ΑΠΟΨΗ: Ατομική και συλλογική ευθύνη

 

Προτού καλά – καλά μπει ο χειμώνας (μάλλον… ανοιξιάτικος είναι ο καιρός αυτών των ημερών) βλέπουμε και στην Ελλάδα μία νέα μεγάλη έξαρση της πανδημίας που προφανώς επικεντρώνεται στα πιο μεγάλα αστικά κέντρα όπου έχουν αυξηθεί οι πληθυσμιακές συγκεντρώσεις και μετακινήσεις.

Και το θέμα είναι τι κάνουμε και τι περιμένουμε. Να περάσει ο ιός πάνω απ’ όλους μας και… «όποιος ζήσει, όποιος πεθάνει»; Να αλλάξει γνώμη και απόφαση η κυβέρνηση και να επιβάλλει ένα νέο lockdown; Να επιστρέψουν οι περιορισμοί στις μετακινήσεις και να κλείσουν τα σχολεία; Να… μετανοήσουν οι αμετανόητοι και να πάνε να εμβολιαστούν;

Τα εμβόλια, προφανώς και δεν αποτελούν «πανάκεια». Συμβάλλουν καθοριστικά στην αντιμετώπιση της νόσου και σε ποσοστό 90% συμβάλλουν ώστε να μην ταλαιπωρούνται οι εμβολιασμένοι σε νοσοκομεία και ΜΕΘ. Ακόμα και το πρώτο φάρμακο όμως, αυτό που εγκρίθηκε προχθές στη Βρετανία και ίσως σε λίγο καιρό εγκριθεί και στην Ε.Ε., έχει μόνο 50% επιτυχία. Αλλά και κάποια επόμενα φάρμακα που θα ακολουθήσουν, δεν θα σημαίνει πως έχουν 100% επιτυχία. Και κυρίως δεν σημαίνει πως θα παίρνουμε ένα χάπι και ο ιός δεν θα μας προσβάλλει και δεν θα μας ταλαιπωρεί.

Είμαστε υποχρεωμένοι λοιπόν να συνεχίσουμε να ζούμε, έχοντας πάντα κατά νου ότι έχουμε αρκετό δρόμο να διανύσουμε μέχρι να νικηθεί ο ιός ή να μετατραπεί σε μία απλή ίωση, όπως τόσες και τόσες που κυκλοφορούν. Είμαστε υποχρεωμένοι να μην επιτρέψουμε ένα νέο «στοπ» στην οικονομία μας. Ειδικά εν μέσω μίας περιόδου ενεργειακής ανασφάλειας και με πολλαπλές ανατιμήσεις, θα ισοδυναμεί με καταστροφή να απωλέσουμε την (όποια) παραγωγική μας δύναμη. Επίσης, είμαστε υποχρεωμένοι να μην επιτρέψουμε στα παιδιά μας να… γυρίσουν στο σπίτι. Γιατί μπορεί να γλιτώσουμε τις σχολικές μεταδόσεις, αλλά θα οδηγηθούμε σε μία κοινωνία… ακοινώνητη.

Η εμπειρία της πανδημίας είναι οδυνηρή σε όλα τα επίπεδα.

Όμως, καλούμαστε όλοι να κάνουμε τους αναγκαίους συμβιβασμούς και να προχωρήσουμε. Μαγικά ραβδιά δεν υπάρχουν. Απαιτείται ατομική και συλλογική ευθύνη.