Άνθρωποι μονάχοι: οι «τυχεροί» της πανδημίας!

ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ Γ. ΚΟΥΣΑΔΙΑΝΟΥ-ΔΙΔΑΧΟΥ (*)

Έτσι απρόσμενα ήρθαν στο νου οι συγκλονιστικοί στίχοι του τραγουδιού, με την αξεπέραστη φωνή της Βίκυς Μοσχολιού: «άνθρωποι μονάχοι, σαν το ξεχασμένο στάχυ, σαν ξωκλήσια ερειπωμένα, σαν εσένα, σαν εμένα».
Στίχοι με παρομοιώσεις που θολώνουν το βλέμμα και γεμίζουν με σκιές τα μύχια της καρδιάς.
Και ξαφνικά, όσοι ζουν μόνοι είτε από επιλογή τους είτε από τις συγκυρίες – και εννοούμε βέβαια τους ψυχικά υγιείς – αναδεικνύονται τυχεροί μέσα στην μοναξιά τους, στον καιρό της πανδημίας. Το οξύμωρον της κατάστασης!
Κατ’ αρχήν, αν μολυνθούν με τον ιό, δεν έχουν το άγχος ότι θα τον μεταδώσουν σε κάποιον στο σπίτι τους, αφού δεν υπάρχει κανείς και ταυτόχρονα δεν κινδυνεύουν να κολλήσουν από κανέναν στον ίδιο χώρο. Όσο για το εργασιακό περιβάλλον τους και τις εξωτερικές δραστηριότητές τους, αρκεί η τήρηση των μέτρων προστασίας.
Επιπλέον, οι άνθρωποι που μένουν μόνοι, έχουν ενδυναμώσει τις άμυνές τους και την αυτοπροστασία τους ειδικά στο θέμα της υγείας, επειδή ξέρουν ότι αν αρρωστήσουν ή τους συμβεί το παραμικρό ατύχημα κυρίως μέσα στο σπίτι, δεν θα έχουν κανέναν να τους βοηθήσει σωματικά και να τους στηρίξει ψυχολογικά. Γι’ αυτό ανήκουν στην κατηγορία που τηρεί στο μέγιστο βαθμό όλες τις υγειονομικές οδηγίες.
Είναι γνωστό ότι η καραντίνα αλλά και τα μετέπειτα διαστήματα, έφεραν στην επιφάνεια ανεκδήλωτες επιθετικές συμπεριφορές και δημιούργησε ανεπούλωτες ρωγμές ανάμεσα στα ζευγάρια, που πριν εκτονώνονταν μέσω των κοινωνικών συναναστροφών ακόμα και των ξέφρενων διασκεδάσεων.
Η αύξηση της ενδοοικογενειακής βίας μα και των διαζυγίων ήταν το αναμενόμενο επακόλουθο. Επειδή η διατάραξη της (σωτήριας;) ρουτίνας, αποκάλυψε πλήθος «ξένων στο ίδιο σπίτι»!
Αντίθετα οι μοναχικοί δεν βίωσαν παρόμοιες καταστάσεις οπότε και ο ψυχισμός τους έμεινε άθικτος. Γι’ αυτό και δεν θα διαγνωστούν με αυξημένες ψυχικές διαταραχές – κατάθλιψη, κρίσεις πανικού, φοβίες ή άλλα ανησυχητικά συμπτώματα – όπως συμβαίνει με τους προαναφερθέντες.
Γενικότερα, οι πιο επιβαρυμένοι με όλα τα παραπάνω, είναι εκείνοι οι «λεηλατημένοι» από μια κοινωνία όπου, όπως επισημαίνει ο καθηγητής Κοινωνικής Ψυχιατρικής, Στέλιος Στυλιανίδης: «κυριαρχούσε ο ακραίος καταναλωτισμός, η εξιδανίκευση του πλούτου, η ισχύς του χρήματος ως άμυνα απέναντι στο άγχος του θανάτου, η ικανοποίηση του αγοραίου ναρκισσισμού μέσα από τα πολλά likes στα social media και η κουλτούρα του κενού» (εφημ. Το «Βήμα» 2 Ιανουαρίου 2022). Καταπέλτης ο καθηγητής Στυλιανίδης! Ας θυμηθούμε εδώ ως ελάχιστο χαρακτηριστικό παράδειγμα ότι, εκείνο που κυρίως έλειπε στην πλειοψηφία των δυσανασχετούντων με τους περιορισμούς, ήταν το «σκότωμα» της ώρας με έναν καφέ. Αλοίμονο! Η Ελλάδα όλη, μια καφετέρια!…
Αν θα έπρεπε να εξετάσουμε κατά πόσον η αντοχή στην καραντίνα αντικατοπτρίζει και το πνευματικό επίπεδο του καθενός, επικαλούμαστε ως απάντηση τα λόγια της καταξιωμένης ηθοποιού Κάτιας Δανδουλάκη, σε συνέντευξή της: «Περνάω θαυμάσια! Έχω με τόσα να ασχοληθώ στην καραντίνα! Διαβάζω, μελετάω, σκέφτομαι, προγραμματίζω».
Οι άνθρωποι σαν την κυρία του θεάτρου μας, την μοναχική μα αυτάρκη μάλλον αποτελούν μειοψηφία, είναι όμως οι απολύτως τυχεροί, με ή χωρίς πανδημία!
Επειδή καταφέρνουν και τα βγάζουν πέρα με το πιο άγριο θηρίο, που είναι για όλους μας: ο εαυτός μας!
(*) Πτυχιούχος Φιλοσοφίας – Συγγραφέας