Η απίστευτη περιπέτεια του Πατρινού Βασίλη Ιγγλέζη, που η πανδημία τον καθήλωσε  στην Καμπότζη

Τον Οκτώβριο του 2019 παραιτήθηκε από τη δουλειά του, με σκοπό να ταξιδέψει στο Μπαλί και να εξερευνήσει ασιατικές χώρες, κυριολεκτικά στην άλλη άκρη του κόσμου.

Για τον Πατρινό Βασίλη Ιγγλέζη, αυτή ήταν μια μεγάλη πρόκληση ζωής. Χωρίς βέβαια να μπορεί να φανταστεί ότι αυτό το ταξίδι θα μετατρεπόταν σε μια συναρπαστική περιπέτεια.

Το ξέσπασμα της πανδημίας τον βρήκε στην Καμπότζη, όπου λόγω της ματαίωσης των πτήσεων εγκλωβίστηκε.

Αλλά στην απρόσμενη αυτή εξέλιξη, ο ίδιος είδε τη μεγάλη ευκαιρία να εξερευνήσει αυτήν την άγνωστη χώρα. Παρέμεινε στην Καμπότζη και έκανε όποια δουλειά έβρισκε μπροστά του για να βιοποριστεί, από φωτογράφος και πωλητής μπύρας, μέχρι και δάσκαλος αγγλικών!

Ο Βασίλης Ιγγλέζης αφηγείται με ιδιαίτερα γλαφυρό τρόπο στη «Γ» την απίστευτη ιστορία του, που θα μπορούσε να είναι κάλλιστα το σενάριο ταινίας.

Πώς βρέθηκες στην Καμπότζη; Και πότε ξεκίνησε η περιπέτειά σου;

Διονύση, αρχικά σε ευχαριστώ που μου έδωσες την ευκαιρία να διηγηθώ την ιστορία μου μέσα από τις ερωτήσεις σου.
Όλα ξεκίνησαν τον Οκτώβριο του 2019, όταν παραιτήθηκα από τη δουλειά μου. Έκλεισα ένα εισιτήριο χωρίς επιστροφή για το Μπαλί της Ινδονησίας και έναν μήνα αργότερα βρέθηκα στην άλλη άκρη του κόσμου. Ήταν για μένα ίσως η πιο κομβική στιγμή της ζωής μου και μία απόφαση για την οποία δεν μετάνιωσα ποτέ, να αφήσω δηλαδή τα πάντα πίσω και να κάνω μια νέα αρχή.

Στο Μπαλί συνάντησα τέσσερις ακόμη φίλους, τους οποίους είχα γνωρίσει το 2017 ως ερασμίτης στη Μάλτα και όλοι μαζί ξεκινήσαμε την κοινή μας, ασιατική, περιπέτεια.
Αφού μείναμε για έναν μήνα στην Ινδονησία, στη συνέχεια πετάξαμε για τη Μπανγκόκ και έναν μήνα αργότερα περάσαμε οδικώς τα σύνορα με το Λάος. Θα παραλείψω να διηγηθώ τις επιμέρους ιστορίες, όπως τότε που σκαρφαλώσαμε στο υψηλότερο ηφαιστειογενές βουνό του Μπαλί ή τότε που μείναμε σε ένα βουδιστικό μοναστήρι στην Ταϊλάνδη, διότι φοβάμαι ότι θα πλατειάσω.

Και μετά;

Αφού μείναμε έναν μήνα στο Λάος, αποφασίσαμε να χωρίσουμε και να ταξιδέψει ο καθένας μόνος του, ανανεώνοντας το ραντεβού μας πάλι για το Μπαλί.
Ο Φεβρουάριος του 2020 με βρήκε στην επόμενη χώρα, το πανέμορφο Βιετνάμ, το οποίο και διέσχισα από τα βόρεια (Hanoi) μέχρι τα νότια (Ho Chi Minh).
Αρχές του Μάρτη πέρασα οδικώς στην επόμενη χώρα, την Καμπότζη. Και κάπου εκεί, ανατρέπονται όλα με την επίσημη μετατροπή του κορωνοϊoύ σε πανδημία.

Όλες οι πτήσεις αναστέλλονται, οι επιχειρήσεις κλείνουν η μία μετά την άλλη και οι ξένοι που έμεναν στην Καμπότζη προσπαθούν πάση θυσία να βρουν τρόπο να επιστρέψουν στις χώρες τους. Ήταν κάτι απρόβλεπτο και πρωτόγνωρο. Δεν είναι εύκολο να εγκλωβίζεσαι, κυριολεκτικά, σε μία τριτοκοσμική χώρα της Ασίας.

Φαντάζομαι ότι το αρχικό σοκ ήταν μεγάλο….

Για να είμαι ειλικρινής δεν υπέστην κάποιο σοκ, αντιθέτως αντιμετώπισα την όλη κατάσταση με ψυχραιμία και σκέφτηκα ότι είναι μια μοναδική ευκαιρία να εξερευνήσω μία χώρα με τόση ιστορία και πολιτισμό, χωρίς καθόλου τουρίστες.

Και το ένστικτό μου δεν με διέψευσε. Προσαρμόστηκα πολύ σύντομα και άρχισα να ταξιδεύω την Καμπότζη. Πήγα σε γάμο, έμεινα σε χωριά, και είχα την ευκαιρία να περιπλανηθώ στο μεγαλύτερο ιερό του κόσμου, Angkor Wat, εντελώς μόνος, εξερευνώντας κάθε σπιθαμή με την ησυχία μου.

