό ἀποστασία μας καί τήν ἁμαρτωλότητά μας. Πολύ ἐλυπήσαμε, δυστυχῶς τόν Κύριόν μας καί ἐπικράναμε τόν Ἃγιο μας μέ τήν ἐν γένει μακράν τῶν Θείων ἐντολῶν συμπεριφορά μας. Ἲσως ὁ λόγος αὐτός φανῆ αὐστηρός στά ὦτα τῶν πολλῶν. Ἀλλ’ ὃμως ἐάν σκεφθοῦμε πνευματικά θά διαπιστώσωμε, ὃτι ὁσάκις ὁ Θεός ἐπιτρέπει δοκιμασίες στό Λαό Του, ἒχει ὡς σκοπό τήν παιδαγωγία καί τήν ἐπιστροφή στήν ὁδό τῆς ἀληθείας καί τῆς σωτηρίας. Τοῦτο γίνεται ἐκ τῆς ὑπερβολῆς τῆς ἀγάπης τοῦ Σωτῆρος μας.
Τό κήρυγμα, λοιπόν, τοῦ ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέου ἠχεῖ ὡς ἐγερτήριο σάλπισμα ἰδιαιτέρως κατ’ αὐτήν τήν ἐποχή, ὃπως βεβαίως καί πάντοτε. Εἶναι κήρυγμα μετανοίας καί ἐγκαταλείψεως τῆς σύγχρονης «εἰδωλολατρείας» ἡ ὁποία συνίσταται εἲτε στήν ἀπολυτοποίηση τῆς δυνάμεως τοῦ ἀνθρώπου, εἲτε στήν θεοποίηση τῆς ὓλης, εἲτε στόν ἐναγκαλισμό μέ τήν φθαρτότητα τῶν κοσμικῶν ἀπολαύσεων καί τῆς ἐπωδύνου ἠδονῆς.
Γνωρίζομε ὃτι εἶναι βαθύ τό ἂλγος καί μεγάλος ὁ πόνος ἓνεκα αὐτῆς τῆς δοκιμασίας.
Ὃμως ἐκτός ἀπό τήν ἰατρική ἐπιστήμη τήν ὁποία ὀφείλομε νά σεβώμεθα, διότι εἶναι δῶρο τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, καί πρέπει νά λαμβάνωμε σοβαρῶς ὑπ’ ὂψιν τίς ὑποδείξεις τῶν ἰατρῶν καί τά μέτρα τά ὁποῖα ἀνθρωπίνως ὑποδεικνύονται, ὡς ἀνάγκη ἀδήριτος προβάλλει ἐνώπιόν μας ἡ μετάνοιά μας καί ἡ συντριβή τῆς καρδίας μας ἐνώπιον τοῦ Ἐσταυρωμένου καί Ἀναστάντος Κυρίου μας, ὣστε νά γίνῃ ἳλεως πᾶσιν ἡμῖν καί νά μᾶς λυτρώσῃ ἐκ τῆς συνεχούσης ἡμᾶς μάστιγος καί ἀπειλῆς.
Στήν κίνηση αὐτή τῆς προσευχῆς καί τῆς βαθείας ἐπικοινωνίας μέ τόν Θεό, ἒχομε βοηθό καί συμπαραστάτη μας τόν ἱερώτατον Ἀπόστολο, τόν Ἅγιον Ἀνδρέα τόν Πρωτόκλητο καί Αὐτόκλητο, (ὡς τόν ἀποκαλοῦν πολλοί ἐκ τῶν Πατέρων), μαθητήν τοῦ Σωτῆρος, ὁ ὁποῖος ἢδη ἀδελφοί μου ἀγαπητοί τόν πόνο μας εἶδε, τήν ὀδύνη μας ἢκουσε, τόν στεναγμόν μας ἒλαβε καί τα δάκρυα συνέλεξε καί πρός Κύριον τά μετέφερε. Καί ἰδού ἳσταται ἐνώπιον τοῦ Κυρίου, κρατώντας τόν σταυρό τοῦ μαρτυρίου του καί τάς πληγάς ἐπιδεικνύοντας πρός τόν πανοικτίρμονα Δεσπότην, τήν συμπαθεστάτην Αὐτοῦ καθικετεύει ἀγαθότητα ὑπέρ ὑγιείας καί σωτηρίας τῶν τέκνων του, τῶν Πατρέων δηλαδή, ἀλλά καί ὃλων τῶν ἀνθρώπων.
