Οι παλαιάς κοπής…«Ολύμπιοι»

ΓΡΑΦΕΙ Η ΝΙΚΟΛΕΤΤΑ ΚΑΤΣΙΔΗΜΑ-ΛΑΓΙΟΥ-ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ

«Τις αληθινές κυρίες δεν τις παρενοχλεί κανείς» διατύπωσε με στόμφο κι υπερχειλίζουσα τεστοστερόνη αρσενικό παλαιάς κοπής.

Δηλαδή, τις όχι και τόσο κυρίες (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό στο μυαλό τέτοιων «αρσενικών», γιατί εγώ προσωπικά δεν ξέρω τι σημαίνει) είναι δικαιολογημένο να τις παρενοχλούμε. Μόνο που ο άντρας δεν είναι άντρας κατά περίσταση, είναι άντρας πάντα.
Ο σεβασμός προς όλους, όχι φυσικά μόνο απέναντι στις γυναίκες, είναι απροϋπόθετος. Κι ούτε πιστεύω ότι πρέπει να τον αποδίδουμε μόνο εφόσον ο άλλος τον έχει κερδίσει. Είναι κοινωνική υποχρέωση και μέγιστο καθήκον, ακόμα κι απέναντι προς όσους με τις πράξεις τους αποδεικνύουν πως δεν τον αξίζουν. Σε αυτή την περίπτωση μάλιστα είναι κι αυξημένης αναγκαιότητας, υπό την έννοια πως ίσως ο αμετανόητος, σταθερός σεβασμός πυροδοτήσει την αλλαγή συμπεριφοράς του ανθρώπου που τον απολαμβάνει, έχοντας επίγνωση πως δεν το αξίζει. Η καλοσύνη αλλάζει τον κόσμο, όχι η κακία. Εξάλλου υπάρχει και μία θεμιτή «ιδιοτέλεια» στη βάση του απροϋπόθετου προς όλους σεβασμού : αποδίδεται και χάριν της ενοχλητικής συνείδησής μας. Αν φυσικά τη διαθέτουμε.
Από την άλλη είναι περιττή η διευκρίνιση πως μιλώντας για σεβασμό και το ομοζυγωτικό του δίδυμο, την ευγένεια, δεν εννοώ την ανοχή, τη συγκάλυψη ή τη μη καταγγελία εγκληματικών πράξεων. Αυτονόητο βέβαια αυτό αλλά καμιά φορά τα αυτονόητα χρειάζονται δυστυχώς έντονη υπογράμμιση.
Η καταγγελία των περιστατικών βίας (εργασιακής, σεξουαλικής, ψυχολογικής, λεκτικής κ.λπ.) είναι απαραίτητη. Ακόμα κι όταν υπάρχει το δεδομένο πως το αδίκημα έχει παραγραφεί, ακόμα κι αν υπάρχει ο φόβος για υποτίμηση ή ακόμα και χλευασμό του συμβάντος, που θα καταλήξει σε ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη του «άτακτου», συνοδευόμενο : από τη συμβουλή «να μην το ξανακάνει ο μπελάς και τρέχουμε να μαζέψουμε τ’ ασυμμάζευτα» ή από δηλώσεις του τύπου «εξηπατήθημεν» ή από απόπειρες επίκλησης του συναισθήματος της κοινής γνώμης (π.