Όχι μεσίστιες, αλλά… πιο ψηλά οι σημαίες!

«Παιδί» μιας άλλης – πολύ δύσκολης – εποχής όπου τα βιώματα των ανθρώπων ήσαν σκληρά, ήρθε αντιμέτωπος με τον θάνατο πολλές φορές και τον νίκησε.

Και τελικά, έζησε 96 ολόκληρα χρόνια για να δει το έργο του να αναγνωρίζεται διεθνώς και το σύνολο των Ελλήνων να τον αποκαλούν με το μικρό του όνομα και να υποκλίνονται με σεβασμό, ακόμα και όταν διαφωνούσαν με αυτά που έλεγε και είτε ενοχλούσαν τους «δεξιούς», είτε τους «αριστερούς».
Για τον Μίκη, είναι βέβαιο πως θα ειπωθούν πολλά. Τα τραγούδια και οι μουσικές συνθέσεις, τα λόγια και οι ατάκες του, όσα έγραψε για τον ίδιο ή για άλλους, θα γεμίσουν πολλές σελίδες και πολλές ώρες τηλεοπτικών εκπομπών. Αλλά και πάλι, όσα γραφτούν ή ειπωθούν θα είναι λίγα. Δεν καλύπτεται μία μεγάλη και τόσο «γεμάτη» ζωή. Και κυρίως δεν καλύπτεται η ένταση και ο επηρεασμός που είχε για πολλούς άλλους.
Στην πραγματικότητα, είναι άγνωστο τι είναι αυτό που κάνει έναν άνθρωπο «μπροστάρη». Πολύ περισσότερο τι είναι αυτό που μετατρέπει έναν άνθρωπο σε «σύμβολο» και πρότυπο της ιδιοσυστασίας ενός ολόκληρου λαού. Δεν είναι μόνο το έργο του. Είναι και ο χαρακτήρας. Ο τρόπος που μιλάει και κινείται στη δημόσια σφαίρα. Η ικανότητα να πηγαίνει κόντρα στους καιρούς και στο δημόσιο αίσθημα όταν έτσι αισθάνεται, αλλά και μαζί με τους καιρούς και τους πολλούς, όταν και πάλι το αισθάνεται.
Ο Μίκης Θεοδωράκης… δεν περιγράφεται. Ήταν κάτι σαν τον άνεμο. Δυνατό και έντονο, αναζωογονητικό και αφυπνιστικό. Ένας αιώνιος έφηβος, με μπρίο και τεράστια δύναμη πνεύματος. Δίκαιη η τεράστια αναγνώριση στο πρόσωπό του, δίκαιη η θεώρησή του ως ο εθνικός μας συνθέτης. Με τον θάνατό του μοιάζει να χάνεται κάτι από τη σημαία μας. Στην πραγματικότητα όμως, το τριήμερο πένθος για ανθρώπους όπως ο Μίκης θα έπρεπε να μην προβλέπει να κυματίζουν μεσίστιες οι σημαίες, αλλά να τοποθετούνται σε ακόμα πιο ψηλά κοντάρια! Έτσι θα του έπρεπε. Και έτσι μάλλον θα ήθελε και ο ίδιος…

(ΚΟΛΑΖ, ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΒΓΕΝΟΠΟΥΛΟΣ)