ΕΛΙΣΣΑΙΟΣ ΒΓΕΝΟΠΟΥΛΟΣ: Το Ερασιτεχνισμό Θέατρο είναι σπουδαία ελπίδα όταν δεν είναι μια μικρή ‘’καταστροφή’’

Οι γονείς μας, οι φίλοι μας, οι γνωστοί μας, οι συγγενείς μας, τα παιδιά μας αλλά και πολλοί άλλοι βαραίνουν τους ώμους μας ή άλλες φορές τους δίνουν φτερά.

Οι χιλιάδες εαυτοί μας πηγαινοέρχονται εντός μας, αναζητώντας να ψιθυρίσουν, να μιλήσουν και πότε ο ένας εμφανίζεται αγριεμένος, πότε ο άλλος απογοητευμένος και ο τρίτος αλλοπαρμένος, όλοι αυτοί οι εαυτοί ζητούν να έχουν λόγο στα πράγματα, στις σκέψεις μας αλλά κυρίως στην έκφραση μας, ‘’Ο κόσμος είναι μια θεατρική σκηνή και όλοι, άντρες και γυναίκες , απλά ηθοποιοί. Έχουν τις εισόδους τους και τις εξόδους τους. Και κάθε άνθρωπος στον καιρό του παίζει πολλούς ρόλους’’ αυτά τα λόγια του Γουίλιαμ Σαίξπηρ τα ‘’γνωρίζουν’’ πολύ καλά οι άνθρωποι που ασχολούνται με το ερασιτεχνικό θέατρο.
Ερασιτεχνικό θέατρο
Η έκφραση δεν αφορά την έκθεση του ατόμου μονάχα απέναντι στον κόσμο. Αλλά απέναντι και στον ίδιο του τον εαυτό. Μέσω του ερασιτεχνικού θεάτρου μπορεί ο συμμετέχων να έρθει αντιμέτωπος με τον εαυτό του να τον γνωρίσει καλύτερα. Αντλεί ο ηθοποιός ενέργεια από τη συνεργασία του με άλλους ανθρώπους και δημιουργείται πότε ένα σπιράλ, πότε μια τεθλασμένη και πολλές φορές ένας κύκλος επικοινωνίας.
Επικοινωνία ανάμεσα στους συντελεστές, ηθοποιούς, σκηνοθέτες, βοηθούς, αλλά και τεχνικούς και ανθρώπους που βοηθούν περιφερειακά την παραγωγή. Ο κύκλος επικοινωνίας που κλείνει, συμπληρώνεται και ολοκληρώνεται με αυτόν ανάμεσα στους συντελεστές και τους θεατές.
Είμαστε λοιπόν άτομα αποτελούμενα από ένα σύνολο χαρακτήρων, προσωπικοτήτων, αντιδράσεων και συγκινήσεων που άλλες φορές υποδεχτήκαμε και ενσωματώσαμε στο είναι μας με χαρά και με απληστία κι άλλες φορές αυτοί οι χαρακτήρες, οι προσωπικότητες μας φορτώθηκαν κι αποτέλεσαν τα βαθιά μας σκοτάδια. Όλοι αυτοί οι χαρακτήρες ή τα σπαράγματα ανθρώπινων χαρακτήρων που συναντήσαμε στο βίο μας έχουν την ανάγκη να ψιθυρίσουν, να μιλήσουν, να εκφραστούν, διαφορετικά θα μας κατασπαράξουν.
Το θέατρο λοιπόν, το ερασιτεχνικό θέατρο είναι ένας άμεσος τρόπος έκφρασης και υιοθέτησης χαρακτήρων, απόψεων και στάσεων ζωής. Ως θεατές ακούμε πολλές και διαφορετικές απόψεις, μέσα από μυθοπλαστικές και άλλες ιστορίες. Αυτές που ταιριάζουν περισσότερο με τον θεατή έρχονται να δέσουν με τις υπόλοιπές ανάγκες, τα υπόλοιπα συναισθήματα, τις υπόλοιπες σκέψεις του. Και αυτή ακριβώς είναι η μαγεία του θεάτρου, ότι ακόμα αν και κυριολεκτικά δε συζητάς με τους ηθοποιούς και το σκηνοθέτη την ώρα της παράστασης, η κάθε πρόβα, οποιαδήποτε προσπάθεια και ενέργεια είναι ένας ‘’διάλογος’’ ο οποίος επεκτείνεται και φτάνει μέχρι το τελευταίο κάθισμα της αίθουσας μέχρι την πιο απόμακρη θέση του κοίλου.

