Η εικόνα όλων των μελών (Δημοκρατικών και Ρεπουμπλικάνων) του Κογκρέσου να χειροκροτούν ενθουσιασμένα, όρθια, σε ένα εκπληκτικό standing ovation,  τον Κυριάκο Μητσοτάκη, κατά τη διάρκεια της ομιλίας του, αποτυπώνει τον θριαμβευτικό αντίκτυπο της επίσκεψης του στην Ουάσιγκτον.

Ο πρωθυπουργός άδραξε, πέραν πάσης αμφιβολίας, τη μεγάλη ευκαιρία να παρουσιάσει την Ελλάδα ως μια σύγχρονη χώρα με λόγο και ρόλο στην Ανατολική Μεσόγειο, η οποία μπορεί, ως ένας ακλόνητος παράγοντας σταθερότητας, να διαδραματίσει κεντρικό ρόλο στις εξελίξεις.

Παράλληλα, κατήγγειλε απερίφραστα  την τουρκική προκλητικότητα και έθεσε, εμμέσως πλην σαφώς, τα μέλη του Κογκρέσου (με άλλα λόγια  τα μέλη της Γερουσίας και της Βουλής των Αντιπροσώπων) προ των ευθυνών τους, σχετικά με την επιδιωκόμενη από την Άγκυρα αναβάθμιση των τουρκικών F-16.

Από όποια οπτική γωνία και να προσεγγίσει κανείς την εν λόγω  επίσκεψη του Κυριάκου Μητσοτάκη, αποκομίζει το βάσιμο συμπέρασμα ότι επρόκειτο για την πιο πετυχημένη, ιστορικών πλέον διαστάσεων, παρουσία Έλληνα πρωθυπουργού στις ΗΠΑ.

Γεγονός που αναγνωρίστηκε ακόμη και από μέρος της Κεντροαριστεράς, με τον ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ να αποτελεί δυστυχώς, για μια ακόμη φορά, τη θλιβερή εξαίρεση. Τυφλωμένοι από τα συμπλέγματα τους και τις ιδεοληψίες τους, δεν μπόρεσαν ή δεν θέλησαν να αντιληφθούν την αδιαμφισβήτητη εθνική επιτυχία. Κι όμως, η περήφανη και κυρίαρχη Ελλάδα επέστρεψε, είναι εδώ, προς απογοήτευση της Κουμουνδούρου.

Κατά τα άλλα, όποια και όποιος θέλει να διαπιστώσει τι ακριβώς συνέβη, δεν έχει παρά να ρίξει μια ματιά στις σπασμωδικές, έως και επιθετικές, αντιδράσεις της Άγκυρας.

Οι Τούρκοι έχουν συνειδητοποιήσει τη ζημιά που έπαθαν από τα εντυπωσιακά αποτελέσματα της επίσκεψης του Κυριάκου Μητσοτάκη στις ΗΠΑ. Γι’ αυτό ακριβώς έχουν ανέβει στα κεραμίδια. Και όποια ή όποιος κατάλαβε, κατάλαβε…

 

 

Υπήρξε κάτι πολύ σημαντικό σε αυτή την επίσκεψη του Κυριάκου Μητσοτάκη στις ΗΠΑ. Και όχι, δεν είναι ούτε οι συμβολισμοί, ούτε η ενθουσιώδης υποδοχή του Έλληνα πρωθυπουργού στον Λευκό Οίκο και το Κογκρέσο.

Υπήρξε κάτι άλλο που δεν το έχουμε δει και δεν το θυμόμαστε να έχει υπάρξει άλλοτε, τουλάχιστον τα (πολλά) τελευταία χρόνια.

Για πρώτη φορά η Ελλάδα δεν ετεροκαθορίστηκε.

Ο πρωθυπουργός αυτή τη φορά δεν πήγε στην Ουάσιγκτον για να παραπονεθεί, να παρακαλέσει για χάρες ή να προσπαθήσει να δείξει πόσο καλύτεροι είμαστε εμείς από κάποιους άλλους (κυρίως σε σχέση με τη Τουρκία). Πήγε και μίλησε για την Ελλάδα και τον Ελληνισμό. Και δεν παρουσίασε μία μικρή και κακόμοιρη χώρα, αλλά μία ισχυρή χώρα. Μία χώρα που είναι ισχυρή επειδή έχει μία ισχυρή κληρονομιά, αλλά και επειδή διαμορφώνει ένα ισχυρό παρόν και μέλλον.

Δεν χρειάστηκε ο Μητσοτάκης να αναφερθεί ονομαστικά στην Τουρκία και στον Ερντογάν μέσα στο Κογκρέσο των ΗΠΑ. Γιατί να τους κάνει αυτή… τη χάρη; Μίλησε για την Ελλάδα, καταδίκασε τον αναθεωρητισμό, μίλησε για την Κύπρο, απέρριψε τη λύση των δύο κρατών. Έφταναν αυτά. Και όλοι κατάλαβαν! Μπορεί να μην κατάλαβε ο αγρότης στοπ Τέξας, αλλά τα μέλη του Κογκρέσου και πολλοί άλλοι (όσοι έπρεπε) κατάλαβαν ακριβώς τι έλεγε ο πρωθυπουργός.

