ΑΠΟΨΗ: Οι ετερόκλητες συμμαχίες δεν προσφέρουν λύσεις

 

 

Αν και μάλλον βρισκόμαστε μέσα ή και μπροστά από γεγονότα που ενδεχομένως θα καθορίσουν τη φυσιογνωμία του κόσμου για τις επόμενες δεκαετίες (πανδημία και πιθανότητα πολέμου στην Ουκρανία ή ενός νέου deal μεταξύ δύσης και ανατολής), άρα και τη φυσιογνωμία των ίδιων των πολιτικών ιδεολογιών, εντούτοις στα «στενά» ελληνικά πράγματα εξακολουθούμε να βλέπουμε μία κεντροδεξιά παράταξη που παραμένει ισχυρή παρά τα μεγάλα προβλήματα και τη φθορά της διαχείρισής τους (που δεν υπήρξε πάντοτε και η πλέον κατάλληλη) και μία κεντροαριστερή παράταξη που αναζητάει κομματική «πλατφόρμα» αλλά και «αφήγημα» ισχυροποίησης.

Η προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να πλαγιοκοπήσει το ΚΙΝΑΛ και επί της ουσίας να το «αφαιμάξει», προς το παρόν τουλάχιστον, όχι μόνο έχει ανασταλεί, αλλά δείχνει και να αμφισβητείται έντονα, λόγω της νέας ηγεσίας στο ΚΙΝΑΛ και της δημοσκοπικής αναβάθμισης του κόμματος. Έτσι, ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει πλέον μία άλλη κίνηση τακτικής, προσπαθώντας αυτή τη φορά να πλαγιοκοπήσει τη Νέα Δημοκρατία ή τουλάχιστον ένα τμήμα των κεντροδεξιών ψηφοφόρων.

Ούτε και αυτή η προσπάθεια είναι νέα. Στις μέρες μας επιχειρείται να δομηθεί ένα «αντιμητσοτακικό» μέτωπο, όπως κάποτε επιχειρήθηκε να δομηθεί ένα «αντισαμαρικό» μέτωπο. Τότε, ο Αλέξης Τσίπρας προσπάθησε – και πέτυχε σε κάποιο βαθμό – να έλξει κεντροδεξιές ψήφους στοχοποιώντας προσωπικά τον πρώην Πρωθυπουργό και το περιβάλλον του ως «ακροδεξιό». Τώρα, κάνει το ίδιο με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, μιλώντας για «νεοφιλελευθερισμό».

Οφείλουμε να επαναλάβουμε όμως ότι το 2022 δεν είναι 2015. Τότε η χώρα ταλανιζόταν από ένα «ελληνικό πρόβλημα», σήμερα ταλανίζεται από «παγκόσμια προβλήματα». Και επιπλέον, τώρα πια όλοι ξέρουν ότι η ουσιαστική απάντηση στα προβλήματα δεν είναι τα… λεκτικά πυροτεχνήματα, αλλά η δουλειά και οι πρωτοβουλίες ουσίας.

Είναι απολύτως λογικό, η κυβέρνηση να υπόκειται σε φθορά. Και είναι επίσης πολύ λογικό να χρεώνεται με λάθη και παραλείψεις. Ακόμα και αυτά όμως, όλοι αναγνωρίζουν ότι οφείλονται σε προσπάθειες που γίνονται επί ζητημάτων για τα οποία δεν υπάρχουν προηγούμενη εμπειρία σε παγκόσμιο επίπεδο. Όσο επηρεάζουν, η πανδημία και η ακρίβεια την Ελλάδα, άλλο τόσο επηρεάζουν και την Γερμανία, τη Γαλλία, την Ισπανία, το Βέλγιο, τη Μάλτα, κλπ.

Επιπλέον, όλοι καταλαβαίνουν ότι μία συμμαχία που δεν εδράζεται σε κάποια πολιτική / ιδελογική βάση, παρά μόνο σε μία προσπάθεια επανακατάληψης της εξουσίας από ετερόκλητους σχηματισμούς, μόνο χειρότερα μπορεί να κάνει τα πράγματα.