ΑΠΟΨΗ: 20.055

 

Ένας αριθμός αποτελεί κατά τη γνώμη μας, το πιο σημαντικό στοιχείο της χθεσινής, εν Ελλάδι, ειδησεογραφίας: 20.055

Είναι ο αριθμός των νεκρών από κορωνοϊό στην Ελλάδα, από την αρχή της πανδημίας.

Με τις 77 χθεσινές απώλειες σπάσαμε το φράγμα των 20.000 νεκρών από την «κατάρα του αιώνα». Και είναι αυτή η μεγάλη τραγωδία, ειδικά για μία χώρα που δεν έχει την «πολυτέλεια» να χάνει πληθυσμό. Αλλά και μία ευκαιρία ίσως να… ξαναδούμε κάποια πράγματα.

Ίσως, επί δύο περίπου χρόνια, «εθιστήκαμε» σε αυτό το καθημερινό… μαύρο δελτίο του ΕΟΔΥ με τα νέα κρούσματα, τις ΜΕΘ και τους θανάτους. Και γι’ αυτό, μάλλον δεν δίνουμε και μεγάλη σημασία στις απώλειες, τουλάχιστον εάν δεν αφορούν ανθρώπους του στενού μας περιβάλλοντος.

Ας το σκεφθούμε λοιπόν και διαφορετικά: Μέσα σε δύο χρόνια, είναι σαν να χάθηκε μία πόλη του μεγέθους του Αιγίου ή να έμεινε ακατοίκητο ένα νησί σαν την Κω!

Ίσως δεν μπορούμε να αντιληφθούμε – εάν δεν το έχουμε ζήσει – τον πόνο που έχουν προκαλέσει σε χιλιάδες σπιτικά αυτές οι απώλειες. Ίσως δεν μπορούμε να καταλάβουμε τι σημαίνει, για τόσους και τόσους συμπολίτες μας, να χάνεται ο άνθρωπός τους και αυτοί να μην μπορούν να τον επισκεφθούν στο νοσοκομείο ή ακόμα και να τον αποχαιρετίσουν στο τελευταίο αντίο. «Ξέρεις τι είναι να πεθαίνει η μάνα σου και εσύ να είσαι σε… καραντίνα και να μην μπορείς να πας ούτε στην κηδεία της;» μας έλεγε προ καιρού ένας συμπολίτης με δάκρυα στα μάτια.  Ωστόσο, όσοι υπήρξαμε τυχεροί και μέχρι τώρα δεν θρηνήσαμε κάποιο συγγενικό ή φιλικό μας πρόσωπο, όση ενσυναίσθηση και να έχουμε, προφανώς δεν μπορούμε να έρθουμε στη θέση του…

Μπορούμε – και οφείλουμε – όμως να κάνουμε ό,τι πρέπει για να δώσουμε περισσότερο χώρο στη ζωή. Έστω και μία πιθανότητα παραπάνω να υπάρχει (στην πραγματικότητα, οι πιθανότητες είναι πολύ περισσότερες) να γλιτώσουμε μία ζωή με έναν εμβολιασμό, δεν γίνεται να καθυστερούμε ή να αμφιβάλλουμε άλλο.

Και δεν αναφερόμαστε στην ελάχιστη μειοψηφία εκείνων που δεν πιστεύουν τίποτα και ποτέ δεν θα πειστούν. Αναφερόμαστε σε όλους εκείνους που ακόμα φοβούνται, αμφιβάλλουν, δυσπιστούν. Σπεύστε! Ποντάρετε στη ζωή και στην ελπίδα!