Όμως, ακόμα και ο αγρότης στο Τέξας, κατάλαβε ότι ο αρχηγός της χώρας από την οποία προέρχεται ο «Greek Freak» (ο Γιάννης Αντεντοκούμπο) μίλησε στη Γερουσία της χώρας του και καταχειροκροτήθηκε από όλους. Άρα, κάτι σημαντικό είναι αυτός ο άνθρωπος και κάτι σημαντικό έχει η χώρα του.

Ο άνεμος της επίσκεψης Μητσοτάκη ήταν ο άνεμος μίας χώρας που δυναμώνει, που εκσυγχρονίζεται, που κοιτάζει τον κόσμο στα μάτια και λέει την άποψή της ή υπερασπίζεται τα συμφέροντά της με αυτοπεποίθηση.

Ας τον κρατήσουμε αυτόν τον άνεμο. Είναι πολύ σημαντικός. Είναι ένα ακόμα βήμα στην πραγματική και ουσιαστική αναβάθμιση του διεθνούς κύρους της χώρας. Αρκεί αυτό να συνεχιστεί…

 

 

Σχεδόν όλοι οι Έλληνες πρωθυπουργοί έχουν συναντηθεί με σχεδόν όλους τους προέδρους των ΗΠΑ. Κατά συνέπεια, ενώ κάθε φορά η συνάντηση ενός Έλληνα ηγέτη με τον αντίστοιχο της Αμερικής είναι σημαντική, δεν είναι δα και πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό που συνέβη το βράδυ της Δευτέρας μεταξύ του Κυριάκου Μητσοτάκη και του Τζο Μπάϊντεν.

Είναι όμως η πρώτη φορά που ένας Έλληνας ηγέτης μιλάει στο Κογκρέσο των ΗΠΑ και με αυτόν τον τρόπο μπαίνει σε μία μικρή λίστα «εκλεκτών» που έχουν απευθυνθεί δια ζώσης σε κοινή σύνοδο της Γερουσίας και της Βουλής των Αντιπροσώπων.

Και αυτή η ομιλία δεν έχει σημασία μόνο για το πρεστίζ που δίνει στον Έλληνα πρωθυπουργό και μέσω αυτού, στην χώρα. Δεν είναι απλά ένα νέο «μήνυμα» ισχύος της Ελλάδας στις ΗΠΑ και κατά προέκταση, στην ευρύτερη περιοχή της ανατολικής Μεσογείου.

Έχει και πολλή… ουσία.

Δείτε τι συμβαίνει γύρω μας.

Η Ελλάδα από την πρώτη στιγμή τάχθηκε κατά της εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία, σε απόλυτη σύμπλευση με την Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ. Όχι και η Τουρκία, όμως.

Εντούτοις, καθώς οι ΗΠΑ δεν θέλουν να δουν την Τουρκία να απομακρύνεται ακόμα περισσότερο από το «δυτικό στρατόπεδο», προσπαθούν να κρατήσουν κάποιες ισορροπίες. Και γι’ αυτό έχουν μπει στο νέο «ανατολίτικο παζάρι» που αυτή τη στιγμή κάνει ο Ερντογάν σχετικά με τα αεροπλάνα F16 και F35, χρησιμοποιώντας προφανώς ακόμα και την ένταξη της Σουηδίας και της Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ, ενώ παράλληλα «κλείνει το μάτι» και στον Πούτιν εξακολουθώντας να παριστάνει τον ισορροπιστή. Το Κογκρέσο όμως, αντιδρά στο αίτημα του Ερντογάν για προμήθεια νέων F16 και αναβάθμιση των F35. Και πολλοί γερουσιαστές, τόσο των δημοκρατικών όσο και των ρεπουμπλικάνων, αντίκεινται στη συνέχιση μίας σχέσης μεταξύ ΗΠΑ και Τουρκίας που βασίζεται σε ένα διαρκές παζάρι με έναν αναξιόπιστο συνομιλητή.

Σημειωτέον δε, ότι οι αμυντικοί εξοπλισμοί δεν έχουν σχέση μόνο με την «ισορροπία» δυνάμεων μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, αλλά και με το ενεργειακό παιχνίδι που έχει αποκτήσει τεράστιο ενδιαφέρον στην περιοχή, ειδικά μετά την προσπάθεια της Ευρώπης να απεξαρτηθεί από τους ρωσικούς υδρογονάνθρακες. Η Ελλάδα μπορεί να μετατραπεί σε ενεργειακό κόμβο και η Τουρκία θα προσπαθήσει να το εμποδίσει ή τουλάχιστον, να γίνει μέρος αυτού του κόμβου.

Έχει μεγάλη σημασία λοιπόν, η Ελλάδα να ενισχύσει τις σχέσεις της, ακόμα και σε προσωπικό επίπεδο με το πολιτικό προσωπικό των ΗΠΑ. «Θα το βρούμε μπροστά μας», κατά το κοινώς λεγόμενο…