Πάθαμε, αλλά δεν μάθαμε

Του Διονύση Ζακυνθινού

Τα ενισχυτικά μέτρα που εξήγγειλε η κυβέρνηση για την αντιμετώπιση της ενεργειακής κρίσης, στάθηκαν αφορμή για να ξεσπάσει μια έντονη πολιτική αντιπαράθεση. Στο επίκεντρο της βρέθηκε φυσικά το ύψος των παροχών, με την αντιπολίτευση να θεωρεί ότι αυτά που δίνονται είναι «ψίχουλα».

Αναμενόμενη η αντίδραση, συνιστά αναπόσπαστο μέρος του πολιτικού παιχνιδιού. Θα προκαλούσε έκπληξη αν ο ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία άφηνε πολιτικά ανεκμετάλλευτη αυτήν την περίσταση. Είναι μια εντελώς διαφορετική συζήτηση ότι σε περίπτωση που βρισκόταν στην κυβέρνηση η κατάσταση θα ήταν ίδια, αν όχι χειρότερη.
Ωστόσο, δεν είναι μόνο η αντιπολίτευση που αντιδρά. Και φορείς της αγοράς είναι ανικανοποίητοι από αυτά που παρέχονται, θεωρώντας ότι δεν τούς καλύπτουν. Εννοείται ότι δεν αντισταθμίζουν απόλυτα το μέγεθος της ζημιάς που υφίστανται, αλλά τούς δίνουν κάποιες «ανάσες», και μάλιστα από πόρους που δεν μάς περισσεύουν.
Με τα δεδομένα της πολύπαθης οικονομίας μας, το 1 και πλέον δισ. που δίνεται κάθε άλλο παρά αμελητέο ποσό είναι. Ιδίως αν αναλογιστούμε ότι με το που βγήκαμε από μια πολύχρονη κρίση πέσαμε στην πανδημία, και τώρα προέκυψε μια εισαγόμενη, εξωγενή, ακρίβεια.
Ως εκ τούτου, ας συμφωνήσουμε ότι κι αυτές οι παροχές πρέπει να είναι ευπρόσδεκτες, μακριά από γκρίνιες και μεμψιμοιρίες. Αναμφίβολα, τα πράγματα θα ήταν πολύ χειρότερα αν η κυβέρνηση έμενε αδρανής και δεν έπαιρνε κανένα μέτρο.
Δύσκολο βέβαια να το αποδεχθεί αυτό μια κοινωνία που έχει εθιστεί εδώ και δεκαετίες σε μια επιδοματική πολιτική, η οποία συχνά δεν γνώριζε όρια. Στη σκιά μιας μη παραγωγικής οικονομίας, οι παροχές και τα επιδόματα που δίνονταν αλόγιστα και προέρχονταν από δανεικά (τα οποία δεν ήταν και αγύριστα), μάς οδήγησαν τελικά στον γκρεμό και επέφεραν τα επίχειρα.
Η οικονομική κρίση που βιώσαμε δεν βρίσκεται στο μακρινό παρελθόν. Οι μνήμες από τα δεινά που ζήσαμε είναι πρόσφατες και δεν επιτρέπεται να τις παραμερίζουμε. Εάν επιμένουμε να τις αγνοούμε, αυτό σημαίνει ότι δεν πήραμε το μάθημα μας.