ΑΠΟΨΗ: Μια κάμερα στα νοσοκομεία

Στο διάστημα των δυο χρόνων που παλεύουμε με την πανδημία, πολλές φορές έχει ακουστεί το «πήγαινε μια βόλτα στο νοσοκομείο να δεις τι γίνεται με τον κορωνοϊό»,  κυρίως όταν γίνεται συζήτηση για (ή με) εκείνους που δεν πιστεύουν στον ιό ή στη δύναμη των εμβολίων και της επιστήμης.

Όμως, όλοι ξέρουμε πως οι κλινικές – και βέβαια οι ΜΕΘ – Covid, συνιστούν «άβατο» για τους πολίτες. Εκεί, μόνο όσοι νοσούν και το αντίστοιχο προσωπικό, μπορούν μπαίνουν. Έτσι, οι δύσπιστοι και οι αμφισβητίες δεν μπορούν να έχουν εικόνα της πραγματικότητας που βιώνουν όσοι νοσηλεύονται και όσοι εργάζονται σε αυτές τις κλινικές, ούτε να δουν από κοντά τα μικρά και μεγάλα, καθημερινά συγκινητικά περιστατικά, ανθρώπων που το μόνο χέρι που μπορούν να κρατήσουν είναι του γιατρού ή του νοσηλευτή και ο μοναδικός τρόπος επικοινωνίας τους με τους δικούς τους ανθρώπους, είναι το τηλέφωνο.

Και αυτοί οι συμπολίτες δεν είναι λίγοι… Σταθερά περισσότεροι από 600 εδώ και πολύ καιρό. Όχι οι ίδιοι «600», φυσικά. Για όσους βγαίνουν, άλλοι τόσοι μπαίνουν. Και αυτό το επώδυνο «γαϊτανάκι» του φόβου, της αγωνίας και της καθημερινής μάχης για την υγεία και τη ζωή, συνεχίζεται. Κάθε μέρα.

Τελικά, ίσως θα έπρεπε να υπάρχει ένας τρόπος να μπορούμε να δούμε όλοι την καθημερινότητα των νοσοκομείων μας, ενδεχομένως ακόμα και μέσα από κάμερες. Γιατί, τότε, όχι μόνο θα καταλαβαίναμε καλύτερα τι πάει να πει πανδημία ή τι ζημιά μπορεί να κάνει ο κορωνοϊός στον ανθρώπινο οργανισμό, αλλά και γιατί θα είχε τεράστια αξία, με κάποιο τρόπο, οι συμπολίτες μας που δίνουν τη μάχη με τον ιό να γνωρίζουν ότι χιλιάδες άνθρωποι είναι κοντά τους και εύχονται ταχεία ανάρρωση.

Αν μπορούσαμε να είχαμε «live» εικόνα από τα νοσοκομεία μας, όχι μόνο δεν θα αντιμετωπίζαμε… ψεκασμένες θεωρίες, αλλά θα ήμασταν όλοι πολύ πιο προσεκτικοί και φειδωλοί σε ό,τι λέμε. Και θα είχαμε μία κοινωνία που θα στηριζόταν πολύ περισσότερο στην κοινωνική αλληλεγγύη και πολύ λιγότερο στα… social media και τους «ιούς» της παραπληροφόρησης.

Κατά κάποιο τρόπο, είναι πρόβλημα που δεν μπορούμε να ξέρουμε τι πραγματικά συμβαίνει στην «πρώτη γραμμή της μάχης». Γιατί τα «μετόπισθεν» ποτέ δεν ξέρουν όλη την αλήθεια που ζουν μόνο οι πραγματικοί «πολεμιστές»…