Φαντάσου, μόνο εγώ και οι μοναχοί, ενώ κανονικά το Angkor Wat δεχόταν 7.000 με 10.000 τουρίστες την ημέρα.

Πώς βιοπορίστηκες κατά τη διάρκεια της παραμονής σου σ’ αυτήν τη μακρινή χώρα;

Στην αρχή μού είχαν μείνει κάποια λεφτά, αλλά πριν ακόμη αυτά τελειώσουν, άρχισα να βγάζω λίγα λεφτά από το YouTube και στη συνέχεια άρχισα να δουλεύω ως φωτογράφος σε διάφορες εκδηλώσεις, κλαμπ, πάρτι, κτλ. Κάποια στιγμή, έκανα μέχρι και φωτογράφιση για κινέζικα ρούχα.

Το σημαντικότερο, όμως, ήταν ότι είχα περιορίσει αρκετά τα έξοδά μου. Για δέκα μήνες έμενα σε χόστελ και πάντα έβρισκα τρόπους να σιτίζομαι οικονομικά. Επιπλέον, για λίγους μήνες δούλευα σε μία ζυθοποιία, έπαιρνα ένα δείγμα 5 λίτρων σε ένα φορητό ψυγειάκι και τριγυρνούσα στα μαγαζιά με στόχο να κλείσω συμφωνίες. Πολύ σπάνια βοηθούσα και στην παραγωγή μπίρας.
Όμως, η καλύτερη δουλειά που έκανα, με διαφορά, ήταν και η τελευταία, όταν εργάστηκα σε ένα ιδιωτικό σχολείο ως δάσκαλος αγγλικών. Εκεί έβγαζα περισσότερα λεφτά και σε πιο σταθερή βάση, και αυτό μου επέτρεψε να συγκατοικήσω σε κανονικό σπίτι.

Με ποιον τρόπο σε αντιμετώπισαν οι Καμποτζιανοί; Και πότε τελείωσε η περιπέτεια σου;

Οι Καμποτζιανοί είναι πάρα πολύ φιλόξενος λαός, μού στάθηκαν και με στήριξαν χωρίς να με γνωρίζουν, και αυτό είναι κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ και θα είμαι για πάντα ευγνώμων. Αγαπούν τους ξένους που δεν προκαλούν αρνητικές καταστάσεις. Είναι σαν τους Έλληνες στα χωριά, και ας μη σε ξέρουν θα σε κεράσουν μια μπύρα για να κάτσεις δίπλα τους.

Η περιπέτεια μου τελείωσε τον Ιούνιο του 2021, όταν έφυγα από την Καμπότζη γιατί το διαβατήριό μου έληγε και δεν υπήρχε τρόπος να το ανανεώσω. Δυστυχώς, δεν έχουμε πρεσβεία στην Καμπότζη, συνεπώς η μόνη μου επιλογή ήταν να επιστρέψω στην Ελλάδα, διαφορετικά πιθανότατα να ήμουν ακόμη εκεί.

Τι ήταν αυτό που σου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση από τον τρόπο ζωής στην Καμπότζη;

Αυτό που μου έκανε εντύπωση, όχι μόνο στην Καμπότζη αλλά και στις υπόλοιπες ασιατικές χώρες, ήταν η προσαρμοστικότητα που έχουν αυτοί οι άνθρωποι. Πέραν αυτού, σίγουρα με εντυπωσίασαν οι διατροφικές συνήθειες τους, η απλότητα στην καθημερινότητά τους, ο τρόπος διασκέδασης, και πολλά άλλα. Και να μη ξεχάσω να σας αναφέρω ότι η Καμπότζη είναι μία χώρα χωρίς άγχος και στρες, όλα λειτουργούν χαλαρά χωρίς περιττή βιασύνη.

Θα πήγαινες πάλι στην Καμπότζη;

Ναι, φυσικά και θα πήγαινα. Την Καμπότζη τη νιώθω πλέον σαν δεύτερο σπίτι μου, έκανα γερές φιλίες και έζησα καταστάσεις που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Επίσης έχει πυκνή βλάστηση με άγρια ζώα και φύση, που δεν πρόλαβα να την εξερευνήσω.

Ως ένας άνθρωπος που έζησες στο πετσί σου τις επιπτώσεις της πανδημίας και νόσησες από τον κορωνοϊό, τι θα έλεγες σε όσους αμφισβητούν την ύπαρξη του και αρνούνται να εμβολιαστούν;

Αυτοί που αμφισβητούν την ύπαρξη του κορονοϊού, πιστεύω ότι είναι και αυτοί που τον φοβούνται περισσότερο. Από την εμπειρία μου, έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι φοβόμαστε περισσότερο αυτό που δεν μπορούμε να κατανοήσουμε.

Συνεπώς, αντιδρούμε με άρνηση όταν δεν αντιλαμβανόμαστε κάτι πλήρως. Δεν θα μπορέσουμε ποτέ να τα κατανοήσουμε όλα, μπορούμε όμως να εμπιστευόμαστε τους γιατρούς και τους επιστήμονες.

 Διανέμοντας μπύρες σε επιχειρήσεις

 Δουλεύοντας ως δάσκαλος αγγλικών σε ιδιωτικό δημοτικό σχολείο

 Σε βουδιστικό μοναστήρι στη Βόρεια Ταϊλάνδη  

Του Διονύση Ζακυνθινού