Ο αυτοσχέδιος επικήδειος του Όρους Κόφιλιντ είναι γεμάτος ευγνωμοσύνη για τους αγαπημένους του. Και, αντιμετωπίζει με ειλικρίνεια το πρόβλημα της συζήτησης για τον καρκίνο ως μάχη.

Επί έξι χρόνια, ο Κόφιλντ υποβαλλόταν σε θεραπεία για έναν σπάνιο καρκίνο. Πριν πεθάνει, έγραψε ο ίδιος τον επικήδειό του, μια γεμάτη ευγνωμοσύνη αντανάκλαση της ζωής του που περιλαμβάνει επίσης τις ειλικρινείς σκέψεις του για το πώς οι άνθρωποι μιλούν για τον καρκίνο.

«Θα το ξεκαθαρίσω νωρίς: Ο καρκίνος με σκότωσε. Ξέρω ότι όλοι ξεφυλλίζουμε τις νεκρολογίες με περιέργεια να μάθουμε την αιτία θανάτου του κάθε ανθρώπου», έγραψε ο Κόφιλντ, 43 ετών, από το Μάλμπορο του Κονέκτικατ, στη νεκρολογία του. «Μετά από έξι και πλέον χρόνια θεραπειών, άγχους, πόνου και περιστασιακών στιγμών ελπίδας κατέληξε στην ωμή αλήθεια το σώμα μου και αποφάνθηκε δεν μπορούσε πλέον να συνεχίσει».

Ο Κόφιλντ εξήγησε ότι είχε μυξοειδές λιποσάρκωμα, έναν καρκίνο που αναπτύσσεται στα κύτταρα που αποθηκεύουν το λίπος του σώματος, σύμφωνα με το Εθνικό Ινστιτούτο Καρκίνου. Περίπου 2.000 άτομα στις Ηνωμένες Πολιτείες διαγιγνώσκονται με αυτό ετησίως και εμφανίζεται συχνότερα σε άτομα ηλικίας 20 έως 40 ετών. Ο Κόφιλντ έλαβε τη διάγνωσή του το 2016.

«Δεν περίμενα να γραφτεί έτσι το τελευταίο μου κεφάλαιο» σχολίασε. «Είχα όνειρα, όπως όλοι οι άλλοι, να μεγαλώσω τα παιδιά μου, να είμαι σύντροφος της συζύγου μου για τα επόμενα χρόνια και να απολαμβάνω να γερνάω περιτριγυρισμένος από τους ανθρώπους που αγαπώ».

Η ανατριχιαστική συνειδητοποίηση

Παρόλα αυτά, ένιωθε απίστευτα ευγνώμων για τη σύζυγό του, Τζένιφερ, και τα τέσσερα «καταπληκτικά παιδιά του». Μοιράζεται επίσης τη σοφία που απέκτησε κατά τη διάρκεια των 43 χρόνων του.

«Ο χρόνος μου σε αυτή τη γη μπορεί να ήταν μικρότερος απ’ ό,τι θα ήθελα, αλλά είχα μια ζωή γεμάτη πλούσιες εμπειρίες με αποτέλεσμα να μάθω μερικά σημαντικά μαθήματα» έγραψε ο Κόφιλντ. «Αυτά τα μαθήματα είναι επίσης απλά – να είστε ευγενικοί, ειλικρινείς και χρήσιμοι. Αν οποιαδήποτε λόγια που λέμε ή πράξεις που κάνουμε δεν μπορούν να ανταποκριθούν σε αυτά τα κριτήρια, τότε είναι καλύτερα να μην τα πούμε και να μην τα κάνουμε».

Ενώ ο επικήδειος στέκεται στο πόσο ευγνώμων ένιωθε ο Κόφιλντ και τι έμαθε, μεταφέρει επίσης την απογοήτευσή του για το πώς οι άνθρωποι συζητούν για τον καρκίνο.

«Ένα προνόμιο του να γράφω τη δική μου νεκρολογία είναι ότι έχω τον τελευταίο λόγο και είναι αυτός: Δεν θέλω ποτέ να συζητηθεί ο θάνατός μου λόγω καρκίνου στο ύφος «έχασε τη μάχη του» ή «μετά από μια μακρά γενναία μάχη» ή οποιαδήποτε άλλη παρόμοια γλώσσα. Ο καρκίνος δεν είναι εισβολέας όπως ένας ξένος ιός ή βακτήριο. Ο καρκίνος είναι το DNA του ίδιου μου του σώματος που πήγε στραβά. Ποιον πολεμάω; Το ίδιο μου το σώμα; Ή μήπως το σώμα μου είναι ένα πεδίο μάχης, οπότε ποιος είναι ο εχθρός; Και τώρα που πέθανα εξαιτίας του καρκίνου, αυτό σημαίνει ότι δεν πάλεψα αρκετά σκληρά ή δεν είχα τη θέληση να ζήσω; Φυσικά και όχι».

