Θλίψη και στάση

Του Χρήστου Βουλδή*

Έχουμε δικαίωμα να είμαστε χαρούμενοι; Μπορούμε να είμαστε χαρούμενοι; Ο καθρέφτης της ζωής δεν μας αφήνει περιθώρια και πολυτέλεια να είμαστε χαρούμενοι.

Η πραγματικότητα κάθε μέρα μας δίνει λόγους ,αιτίες και αφορμές να λυπούμαστε, να συλλυπούμαστε, να θλιβόμαστε.
Από μικρά παιδιά στα σχολεία μας διδασκόμασταν πώς να λύνουμε προβλήματα. Αρκετές φορές αντιδρούσαμε και ρωτούσαμε που θα μας χρειαστεί αυτό, που θα μας χρειαστεί εκείνο; Θέλαμε ένα πρακτικό, πραγματικό πρόβλημα για να έχει challenge που λέμε σήμερα, να έχει μια πρόκληση για να μας εξιτάρει και να έχει νόημα να το επιλύσουμε.
Γεμάτοι με πρακτικά και πραγματικά προβλήματα κάθε μέρα, αφότου ξεφύγουμε από την ασυλία της σχολικής ζωής, ενήλικοι, συνεπώς και άμεσα υπεύθυνοι και υπόλογοι, ζούμε την πρόκληση των λύσεων ή και των μη λύσεων, αλλά και της διαχείρισης των δοκιμασιών.
Ο θάνατος ως φαινόμενο και ως τελικό αποτέλεσμα κάθε μέρα στα σπίτια μας, στην πόρτα μας, στη γειτονιά μας. Φαινόμενο συνυφασμένο με τη ζωή, δεν υπάρχει δίχως να υπάρξει αυτή πρώτα. Τεράστιο κεφάλαιο και ανεξάντλητο η αντιμετώπιση του και η διαχείριση του. Ασήκωτο και δυσβάσταχτο γεγονός.

Παρηγοριά και αυτοκριτική, κουράγιο, δύναμη και ουσία για να προχωρήσουμε η απάντηση στην ερώτηση. Έκανα ότι μπορούσα για να αποφύγω το δύσκολο γεγονός; Αν απαντήσουμε πως ήταν πέρα από τις δυνάμεις μας η επίλυση του προβλήματος, τότε έχουμε ως παρηγοριά την ήσυχη συνείδηση μας. Μια ήσυχη συνείδηση που και πάλι θα δυσκολευτεί πολύ να είναι χαρούμενη και ευτυχισμένη. Είναι όμως το πρώτο βήμα, βασικό προαπαιτούμενο.

Κάνω το άλμα στο μήνυμα που θέλω να μεταφέρω, η στάση μας δεν θα πρέπει να είναι η θλίψη, η παραίτηση και η απογοήτευση. Όλα τα κακώς κείμενα μπορεί να αλλάξουν με ένα τρόπο. Με τη συμμετοχή μας. Θα γίνουν όλα ρόδινα αν εμείς συμμετάσχουμε; Σίγουρα θα γίνουν καλύτερα, πιο ρόδινα, θα γλιτώνουμε από κάμποσα κακά και θα συντελούμε σε κάμποσα καλά.

Η ανάγκη της συγκεκριμένης παρέμβασης είναι σωρευτική, η στόχευση θα είναι όμως εντελώς προσδιορισμένη και αφιερωμένη σε ένα παλληκάρι που ποτέ δεν γνώρισα, στον Αλκιβιάδη Καμπανό, τον Άλκη. Το τραγικό γεγονός της δολοφονίας του βρίσκει την οικογένεια του και την κοινωνία συντετριμμένη. Ο πατέρας βρίσκει τη δύναμη και ζητά φιλικό παιχνίδι του Άρη με τον ΠΑΟΚ, με τα έσοδα να διατίθενται για φιλανθρωπικό σκοπό.

Πριν σβήσουμε τις επόμενες φωτιές του καλοκαιριού του 2022, πριν οργανωθούμε για να τις προλάβουμε, πριν λύσουμε όλα τα άλλα πρακτικά και πραγματικά μας προβλήματα μπορούμε να μαλακώσουμε με τη ζωή, τη χαρά, τον σεβασμό, τον πόνο μας για αυτό το άδικο γεγονός;

Όλοι οι Έλληνες να πηγαίνουμε στο γήπεδο με τα παιδιά μας, τους γονείς μας ή και τους παππούδες μας, να φοράμε τη φανέλα του Άλκη με το 19 και να τυπωθεί αυτή η φανέλα σε χρώματα κόκκινο, πράσινο, μαύρο, μπλε, λευκό, κίτρινο.

Να κάνουν οι ομάδες 5% προσφορά των εσόδων από τα εισιτήρια σε φιλανθρωπικά ιδρύματα αν υπάρχει έστω και ένας φίλαθλος μέσα στο γήπεδο που φοράει τη φανέλα του Άλκη.

Ο χώρος του αθλητισμού είναι χώρος πολιτισμού. Όταν μετά από πολλά χρόνια θα έχουν γκρεμιστεί τα σπίτια που έχουμε χτίσει, τα γεφύρια, θα έχουν φθαρεί τα υλικά της εποχής μας, αυτό που θα έχει μείνει ως αποτύπωμα θα είναι ο πολιτισμός μας. Αυτό ισχύει για όλες τις γενιές.
Ας γίνουμε πιο πολιτισμένοι στη μνήμη του Άλκη. Δεν θα ζητήσουμε να καταργηθεί το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ, το βόλεϊ , θα συμμετάσχουμε ώστε να ομορφύνει και να εκπολιτιστεί. Έτσι θα ομορφύνουν και οι ψυχές εν δυνάμει δραστών και θα ηρεμήσουν και εκείνες των άτυχων θυμάτων, που πάντα θα ζουν στην καρδιά μας και η φανέλα μας θα θυμίζει ότι η αρχή έγινε από τον Άλκη.

*Ο Χρήστος Βουλδής είναι Ηλεκτρολόγος Μηχανικός και Μηχανικός Η/Υ, υποψήφιος βουλευτής Αχαΐας του ΚΙΝ.ΑΛ.