ΠΑΤΡΑ : Η Αγαπημένη μας πόλη μας πληγώνει!

Φέτος είχα την ευκαιρία, μετά από πολλά χρόνια, να περάσω ένα μεγάλο μέρος των διακοπών μου στην αγαπημένη μας Πάτρα.

Ήρθα γεμάτος χαρά μιας και η Πάτρα είναι η πόλη που γεννήθηκα, μεγάλωσα.

Αν και ζω πέντε δεκαετίας σχεδόν στην Αθήνα, αισθάνομαι πάντα κοντά της αφού η καρδιά μου είναι εκεί αλλά και ένα μέρος της δουλειάς μου που με κρατά σε τακτική επαφή μαζί της. Η Πάτρα δεν θα έπρεπε να φοβάται.

Είναι μεγάλη, με πολλές βιομηχανίες στην ΒΙΠΕ, έχει ένα μεγάλο νέο εμπορικό λιμάνι- πύλη εισόδου γιά την Ιταλία και την Ευρώπη. Εχει δύο μεγάλα νοσοκομεία και πολλές μικρότερες δομές Υγείας. Ενα μεγάλο Πανεπιστήμιο και ένα μεγάλο ΤΕΙ με δεκάδες χιλιάδες φοιτητές που δίνουν ζωντάνια και χρώμα και βοηθούν οικονομικά την πόλη. Κι όμως… Κάθε φορά που επιστρέφω στην Πάτρα, παρά το αρχικό σκίρτημα χαράς, αισθάνομαι την απόσταση που μας χωρίζει να μεγαλώνει. Δεν είναι πως έχω ζήσει 50 χρόνια στην Αθήνα Είναι που κάθε φορά διαπιστώνω πως η πόλη αλλάζει, προς το χειρότερο κι αυτό μου δημιουργεί συναισθήματα λύπης και απογοήτευσης Η Πάτρα δεν είναι πιά η παλιά Αρχοντική και πλούσια Πρωτεύουσα της Πελοποννήσου, ίσως η καλύτερη επαρχιακή πόλη με μεγάλη βιομηχανική και εμπορική δραστηριότητα. Μόνο η όμορφη ρυμοτομία της και λίγα υπέροχα κλασσικά αρχοντικά έχουν μείνει να θυμίζουν το αλλοτινό της μεγαλείο Και η παρακμή αυτή φαίνεται ολοκάθαρα σε δύο σημαντικούς τομείς : Το οικονομικό και το κοινωνικό γίγνεσθαι Η οικονομία είναι σε μια άσχημη φθίνουσα πορεία με μόνη δραστηριότητα την παροχή υπηρεσιών (Cafe Bar, restaurant, fast food). Καταστήματα κλείνουν συνεχώς και, σε όσα κατορθώνουν να επιβιώνουν, ο αγώνας είναι συνεχής να κρατηθούν οι τιμές χαμηλές. Τουρισμός δεν υπάρχει επί της ουσίας, λίγοι και διερχόμενοι οι ταξιδιώτες. Οι δρόμοι βρώμικοι, τα κτίρια με μουτζουρωμένους τους τοίχους από γκράφιτυς , λείπει η αστυνόμευση και η τροχαία, ο μόλος και οι κεντρικοί δρόμοι ένα απέραντο πάρκινγκ Η άλλη ενότητα, η κοινωνική, έχει σχέση με την συμπεριφορά πολλών κατοίκων της πόλης, ιδιαίτερα της νεολαίας. Ας μου επιτρέψουν οι νεοι να γράψω κάτι με Αγαπη: Με λύπη μου βλέπω δεν την αγαπούν, με τον ίδιο τρόπο που την αγαπούσε η γενιά μας. Παρατηρώ πως δεν σέβονται την πόλη, οικειοποιουνται κάθε δημόσιο χώρο, ρυπαίνουν και πολλές φορές καταστρέφουν, Η Πάτρα φαίνεται να μην τους αρέσει. Είναι κρίμα να βλέπει κανείς τέτοιες συμπεριφορές σε μία πόλη πού ήταν φημισμένη για την κουλτούρα της, το κορυφαίο Καρναβάλι της, το Φεστιβάλ της και γενικότερα την πολιτιστική της κληρονομιά, θεσμούς που, δυστυχώς, συν τω χρόνω φθίνουν Η πόλη αποπνέει στασιμότητα, δεν εξελίσσεται, δεν προοδεύει. Η Δημοτική Αρχή είναι ωσεί παρούσα, απλά κάνει διαχείριση στην καθημερινότητα και η Περιφέρεια, δύο χρόνια μετά, δεν έχει βρει ακόμα τα πατήματά της. Ο σχεδιασμός για το τρένο , το Φυσικό Αέριο και η κατασκευή της Εθνικής οδού Πατρών – Πύργου ίσως αλλάξουν τα δεδομένα προς το καλύτερο. Προς το παρόν όμως, η πόλη είναι μαγκωμενη στο ίδιο σκαλοπάτι. Φοβάται να ανέβει, να προχωρήσει, να παρακολουθήσει τις νέες εξελίξεις, τις νέες ιδέες, τις νέες ανάγκες. Εκτιμώ πως αιμορραγει εδώ και πολλές δεκαετίες αφού η κεντρική εξουσία ήταν απούσα και ο Δήμος και η Περιφέρεια μέχρι τώρα είχαν διακοσμητικό ρόλο. Τα δέκα μεγάλα εργοστάσια τα οποία, μέχρι την δεκαετία του ’80, έδιναν δουλειές στους Πατρινούς έχουν κλείσει. Σαν αποτέλεσμα η Πάτρα μαζί με την Εύβοια, την Κοζάνη και την Δράμα να είναι σήμερα οι περιοχές με την μεγαλύτερη ανεργία. Σε πείσμα όμως όλων αυτών, η Πάτρα επιμένει να παραμένει ιδιαίτερη με ένα ωραίο θαλάσσιο αστικό μέτωπο, με ωραίες κοντινές παραλίες και πανέμορφα βουνά να στολίζουν τα νώτα της. Κανείς δεν έχει να χάσει εάν την επισκεφτεί – είναι και τόσο κοντά στην Αθήνα.