Η ιστορία του εμπνέει κι άλλους

Η Άνι Μποντ, η οποία διαγνώστηκε με μεταστατικό καρκίνο του μαστού στα 26 της, δήλωσε ότι η νεκρολογία του Κόφιλντ αντιμετωπίζει την ιδέα του καρκινοπαθούς ως μαχητή, η οποία συχνά αποσιωπά την πραγματικότητα της ασθένειας.

«Ο καρκίνος μπορεί πραγματικά να συμβεί στον καθένα ανά πάσα στιγμή» λέει η 33χρονη από το Λος Άντζελες στο today.com. «Ο καρκίνος είναι κάτι που αν μπορούσαμε να τον καταλάβουμε και να τον προβλέψουμε, θα είχαμε καταφέρει να τον θεραπεύσουμε μέχρι τώρα. Αλλά είναι κάτι που ξεπερνά και τους πιο έξυπνους γιατρούς, τους πιο έξυπνους επιστήμονες. Έτσι, αυτή η ιδέα ότι κάποιος δεν πάλεψε αρκετά σκληρά, νομίζω ότι είναι μια προσβολή, επειδή δεν υπάρχει τίποτα που μπορείς να κάνεις. Η θεραπεία του καρκίνου είναι τύχη».

Λέει ότι καταλαβαίνει αυτό που μοιράστηκε ο Κόφιλντ για τον καρκίνο ως μάχη.

«Πού είναι η μάχη; Με το ίδιο μου το σώμα» λέει. «Πώς μπορώ να μισώ το ίδιο μου το σώμα και να θέλω να ζήσω;».

Όταν η Μποντ διαγνώστηκε, οι γιατροί της είπαν ότι το προσδόκιμο ζωής της ήταν δύο έως πέντε χρόνια. Έχουν περάσει επτά χρόνια από τότε που έμαθε ότι είχε καρκίνο σε τελικό στάδιο και η ζωή της είναι «όμορφη». Ανταποκρίνεται καλά σε μια χημειοθεραπεία από το στόμα που λαμβάνει μετά από τη διάγνωσή της. Οι άνθρωποι συχνά αποδίδουν την επιτυχή θεραπεία της στη δύναμη, αλλά η ίδια λέει ότι αυτό δεν είναι ακριβές.

«Το να λες ότι κάποιος είναι αυτός ο «μεγάλος μαχητής» παρουσιάζει μια ψευδή αφήγηση στην πραγματικότητα του τι είναι ο καρκίνος» λέει. «Είναι μια απρόβλεπτη ασθένεια κατά τη γνώμη μου, αυτή δηλαδή είναι ο τελικός εξισορροπιστής, επειδή δεν την ενδιαφέρει πόσο καλός άνθρωπος είσαι, πόσα χρήματα έχεις, ποια είναι η πολιτική σου τοποθέτηση, αν είσαι παιδί».

Η Μποντ ένιωσε συγκινημένη από τη φροντίδα που επέδειξε ο Κόφιλντ για τη σύνταξη του επικήδειου του.

«Σίγουρα με έκανε να κλάψω γιατί είναι απλά όμορφα ειπωμένο» λέει. «Η ιδέα του να έχεις οποιοδήποτε είδος ελέγχου πάνω στο θάνατό σου είναι πραγματικά ισχυρή, ειδικά όταν έχεις μια ανίατη ασθένεια που δεν μπορείς να ελέγξεις τίποτα. Δεν υπάρχει κανένας έλεγχος στον καρκίνο».

Η Μποντ λέει ότι πολλοί επιζώντες του καρκίνου «βρίσκουν δύναμη σε αυτή τη γλώσσα» του να είναι μαχητές ή να εμπλέκονται στη μάχη και ο Κόφιλντ συμφωνεί ότι για κάποιους το να είναι «μαχητής του καρκίνου» τους βοηθά να αντιμετωπίσουν την ασθένειά τους. Ωστόσο, αυτός ανακάλυψε μια άλλη αλήθεια που διαμόρφωσε τον τρόπο ζωής του.

«Επικεντρώθηκα στο να ζω στο παρόν. Η εστίασή μου ήταν στα παιδιά μου, τη σύζυγό μου, το σπίτι μου, τους φίλους μου, τις θεραπείες μου και τη δουλειά μου», είπε. «Προσπάθησα να αποσπάσω κάθε δυνατή στιγμή με νόημα και ικανοποίηση, καθώς προσπάθησα να απολαύσω τη ζωή που έχω – και να μη φοβάμαι τον θάνατο που κάποια μέρα έρχεται για όλους μας».

*Με στοιχεία από today.com