Το Φεστιβάλ Ερασιτεχνικού Θεάτρου του Δήμου Πατρέων είναι σε εξέλιξη στην Κρήνη. Αν κάνετε τον κόπο να ανέβετε τον λόφο και φτάσετε στον χώρο πριν καν αρχίσει η παράσταση θα έχετε ήδη ανταμειφθεί για τον κόπο σας, καθώς θα μπείτε σε ένα όμορφο θεατράκι με θέα τον Πατραϊκό, τα βουνά της Στερεάς και στο βάθος αριστερά το Ιόνιο.
Το Θεατρικό έργο του Βασίλη Ασλανίδη “Η εκδρομή”.
Η παράσταση ανέβηκε, στο πλαίσιο της ενότητας του Φεστιβάλ Ερασιτεχνικού Θεάτρου, το οποίο τελεί υπό την Αιγίδα του Διεθνούς Φεστιβάλ της Πάτρας. Πρόκειται για μία κωμωδία που κινείται στη «σφαίρα» του παράλογου και αναδεικνύει ζητήματα κοινωνικά – ψυχολογικά, σκιαγραφώντας χαρακτήρες ανθρώπων που διαμορφώνονται από αυτά.
Το έργο τοποθετείται στην σύγχρονη Ελλάδα και μέσα από το λιτό λόγο και το χιούμορ, καυτηριάζει νοοτροπίες και ιδεολογίες που κάνουν τους ανθρώπους στις μέρες μας να είναι τελείως αποπροσανατολισμένοι από το κοινωνικό γίγνεσθαι και απομονωμένοι από τον εαυτό τους και τους άλλους.
Σκηνοθεσία: Ευδοκία Στάμου
Πρωτότυπη Μουσική: Στέλιος Μέρτικας
Εκτέλεση- Ηχογράφηση: Ηλίας Γομάτος
Παίζουν: Γιάννης Κολέσης, Δημήτρης Ροντογιάννης, Σεβαστιάνα Κουτρουμπάνου
Δεν ξέρω ποιος ο αρχιτέκτονας ή ποια θεά Τύχη έχει δώσει στο θέατρο τον συγκεκριμένο προσανατολισμό, αλλά έχει τον ίδιο προσανατολισμό με αυτόν του Θεάτρου της Επιδαύρου. Πριν καλά- καλά εξετάσει o θεατής τον χώρο, ο ήλιος βουτάει στα νερά του Ιονίου οι βουνοκορφές απέναντι μπλεδίζουν και τα φώτα της παράστασης ανοίγουν, η απόσβεση έχει γίνει, ό,τι ακολουθήσει κέρδος είναι…

Μέσα από την τέχνη και κυρίως μέσα από το θέατρο είτε σαν θεατές, είτε σαν ηθοποιοί και συντελεστές ψάχνουμε τρόπους να εκφράσουμε τις διάφορες εκδοχές μας, είναι αυτές που μας συγκίνησαν, μας επηρέασαν, μας συνεπήραν, μας συγκλόνισαν και τώρα πια μετά από τόσα χρόνια, μας ‘αποτελούν’’, «σκιές ανθρώπων που θα μπορούσαμε να είχαμε γίνει, οι αγέννητοι εαυτοί μας», όπως λέει η Γουλφ.
Και να μην ξεχνάμε αναζητώντας ερασιτεχνικές δημιουργίες, ο ερασιτεχνισμός για τον ερασιτέχνη είναι ευλογία, αλλά για τον επαγγελματία είναι κατάρα.