Ανυπόφορο και μισητό το κακό…- Της Μαρίας Ορφανού

Χρόνος και κάτι μέρες. Ανελευθερίας, φόβου, οικονομικής καταστροφής και πολλές φορές αυτοταπείνωσης που έφερε μαζί της η καταπίεση της πανδημίας.

Η δοκιμασία για τους Έλληνες που ήδη ανεβαίνουν την τελευταία δεκαετία το δικό τους μεγάλο βουνό, ήταν ιδιαίτερη, πιο επίπονη, πιο ακραία και με μεγαλύτερες επιπτώσεις. Η μεγαλύτερη ήταν η άρνηση και η συνωμοσιολογία. Ο χλευασμός και η απιστία στο κακό που συνέβαινε και εξακολουθεί. Η επιπολαιότητα και η παρακίνηση σε αφορισμούς και δογματικές συμπεριφορές: «Όλα είναι ψέματα, συντελείται μια παγκόσμια συνωμοσία ελέγχου των ανθρώπων, δεν υπάρχει ιός, υπάρχει και είναι μια απλή γρίπη, η μάσκα μας στερεί την αξιοπρέπεια, κάνει κακό στην υγεία των παιδιών μας, μας έκλεψαν τις γιορτές, μας στερούν τις βόλτες, το κάνουν για να χτυπήσουν την πίστη μας, τα εμβόλια θα μας σκοτώσουν».

Κάθε μια περίπτωση χωριστά και όλες μαζί έγιναν πιο αφόρητες και από τον ίδιο τον θάνατο που πέρασε το κατώφλι χιλιάδων Ελλήνων.

Των οικογενειών που έχασαν δικούς τους ανθρώπους και αναγκάσθηκαν να τους αποχαιρετίσουν με «οικονομία» και περιορισμό στο θρήνο και το τελευταίο κατευόδιο. Με μάσκες, αποστάσεις, σφραγισμένα φέρετρα και θυμό. Θυμό για εκείνους που στα social πατάνε το εικονίδιο με το γέλιο σε κάθε είδηση για θάνατο. Έγινε η απώλεια, αστείο και η συμφορά ανέκδοτο.

Και το κακό δεν τελειώνει, κάθε άλλο γίνεται πιο ανυπόφορο και πιο φρικτό. Πιο απελπιστικό και πιο μισητό.

Για τον νεοέλληνα που κυκλοφορεί επιδεικτικά χωρίς τη μάσκα του κάτω από το σπίτι του γείτονα που χθες κήδεψε τον δικό του άνθρωπο.

Για τους προκλητικά αμετανόητους κάθε ηλικίας που μαζεύτηκαν το Καρναβάλι και διοργάνωσαν πάρτι με φαγητά και ποτά ντελίβερι, στα μπαρ, εστιατόρια και καφενεία που λειτουργούσαν παράνομα, στο διπλανό δρόμο από τα καταστήματα εστίασης και τα εμπορικά που μικρομεσαίοι επιχειρηματίες έχουν κλείσει τις ταμειακές τους συνολικά έξι μήνες, με προσωπικό απολυμένο ή σε αναμονή αλλά τις υποχρεώσεις ανεπηρέαστες και αδιαπραγμάτευτες σε όλα τα επίπεδα.

Για τους ανεύθυνους και απαράδεκτους λίγους γιατρούς και νοσηλευτές που ενέσπειραν αμφιβολία, καχυποψία, άρνηση και πανικό στους πολίτες με την αρνητική στάση τους στον εμβολιασμό.

Για το υδροκέφαλο Κράτος που πελαγοδρομεί σε παλινωδίες με αμφιλεγόμενα προτεινόμενα από τους «ειδικούς» μέτρα και μέτρα επί μέτρων στην πιο σκληρή και ανόητη μορφή τους τουλάχιστον στην Ευρώπη.

Που στην πράξη όχι μόνο δεν απέδωσαν αλλά στην ουσία υπονομεύτηκαν από την ίδια την Κυβέρνηση με την αναποφασιστικότητά της να τα εφαρμόσει αυστηρά με προαποφασισμένο χρονοδιάγραμμα χωρίς επεκτάσεις και επί μέρους περιορισμούς και την πρωτοφανή ατολμία της αν όχι δειλία να αποτρέψει τις από καιρού εις καιρόν διαδηλώσεις πολιτών κατά χιλιάδες που εκ των πραγμάτων αποτέλεσαν καταστροφή και έθεσαν τη χώρα σε ναρκοπέδιο διασποράς του ιού.

Κι όλα αυτά την ίδια ώρα που τα μεμονωμένα πρόστιμα έχουν γίνει χαρτοπόλεμος σε βάρος του πολίτη που έστειλε λάθος μήνυμα μετακίνησης ή κάθισε στο οικογενειακό τραπέζι ή τον «έπιασαν» στο δρόμο δέκα λεπτά μετά την απαγόρευση κυκλοφορίας.

Τελικά δεν ξέρω μετά από όλα αυτά αν πρέπει να ντρέπομαι ή όχι που γεννήθηκα και ζω σε αυτή την χώρα η οποία όπως αποδείχτηκε είναι ανίκανη να προστατέψει τα δικαιώματά μου, να αντιμετωπίσει επί ίσοις όροις τους πολίτες της, ξέροντας μόνο να προτάσσει το ιδεολόγημα της «ατομικής ευθύνης» το οποίο η ίδια κατέρριψε ψυχικά, σωματικά και οικονομικά σ’ όσους είχαν την τόλμη να την αναλάβουν…