Διαφάνεια: Το μόνο φάρμακο μέχρι τον εμβολιασμό Του Ερμή Παπουτσή, δικηγόρου Πατρών

Αν το 2020 έμοιαζε με μια καλογυρισμένη, αλλά κλασική ταινία τρόμου, τότε τα πρώτα λεπτά του sequel που ονομάζεται 2021 έχουν τον χαρακτήρα ψυχεδελικού θρίλερ, με τα plot twists να παραμονεύουν πίσω από κάθε σκηνή.

Ενώ το 2020 συμφωνούσαμε άπαντες ότι το να βιώνει κανείς ιστορικές εποχές (η ανακήρυξη του πλανήτη σε κατάσταση πανδημίας είναι από τώρα στα SOS της του μαθήματος Ιστορίας Λυκείου) είναι κάτι εξαιρετικά ανιαρό, το 2021 οι περισσότεροι έχουμε χάσει τον ύπνο μας γιατί πολύ απλά βλέπουμε το φως στο τούνελ αλλά δεν πλησιάζουμε την έξοδο.

“Του παράλογου η θητεία” που τραγούδαγε κι ο Λαυρέντης, μας τάζουν χαρτί απολύσεως και μας το παίρνουν πίσω.
Ίσως μια εξήγηση για αυτήν την παλινωδία να εντοπίζεται στο γεγονός ότι το παιχνίδι έχει φύγει εν πολλοίς από το γήπεδο των επιστημόνων (πολλές σημαντικές έρευνες είναι ακόμα εν εξελίξει βέβαια) και έχει μεταφερθεί σε αυτό των διοικούντων.

Βλέπετε η επιστήμη είναι ξεκάθαρη είτε ισχύει κάτι είτε δεν ισχύει, είτε έχουμε εμβόλιο είτε δεν έχουμε. Στο πως το μοιράζουμε και ποιος θα το πρωτοπάρει ξεκίνησε το πρόβλημα. Ήδη από τον περασμένο Απρίλιο υπήρχαν φωνές, με προεξάρχοντα τον κ. Μόσιαλο, που τόνιζαν ότι ήταν επιτακτική ανάγκη και προτεραιότητα το εμβόλιο κατά του κορωνοϊού να καταστεί res communis, ήτοι αγαθό προσβάσιμο για όλη την ανθρωπότητα προκειμένου να ενισχυθούν οι παραγωγικές δυνατότητες και να διανεμηθεί ταχύτερα και φθηνότερα σε ολόκληρο τον πλανήτη, αποκτώντας ανοσία στις ταξικές διακρίσεις.

Αντ’αυτού στην ειδησεογραφία του Ιανουαρίου έχει κυριαρχήσει η διαμάχη μεταξύ κρατών και φαρμακευτικών εταιριών για τήρηση των συμφωνηθέντων, η ομολογία των τελευταίων περί αδυναμίας παραγωγής των προβλεπόμενων δόσεων και φυσικά η δυσοίωνη πρόβλεψη ότι οι αναπτυσσόμενες χώρες δεν πρόκειται να αποκτήσουν ανοσία στην κοινότητα πριν το 2024.

Στα του-ευρύτερου-οίκου μας η Ε.Ε εμφανίστηκε κατώτερη των προσδοκιών, χωρίς να παραγνωρίζει βέβαια κανείς το γεγονός ότι εκτός Ε.Ε την Ελλάδα δεν θα την απασχολούσε καν η διανομή των εμβολίων καθώς δε θα είχε άμεση και ταχεία πρόσβαση σε αυτά. Πλην όμως, και ειδικά μετά τις τελευταίες εξελίξεις, δίνεται η εντύπωση ότι οι κρίσιμοι χειρισμοί που θα ανοίξουν το δρόμο για την επιστροφή στην κανονικότητα γίνονται από ερασιτέχνες. Διότι δεν είναι δυνατόν να δεχθεί κανείς ότι οι αξιωματούχοι της Ε.Ε επέδειξαν επαγγελματισμό τη στιγμή που φάνηκαν να μη γνωρίζουν τη σημασία της “ρήτρας βέλτιστης προσπάθειας” όταν υπέγραφαν την προαγορά των εμβολίων. Πόνταραν τα λεφτά τους σε Βρετανούς και Sanofi, βγήκαν-προς ώρας τουλάχιστον-χαμένοι και τώρα τρέχουν και δε φτάνουν. Είναι ακόμα μια απόδειξη ότι παρότι θεωρητικά Ε.Ε διαθέτει αυτόνομη “κυβέρνηση”-την Επιτροπή- για τα φλέγοντα ζητήματα χρειάζεται χειρισμός από πολιτικούς ηγέτες με ειδικό βάρος το οποίο οι αξιωματούχοι δε διαθέτουν. Το αν υπάρχουν αυτές οι ηγετικές φυσιογνωμίες στην Ευρώπη σήμερα είναι άλλη κουβέντα. Επιβάλλεται όμως η Ένωση να ρίξει στη μάχη όλο το οπλοστάσιό της, νομικό και πολιτικό, γιατί αλλιώς η αποτυχία στο ζήτημα των εμβολίων θα θεριέψει κι άλλο το αντιευρωπαϊκό ρεύμα.
Όσον αφορά την κατάσταση εντός των συνόρων ο μόνος δρόμος μέχρι τον εμβολιασμό μεγάλου μέρους του πληθυσμού, είναι η διαφάνεια των χειρισμών ελέγχου της πανδημία και η ορθή επικοινωνία αυτών. Τούτο δε συμβαίνει από την αρχή της πανδημίας, αλλά ειδικά τις τελευταίες δύο εβδομάδες επικρατεί η απόλυτη σύγχυση στην κοινωνία εξαιτίας θολής στάσης που κρατά η κυβέρνηση. Αρχικά την πρώτη εβδομάδα, και ενώ η επικινδυνότητα ορισμένων μεταλλάξεων του ιού ήταν ήδη γνωστή, η κουβέντα επικεντρώθηκε στο ποιοι τομείς της οικονομίας και της κοινωνίας θα ανοίξουν και με ποια μέτρα. Σωστά θα έλεγε κανείς γιατί τόσο η οικονομία όσο και η κοινωνία πρέπει να ¨ξεπαγώσουν¨. Πλην όμως όταν ο κίνδυνος πισωγυρίσματος είναι ορατός, η τακτική “βλέποντας και κάνοντας” δεν μπορεί να αποδώσει. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η τελευταία εβδομάδα του Ιανουαρίου όπου από τη μια πλευρά συζητάμε για το πώς θα γίνει το άνοιγμα συγκεκριμένων δραστηριοτήτων και από την άλλη έχουμε αύξηση κρουσμάτων στην Αττική και περισσότερους νοσούντες με το βρετανικό στέλεχος. Επιβάλλεται η αποφάσεις να λαμβάνονται μακροπρόθεσμα-όχι δηλαδή με ορίζοντα εβδομάδας-ώστε η κοινωνία να έχει μια σταθερά αναφοράς και να επικοινωνούνται εκτενέστερα. Λιγότεροι θα στραφούν κατά των μέτρων αν αντιληφθούν τον λόγο που αυτά λαμβάνονται, αν επικοινωνηθεί με στοιχεία και αριθμούς η κατάσταση στην οποία βρίσκεται η οικονομία και ποιοι στόχοι έχουν τεθεί προκειμένου να ξεπεραστεί ο σκόπελος.
Όλα αυτά βέβαια προϋποθέτουν σχεδιασμό τον οποίο είτε η κυβέρνηση δεν έχει κάνει είτε με τους χειρισμούς της αδικεί τον εαυτό της…