Διά τοῦτο, τόν πόνον καί τήν δυσκολία ἓνεκα τῆς παρούσης περιστάσεως, ἢδη διαδέχεται ἡ ἐλπίς ἢ μᾶλλον ἡ βεβαιότης ὃτι συντόμως Κύριος ὁ Θεός, ἐφ’ ὃσον ἐν μετανοίᾳ καί προσευχῇ ἐπιμείνωμε, θά ἂρῃ τήν ὀδύνη καί θά χαρίσῃ τήν ἲαση. Οἱ ἂνθρωποι τοῦ Θεοῦ βλέπουν τά πάντα μέ τήν προοπτική τῆς αἰωνιότητος. Ἐδῶ εἲμαστε πάροικοι καί παρεπίδημοι, διότι ὡς λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, «ἡμῶν γὰρ τὸ πολίτευμα ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει». Τώρα πού στερηθήκαμε, ἀδελφοί μου, πολλῶν πραγμάτων, κατανοοῦμε καί τήν ἀξία τους. Ἀπό τήν περιπέτεια αὐτή θά ἐξέλθωμε σοφώτεροι, συνετώτεροι καί πνευματικῶς ἀναγεννημένοι.
Αὐτές τίς ἡμέρες, ὁ νοῦς μας εἶναι στόν Ναό τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέου.
Ἡ καρδιά μας χτυπᾶ στό ἱερό Ἀποστολεῖο του, ὅπου φυλάσσεται ἡ ἁγία Κάρα του καὶ ὁ Σταυρός του μαρτυρίου του. Ἐκεῖ ὃπου, ὡς μάρτυρας τῆς, πρός τήν πόλη τῶν Πατρῶν, εὐεργεσίας τοῦ Θεοῦ καί τῆς μεγίστης δωρεᾶς Του, εὑρίσκεται ὁ τάφος του Ἀποστόλου μας.
Ἡ δύναμη τῆς ἀγάπης μας πρός τόν ἃγιον Ἀπόστολον Ἀνδρέα καί ἡ γλυκειά προσμονή τῆς ἐξόδου μας ἀπό τήν παροῦσα δοκιμασία διά πρεσβειῶν του, νικάει τόν πόνο τῆς σωματικῆς μας ἀπουσίας ἀπό τήν γιορτή του καί τόν πανηγυρισμό του καί κινεῖ τήν γλῶσσα μας καί τήν ὓπαρξή μας ὁλόκληρη σέ προσευχή καί ἱκεσία πρός Τόν, ὑπό τοῦ Ἀνδρέου κηρυχθέντα, Μεσσίαν.
«Κύριε ὁ Θεός ἡμῶν, ὁ Πατήρ τῶν οἰκτιρμῶν καί πάσης παρακλήσεως, διά πρεσβειῶν τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέου, ἐπίσκεψαι καί ἲασαι τούς δούλους σου, τούς ἐν ἀσθενείαις εὑρισκομένους καί τούς νοσούντας ἐκ τῆς συνεχούσης τόν κόσμον, λοιμικῆς νόσου τοῦ κορωνοϊοῦ. Ἐπιδε ἐπί τῷ Ἰατρικῷ καί Νοσηλευτικῷ προσωπικῷ τῶν Νοσηλευτικῶν Ἱδρυμάτων τῆς Πατρίδος μας, ἀλλά καί ὃλου τοῦ κόσμου. Ἀπάλλαξον ἡμᾶς τοῦ ἂλγους τῆς ψυχῆς, δώρησαι ἡμῖν τήν δύναμιν τῆς ἀναθεωρήσεως τῆς ζωῆς μας καί τῆς εἰς Σέ ἐπιστροφῆς διά τῆς μετανοίας, ὣστε ἐν χαρᾶ καί ἀγαλλιάσει, διά τῆς ψυχοσωματικῆς μας παρουσίας, νά δοξολογήσωμε καί νά μεγαλύνομε Σέ τόν ἐποὑράνιον Πατέρα μας καί να τιμήσωμε συντόμως ἐν ὑγιείᾳ καί εὐφροσύνῃ ἐν τῷ Ναῷ του, τόν Ἃγιον Ἀπόστολον Ἀνδρέα».