Το τέλος της αιματοβαμμένης ουτοπίας

Διονύσης Κ. Καραχάλιος

Πριν από τριάντα χρόνια, στις 28 Δεκεμβρίου 1991, το πρωτοσέλιδο του «Ριζοσπάστη» με πόνο ψυχής αναγγέλλει την «θλιβερή» είδηση: Με την κόκκινη σημαία και το σφυροδρέπανο να καταλαμβάνουν την μισή σελίδα και με τίτλο «Ελπίδα η πάλη των λαών», το δημοσιογραφικό όργανο του ΚΚΕ περιγράφει το τέλος της ουτοπίας, αλλά, ταυτόχρονα, διακηρύσσει την έναρξη μιας νέας περιόδου ιδεολογικής ακινησίας των Ελλήνων κομμουνιστών, δίχως όρια και δίχως τέλος…

«Η σοβιετική κόκκινη σημαία δεν κυματίζει πλέον στους τρούλους του Κρεμλίνου. Η υποστολή της σφράγισε με δραματικό και ταυτόχρονο συμβολικό τρόπο το τέλος της 74χρονης πορείας του πρώτου στον κόσμο σοσιαλιστικού κράτους. Για μια στιγμή οι δείχτες των ρολογιών έμειναν ακίνητοι, σημαδεύοντας την κρίσιμη στιγμή. Οι καρδιές πολλών εκατομμυρίων εργατών σ’ όλο τον κόσμο σταμάτησαν να χτυπούν, αναμετρώντας το μέγεθος των απωλειών».
Μπορεί να χάθηκε μια μεγάλη μάχη, αλλά θα κερδηθεί ο μεγάλος πόλεμος. Ο σοσιαλισμός θα νικήσει. Το επιβάλλει η αξίωση όλων των λαών, για ειρήνη και μια δίκαιη τάξη πραγμάτων στον κόσμο. Ο αγώνας των εργαζομένων για καλύτερες μέρες, το αίμα που χύθηκε, δε θα πάει χαμένο»!…
Πράγματι! Για τους Έλληνες κομμουνιστές «οι δείχτες των ρολογιών έμειναν (και παραμένουν)ακίνητοι»! «Το μέγεθος των απωλειών» και «το αίμα που χύθηκε», δεν αναφέρονται βέβαια στα δεκάδες εκατομμύρια αθώα θύματα του κομμουνισμού, που έχασαν την ζωή τους κάτω από την εβδομηνταπεντάχρονη κυριαρχία του Λένιν και των ανά την οικουμένη κληρονόμων του (Στάλιν, Μάο, Πολ Ποτ, Μπρέζνιεφ, Κάστρο, Κιμ Ιλ Σουγκ κλπ. κλπ.), που οικοδόμησαν τα αποκρουστικά καθεστώτα εφιαλτικής αστυνομοκρατίας, απάνθρωπης βίας και κοινωνικής εξαθλίωσης, στο όνομα της εργατικής τάξης, το συμφέρον της οποίας γνώριζε μόνον η καλοζωισμένη νομενκλατούρα που ασκούσε, ανεξέλεγκτα και αδίστακτα, την σοσιαλιστική εξουσία…
Ο θρήνος του Ριζοσπάστη απεικονίζει την απόλυτη ιδεολογική διαστροφή την οποία επέβαλε, στην συνείδηση εκατομμυρίων ανθρώπων στην Δύση, η κοσμοθεωρία που φαντασιώθηκε ένα «νέο και ανώτερο τύπο ανθρώπου» και, στην πράξη, έπλασε, εκεί όπου επιβλήθηκε, δυστυχισμένους υπηκόους, πλήρως υποταγμένους στην βαρβαρότητα και την κτηνωδία του μοναδικού κόμματος, σύμφωνα με τις ορέξεις του οποίου ήσαν υποχρεωμένοι να ζουν και να αναπνέουν…
Η παταγώδης κατάρρευση των κοσμοειδώλων του κάθε άλλο παρά συνέτισε το ΚΚΕ και τον Ριζοσπάστη. Ο θρήνος που εξέπεμψαν πριν από τριάντα χρόνια ήταν απλώς η επιβεβαίωση της αρρωστημένης εμμονής τους σ’ ένα όραμα που, για όσους το έζησαν πραγματικά, ήταν η επιβεβαίωση του απόλυτου τρόμου, της ανείπωτης δυστυχίας και, για εκατομμύρια πολιτών, του άδικου και ανεξήγητου θανάτου…
Αξίζει, να διαπιστώσουμε το μέγεθος της πνευματικής αφασίας ξαναδιαβάζοντας τον «Ριζοσπάστη» εκείνης της ημέρας (28.12.1991):
«Η τεράστια προσφορά του σοσιαλισμού παραμένει βαθιά ριζωμένη στις συνειδήσεις των λαών όλου του κόσμου. Η πάλη του ενάντια στο φασισμό και ο ρόλος του στη νικηφόρα έκβαση του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Η καθοριστική συμβολή του στον εξανθρωπισμό του πλανήτη μας και τη διατήρηση της ειρήνης σε παγκόσμιο επίπεδο, για μισό περίπου αιώνα. Οι αξίες της αλληλεγγύης και της κοινωνικής δικαιοσύνης που απόκτησαν νέα διάσταση και περιεχόμενο.
Οι νέες εξελίξεις προδιαγράφονται αρνητικές Η μονοκρατορία του αμερικάνικου και του ΕΟΚικού ιμπεριαλισμού, η κατάσταση που έχει δημιουργηθεί στην πρώην ΕΣΣΔ, τα χτυπήματα που δέχεται το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, μόνο ανησυχία προκαλούν σε κάθε πολίτη, όπου κι αν ανήκει ιδεολογικά και κομματικά. Σήμερα δεν χτυπιέται μόνο ο σοσιαλισμός. Χτυπιούνται η παγκόσμια ειρήνη, τα δικαιώματα των εργαζομένων, που κατακτήθηκαν με σκληρούς αγώνες.
Η κατάσταση μπορεί ν’ ανατραπεί μόνο με την πάλη των ίδιων των λαών. Ενάντια στη «νέα τάξη» του Μπους, του Κολ, της ΕΟΚ. Οι κομμουνιστές χρεωνόμαστε με μεγάλες ευθύνες. Να πρωτοστατήσουμε σ’ ένα μεγάλο μαζικό κίνημα που πρέπει να δημιουργηθεί. Γι’ αυτό, ΨΗΛΑ ΤΗ ΣΗΜΑΙΑ.
Η κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο κατέβηκε απ’ το Κρεμλίνο. Εμείς την κρατάμε ψηλά. Εκατομμύρια κομμουνιστές στον πλανήτη την κρατάνε ψηλά. Αύριο θα υψωθεί από ακόμα περισσότερους.
Σύντροφοι, ΨΗΛΑ ΤΗ ΣΗΜΑΙΑ»!…
Ευτυχώς για την ανθρωπότητα δεν είναι πια πολλοί οι «σύντροφοι» που κρατούν ψηλά τη σημαία… Η στυγνή βία, η γραφειοκρατική ασφυξία και η εξουθενωτική ανικανότητα του σοβιετικού κράτους να δημιουργήσει πλούτο προς όφελος των πολιτών του, δεν αποτελούν πλέον πρότυπο, παρά για κάποιους αμετανόητους νοσταλγούς, που άλλωστε ζουν και απολαμβάνουν τα αγαθά του δυτικού κόσμου, τον οποίο, εν τούτοις, αγωνίζονται να υπονομεύσουν και να ανατρέψουν… Περαστικά τους!