ΑΠΟΨΗ: Ο εμβολιασμός των παιδιών

Ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Φαρμάκων ενέκρινε τη χορήγηση του εμβολίου της Pfizer σε παιδιά ηλικίας 12 έως 15 ετών. Και καθώς το συγκεκριμένο, έγινε το πρώτο εμβόλιο στην Ευρώπη που μπορεί να χορηγηθεί σε ηλικίες κάτω των 16 ετών, ανοίγει έναν νέο κύκλο στην εμβολιαστική προσπάθεια, αλλά και μία νέα μεγάλη συζήτηση:

«Τι θα κάνουμε με τα παιδιά;»

Ακόμα και οι ειδικοί εμφανίζονται, επί του παρόντος, πιο… αμήχανοι. Ακόμα και οι πιο φανατικοί υπερασπιστές των εμβολίων λένε ότι πρόκειται για μία απόφαση που αφορά  τους γονιούς.

Γιατί, όμως;

Ο γονιός επιθυμεί το καλύτερο για το παιδί του. Και έτσι πρέπει να είναι. Αν το καλύτερο για το παιδί του λοιπόν είναι να εμβολιαστεί, γιατί οι ειδικοί δεν το λένε και δεν το υποστηρίζουν με τη ζέση που το έκαναν και για τους μεγάλους;

«Ίσως γιατί τα παιδιά δεν νοσούν τόσο σοβαρά», είναι μια πιθανή απάντηση. Και οι μακροχρόνιες συνέπειες που μπορεί  να έχει μία σοβαρή ίωση, όμως; Αυτές δεν τις σκεφτόμαστε; Και επίσης, δεν σκεφτόμαστε ότι ήδη εμβολιάζουμε τα παιδιά μας για  μια σειρά από άλλες ασθένειες που, δόξα τω Θεώ, κατάφερε η ανθρωπότητα να αντιμετωπίσει ή και να εκμηδενίσει;

Αν αυτό πρέπει να γίνει και με τον κορωνοϊό, δηλαδή εμβολιασμός σε νηπιακή ή παιδική ηλικία, προκειμένου να εξαφανίσουμε και αυτόν τον κίνδυνο, θα φανεί σε μερικά χρόνια. Τώρα, όμως; Εμβολιάζουμε τα παιδιά ή όχι;

Η Γερμανία ανακοίνωσε ήδη την έναρξη των εμβολιασμών των παιδιών 12-15 από τις 7 Ιουνίου. Για την Ελλάδα όμως, ο εμβολιασμός ακόμα αργεί, όπως ανακοίνωσε προχθές ο Γκίκας Μαγιορκίνης, καθώς όπως είπε, «τα παιδιά κάτω των 15 ετών δεν έχουν διαδραματίσει ρόλο στη διασπορά του κορωνοϊού».

Ας μας επιτρέψει ο κ. Μαγιορκίνης να διαφωνήσουμε. Όλοι και όλα διαδραματίζουν ρόλο στην διασπορά του κορωνοϊού. Και πριν λίγο καιρό, πολλοί επιστήμονες έλεγαν ότι τα σχολεία λειτουργούν ως πολλαπλασιαστές του ιού στην κοινωνία. Τα παιδιά κολλούσαν από τις οικογένειές τους, πήγαιναν στο σχολείο και κολλούσαν συμμαθητές τους, οι οποίοι με τη σειρά τους μετέδιδαν τον ιό στις δικές τους οικογένειες.

Και εν πάση περιπτώσει, δεν πιστεύουμε ότι οι Γερμανοί είναι αφελείς ή δεν αγαπάνε τα δικά τους παιδιά όσο εμείς τα δικά μας. Όσο γρηγορότερα ξεφύγουμε από τις δικές μας ανασφάλειες, τόσο το καλύτερο για τα παιδιά μας και για εμάς.

Στο τέλος – τέλος, η κοινωνία χρειάζεται ξεκάθαρα μηνύματα. Και όχι αμφίσημα…