ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ: Βρέχει και στην καρδιά μου!- Του Νίκου Γ. Σουγλέρη

Πριν από λίγες μέρες, σε μία όμορφη πόλη, κάπου εκεί ψηλά, στην γειτονιά των αγγέλων, δυο φιλαράκια από τα παλιά συναντήθηκαν μετά από καιρό. Ο Μάνος ξαναβρήκε τον φίλο του, τον Μίκη.

Όπως πάντα καθυστερημένος στο ραντεβού του ο Μίκης, το γελαστό παιδί! Ήταν κι άλλοι φίλοι εκεί που τον περίμεναν: η Μελίνα, ο Γκάτσος, ο Ρίτσος, ο Κατράκης, ο Σεφέρης, ο Ελύτης, ο Φρέντι Γερμανός.

Όλη η παρέα και πάλι μαζί, όπως τότε, στο «Zonar’s» με τον Μάνο να κερνάει τους πάντες και τον Μίκη να ψάχνει τις τσέπες του για “ψιλά”.

Αντηχούσε η Πανεπιστημίου από τα γέλια και τις φωνές τους. Κι είχαν πολλά για να διαφωνήσουν ο Μίκης με τον Μάνο. Κομμουνιστής ο ένας, δεξιός ο άλλος. Πληθωρικός και παθιασμένος ο Μίκης, cool και θυμόσοφος ο Μάνος. Βαθιά πολιτικά όντα και οι δύο όμως. Και πάντα με απέραντη εκτίμηση και σεβασμό ο ένας για την προσωπικότητα και το σπουδαίο έργο του άλλου.

Έγραφε λοιπόν ο Μίκης για τον Μάνο: «Συναντηθήκαμε για πρώτη φορά το φθινόπωρο του 1944 και έκτοτε η παρουσία του στη ζωή μου υπήρξε διαρκής και έντονη. Πιστεύω ότι το ίδιο κατά κάποιον τρόπο συνέβη και με εκείνον. Σε όλη τη διάρκεια της συνύπαρξής μας υπήρχε ταυτόχρονα απώθηση και ταύτιση, απαξίωση (απόρριψη, κριτική) και εκτίμηση, σκεπτικισμός και θαυμασμός, πολεμική και συνεργασία. Στο βάθος δεν φταίγαμε εμείς, αλλά τα… γονίδιά μας, που είχαν μεταξύ τους τόσο βαθιές αντιθέσεις και ταυτόχρονα μια ανεξήγητη αμοιβαία έλξη. Τουλάχιστον εγώ σπάνια αρνήθηκα τόσο πολύ, αλλά και θαύμασα ακόμα πιο πολύ έναν άνθρωπο».

Και έλεγε ο Μάνος για τον Μίκη: «Ο Μίκης Θεοδωράκης είναι ένας ποταμός σπανίων μελωδιών που έχει βαθιές τις ρίζες του στον αραβικό χώρο κι όχι μόνο στην Κρήτη. Από την Κρήτη πήρε την επική μεγαλοστομία και λεβεντιά που σφραγίζει τους ρυθμούς του. Απ’ τα νησιά του Αιγαίου τη χάρη του και τη λεπτεπίλεπτη δεξιοτεχνία του. Κι από τη βόρεια Ελλάδα τους βαθείς αναστεναγμούς της μουσικής του».

Τώρα μας “έφυγαν” και οι δύο. Μεγάλο το Κενό, τεράστια η Απουσία. Δρόμοι παλιοί που αγαπήσαμε είναι πια άδειοι. Όσο κι αν η μουσική τους είναι εδώ για να μας συντροφεύει και για να μας θυμίζει πως αυτός ο μικρός βράχος στη μέση του απέραντου γαλάζιου, με τα περιγιάλια τα κρυφά, μπορεί και παράγει πολιτισμό μοναδικό κι αξιοζήλευτο.

Αντίο, Μίκη! Αντίο, Μάνο!

Απόψε φθινοπώριασε στη Συνοικία «Το Όνειρο της ζωής μας»!