χ. «έχω παιδιά κι εγγόνια») ή κρυπτόμενοι πίσω από τα φουστάνια της παραγραφής. Τα περιστατικά πρέπει να καταγγέλλονται και το ιδανικό θα ήταν άμεσα. Κι όλοι πρέπει να εκπαιδευτούμε σε αυτό. Εξάλλου η μνήμη δεν διαγράφει. Απωθεί ίσως για να μπορέσει να συνεχίσει. Ό,τι όμως απωθείται για λόγους επιβίωσης, πάλι για λόγους επιβίωσης επανέρχεται. Και πρέπει να καταγγέλλονται όχι κυρίως για λόγους σχετιζόμενους με την ψυχική αποφόρτιση των θυμάτων. Όσο θεμιτό κι αν είναι αυτό αν συμβεί, αγγίζει την ατομική σφαίρα και δεν έχει κοινωνικό αντίκτυπο. Πρέπει να καταγγέλλονται πρωτίστως για λόγους παιδαγωγικούς, άμεσα σχετιζόμενους με το μέλλον που οφείλουμε να διαμορφώσουμε για τις επερχόμενες γενιές.
Μέριμνα που θα πρέπει να χαρακτηρίζει και τα θεσμικά όργανα. Γιατί αν η άτυχη Τοπαλούδη απευθύνθηκε ένα χρόνο πριν τη δολοφονία της στην αστυνομία για να βρει το δίκιο της κι αυτή δεν μπόρεσε να κάνει κάτι (ούτε έναν ψυχολόγο ή κοινωνικό λειτουργό) τότε είναι δεδομένο πως το μεν θύμα δεν θα ξανατολμήσει να απευθυνθεί σε κανένα, ο δε θύτης θα αποθρασυνθεί. Το θύμα δεν θα πρέπει επίσης να φοβάται την έξωθεν καλή μαρτυρία για το θύτη. Το καλό όνομα, η θέση ισχύος, η κουλτούρα κι η αδιαπραγμάτευτη ηθική του αλεξίσφαιρου – όπως συνήθως οι ίδιοι θεωρούν πως είναι – πρέπει να θεωρούνται από το εκάστοτε θύμα ως πράγματα ευεργετικά, υπό την έννοια πως η «αποκαθήλωση» θα είναι πιο ηχηρή κι άρα θα έχει μεγαλύτερη και μαζικότερη διδακτική αξία. Άλλη επίδραση θα έχει προς το κοινωνικό σύνολο η πτώση από τον Όλυμπο (πάνω στον οποίο νομίζει με υπεροπτική βεβαιότητα ότι βρίσκεται ως δέκατος τρίτος θεός, κάτι που φυσικά με άκρα «ταπεινότητα» και «μετριοφροσύνη» δεν αποδέχεται – αλίμονο όμως αν κάποιος δεν του απευθυνθεί προσφωνώντας τον με το αντίστοιχο «βασιλικό» τίτλο) κι άλλη αίσθηση θα κάνει η πτώση από το χαμηλό επίπεδο που βρισκόμαστε – κατ’ αυτόν – όλοι εμείς οι υπόλοιποι κοινοί θνητοί.
Και θα έλεγα επίσης πως οι καταγγελίες δεν θα πρέπει να γίνουν όλες τώρα, εκτός κι αν αφορούν τους ίδιους, ήδη καταγγελλόμενους. Σε αυτές τις περιπτώσεις είναι απαραίτητο, προκειμένου να δεθούν πιο σφιχτά οι υποθέσεις. Θα έλεγα αργότερα και σταδιακά.
Ένα-ένα να βγαίνουν στην επιφάνεια και με περιοδική συχνότητα προκειμένου να μην ξεχνιόμαστε.
Είμαι βέβαιη ότι τέτοιου είδους συμπεριφορές υπάρχουν πολλές, κυοφορούμενες στη μνήμη των θυμάτων. Τώρα το καινούριο όνομα θα χαθεί στον κυκεώνα των αποκαλύψεων και δε θα σοκάρει, (στο βαθμό που θα είχε και την πιο αποτελεσματική επίδραση) την κοινή γνώμη. Η αποκάλυψη για να έχει ένα θετικό κοινωνικό πρόσημο δεν θα πρέπει να έχει τη μορφή αντανακλαστικής κίνησης ή ψυχικά φορτισμένης επίθεσης αλλά να πληροί προδιαγραφές καλά μελετημένων σκακιστικών κινήσεων.