Ώρες ευθύνης, μπροστά σε μια κρίσιμη καμπή της πανδημίας

Του Αντώνη Κουνάβη

Να πούμε, όπως συνηθίζει να λέει και ο θυμόσοφος λαός μας, τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη.

Εκεί που φτάσαμε στο σημείο να πιστέψουμε ότι πλησιάζουμε στο τέλος της πανδημίας, αυτή επανέρχεται δριμύτερη, χωρίς να είμαστε ως κοινωνία άμοιροι/ες ευθυνών.

Όλοι ανεξαιρέτως οι επιστήμονες προειδοποιούν ότι βρισκόμαστε στα πρόθυρα ενός 4ου κύματος, το οποίο ενδέχεται να αποδειχθεί περισσότερο σκληρό, πιο ανθεκτικό.

Το καλό είναι ότι τούτη τη φορά έχουμε ως σύμμαχό μας τον εμβολιασμό. Αλλά το κακό, το οποίο, σε ουκ ολίγες περιπτώσεις υπερτερεί, είναι η καχυποψία σημαντικού μέρους της κοινωνίας έναντι του εμβολίου. Κι όμως, επίσης σύμφωνα με τους επιστήμονες, είναι το μοναδικό αποτελεσματικό όπλο που έχουμε στη διάθεσή μας.

Δυστυχώς, κι εφόσον η κοινή λογική δεν ήταν ποτέ ένα από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματά μας, η λήψη αποσπασματικών μέτρων, ως απάντηση στους αντιεμβολιαστές, είναι μονόδρομος.

Όχι ως τιμωρία τους, αλλά ως ύστατο μέσο για την προστασία της δημόσιας Υγείας.
Ως εκ τούτου, μακριά από τον οποιονδήποτε σπόρο κοινωνικού διχασμού, θα πρέπει και οι πλέον δύσπιστοι συμπολίτες μας να πειστούν για την αναγκαιότητα του εμβολιασμού, πριν βρεθούμε αντιμέτωποι/ες με τα χειρότερα.

Πάντως, στον αντίποδα, από μια άλλη οπτική γωνία, παίρνουμε ταυτόχρονα και ένα αισιόδοξο μήνυμα. Και ποιο είναι αυτό; Μα ότι δεν υπάρχει εγκατάλειψη. Δεν υπάρχει τέλος. Υπάρχει πάντα μια νέα αρχή. Ένα νέο ξεκίνημα. Η ανθρωπότητα βρίσκει και επωμίζεται διαρκώς το φορτίο της.
Η προσπάθεια για την αντιμετώπιση της πανδημίας δεν είναι στάσιμη, ούτε μάταιη, αρκεί να συνειδητοποιήσουμε ότι επιβάλλεται να της δώσουμε ένα οριστικό και αμετάκλητο τέλος.
Ο εμβολιασμός, είναι απλώς η αρχή του…