Τρία χρόνια χωρίς το Χρήστο Χριστόπουλο-Στο δρόμο που χάραξε εκείνος

Οι μήνες και τα χρόνια κυλούν και μαζί τους φέρνουν όμορφες και άσχημες στιγμές, καλές και κακές ειδήσεις., ενώ κατά κοινή ομολογία ο τελευταίος χρόνος έφερε μια ιστορική παγκόσμια «ανατροπή» με την πανδημία του κορωνοϊού, θέτοντας την Ελλάδα (όπως και το σύνολο του πλανήτη) σε συναγερμό.

Ωστόσο, ο άνθρωπος και η ανθρώπινη δράση, δεν σταματούν και δεν αναστέλλονται.

Το ίδιο και η δημοσιογραφία, που ειδικά στις πολύ δύσκολες εποχές, οφείλει να καταγράφει και να σχολιάζει την επικαιρότητα, στεκόμενη στο πλευρό της κοινωνίας με τη μέγιστη δυνατή αλήθεια και αντικειμενικότητα, ακόμα και όταν αυτή είναι δύσκολη ή και… επικίνδυνη. Μόνο τότε υπηρετείται ορθά η δημοσιογραφία και μόνο τότε δικαιώνεται ο πολύτιμος ρόλος της.

Σε αυτό τον δρόμο επιμένουμε να συνεχίζουμε στη «Γ», γνωρίζοντας πως ποτέ δεν υπήρξε ο πιο εύκολος δρόμος. Είναι δύσκολο να παραμένεις αδέσμευτος και μοναδική σου υποχρέωση να είναι η κατά το δυνατόν ορθότερη και πληρέστερη ενημέρωση των πολιτών. Και αυτό γίνεται ακόμα πιο δύσκολο στις θολές και μπερδεμένες εποχές, όπως αυτή που και τώρα πάλι διανύουμε.

Όμως, για εμάς δεν υπάρχει άλλος δρόμος από αυτόν που πριν μισό περίπου αιώνα χάραξε εκείνος που επί τρία χρόνια δεν είναι μαζί μας ως φυσική παρουσία, αλλά άφησε πίσω του μία ισχυρή και απαραβίαστη παρακαταθήκη.

Ο ιδρυτής και ιστορικός εκδότης της «Γ», Χρήστος Ι. Χριστόπουλος, έφυγε από τη ζωή το πρωινό της 16ης Ιανουαρίου 2018, δηλαδή ακριβώς πριν τρία χρόνια, αφήνοντας σε όλους μας ένα τεράστιο ψυχολογικό κενό. Γιατί πάνω απ’ όλα ήταν «δάσκαλος» της δημοσιογραφίας και της ζωής, ένας πληθωρικός άνθρωπος που γνώριζε να φτιάχνει μεγάλες και ζεστές «στέγες» πάνω σε γερά «θεμέλια».

Με τα δικά του, μοναδικά «υλικά» δημιούργησε την προσωπική του οικογένεια, αλλά και την μεγάλη εκδοτική του οικογένεια. Τα δύο «σπίτια» στα οποία και ο ίδιος στέγασε όλη τη ζωή και όλη την περηφάνια του…

Ήταν πολύ δύσκολες για όλους μας εκείνες οι πρώτες ημέρες του 2018, χωρίς εκείνον. Θυμόμασταν το πλατύ, πατρικό του χαμόγελο και παίρναμε κουράγιο. Ξέραμε ότι αν ήταν ακόμα εδώ θα φώναζε «μην φοβάστε, βρε…» και συνεχίζαμε. Γιατί όπως ο ίδιος έλεγε «η εφημερίδα έχει αξία για μία μέρα και μετά… για την ιστορία».

Η ιστορία λοιπόν, έπρεπε να συνεχιστεί. Και να συνεχιστεί, έτσι ακριβώς όπως την έγραψε και ο ίδιος στο βιβλίο της ζωή του: Μαχητικά, αδέσμευτα, ειλικρινά. Και με την καρδιά να χτυπάει στον παλμό της αληθινής είδησης και στο πλευρό των απλών ανθρώπων, ειδικά των πιο αδύναμων και ανίσχυρων.

Έτσι, μπορεί οι μήνες και τα χρόνια να περνούν, μπορεί ο μεγάλος «κρότος» της πρόωρης απουσίας ακόμα να αντηχεί στα αυτιά μας, όμως ο δρόμος που εκείνος χάραξε και εμείς ακολουθούμε, δεν έχει τελειωμό.
Συνεχίζεται…

Με την ίδια ορμή που ο ίδιος έμπαινε στο γραφείο και με την ίδια δίψα που πάντοτε «κυνηγούσε» την αλήθεια, οι σελίδες της «Γ» θα εξακολουθούν να γράφουν τις καθημερινές ειδήσεις και τελικά να καταγράφουν την «ζώσα ιστορία», πατώντας πάνω στις αξίες που ο Χρήστος Ι. Χριστόπουλος οικοδόμησε την εβδομαδιαία «ΓΝΩΜΗ» το 1972 και την καθημερινή «Πρωινή ΓΝΩΜΗ» το 2002.

Μπορεί να πέρασαν κιόλας τρία χρόνια, αλλά κανένας μας δεν ξεχνάει όσα έμαθε δίπλα του και τη μοναδική ευχή που έδινε σε όλους: «Να ‘μαστε όρθιοι».
Μένουμε όρθιοι, λοιπόν. Και συνεχίζουμε την καθημερινή προσπάθεια, επιδιώκοντας μία «όρθια» κοινωνία σε μία «όρθια» πατρίδα.
Γιατί ξέρουμε ότι κάπου εκεί ψηλά, ο Χρήστος Ι. Χριστόπουλος, μας βλέπει, μας κρίνει και μας αξιολογεί. Και θέλουμε να συνεχίζει να χαμογελάει, ξέροντας πως όσα δίδαξε έπιασαν τόπο…