Πάτρα: Συγκίνηση για τον Δημήτρη Κωστάζο, ήταν πρωτοψάλτης επί 30 χρόνια και βετεράνος της Χριστιανικής Στέγης

Λιτός, προσηνής, ευφρόσυνος, χαρωπός, ευγενικός, Φωτεινός! Σεμνός, ταπεινός, αλλά και με μια παρουσία ισχυρή, τόσο μέσα στην ευρύτερη κοινωνία της Πάτρας, όσο και ειδικότερα μέσα στο νεοελληνικό χριστιανικό κίνημα. Ανήκε στις τελευταίες εκείνες εμβληματικές φυσιογνωμίες που μας άφησαν μια μια μέσα στο κύλισμα του πανδαμάτορος χρόνου, και νιώθουμε τώρα σαν ορφανοί. Το κενό που αφήνουν τέτοιοι άνθρωποι είναι δυσαναπλήρωτο.

Άνθρωπος μεγάλης Αγάπης: «Τίς ἀσθενεῖ καί οὐκ ἀσθενῶ, τίς σκανδαλίζεται καί οὐκ ἐγώ πυρoῦμαι». Αλλά και μεγάλης αντοχής και δυνάμεως στην αποστολή του: «Πάντα ἰσχύῳ ἐν τῷ ἐνδυναμοῦντι με Χριστῷ».

Η ζωή του σφυρηλατημένη στην Πίστη: «Καὶ ἕως γήρως καὶ πρεσβείου ὁ Θεός μὴ ἐγκαταλίπῃς με ἕως ἂν ἀπαγγείλω τὸν βραχίονά σου πάσῃ τῇ γενεᾷ τῇ ἐρχομένῃ».

Η εκδημία του μας φανερώνει την απώλεια όχι απλώς ενός αδελφού ή συνεργάτη εκ των βετεράνων της Χριστιανικής Εστίας Πατρών, την οποία διακόνησε επί δεκαετίες ως Ταμίας του Διοικητικού Συμβουλίου, αλλά και ενός σπάνιου, ενός ξεχωριστού πνευματικού ανθρώπου.

Ο Δημήτριος Κωστάζος ανήκει στη γενιά εκείνη των ανθρώπων που αξιώθηκαν από τον Θεό να βρεθούνε ως καλοί μαθητές πλάι σε κολοσσούς του πνεύματος και του χριστιανικού βιώματος, όπως οι σπουδαίοι Ιεροκήρυκες των Πατρών Χριστόδουλος Παπαγιάννης, Χαραλάμπης Δέδδες, Γαβριήλ Αθανασιάδης, και πήρε την απόφαση να αφιερώσει τη ζωή του παράλληλα με την «κατ’ οίκον Εκκλησία» την οικογένειά του και στο έργο του Θεού.

Δημιούργησε μαζί με την εκλεκτή σύζυγό του Μαρία μια ευλογημένη οικογένεια, και ήταν υπερήφανος για τις τρείς εκλεκτές θυγατέρες του, καλές και επιτυχημένες επιστήμονες στην Πατραϊκή Κοινωνία, που πολλά προσφέρουν για την πνευματική ανοικοδόμηση της κοινωνίας των Πατρών.

Ως υπάλληλος του Δήμου Πατρέων άφησε όνομα εντίμου ανθρώπου και ανελάμβανε το σεβασμό Δημάρχων και προσωπικού. Επί χρόνια έψαλε χωρίς μισθό στον Ιερό Ναό Ροϊτίκων και μετά στο ίδρυμα της Αγίας Σκέπης του οποίου υπήρξε εκ των ιδρυτών.

Όλοι θυμόμαστε, επίσης, την αγάπη του, και την ακατάβλητη ενεργητικότητα και το πείσμα του, για την Κατασκήνωση του Αλισσού, την οποία υπηρέτησε με προσωπική εργασία, και με την προσφορά μεγάλου μέρους της συντάξεώς του, για να μπορεί να φιλοξενεί τα παιδιά το καλοκαίρι.

Σε μας τους νεότερους στην ηλικία έδωσε το πιο φωτεινό παράδειγμα καρτερικότητας, αγωνιστικότητας και πνευματικότητας. Ο καθένας από εμάς έχει να θυμηθεί έναν λόγο σοφίας που άκουσε από το στόμα του. Και το σημαντικότερο, κανένας δεν έχει να θυμηθεί ή να άκουσε από το στόμα του έναν λόγο πόνου, ή παραπόνου.

Και ενώ έφυγε πλήρης ήμερών, μας άφησε να θυμόμαστε τη φρεσκάδα του πνεύματος και της ματιάς του, το νεανικό του φρόνημα και τον άσβεστο ενθουσιασμό του.

Να μας δώσει ο Θεός, δεν θα πω τα χρόνια του, αλλά το ύψος της πνευματικότητας και του βιώματός του.

Αιωνία η σου η μνήμη, αλησμόνητε εργάτη του Χριστιανικού Έργου

Την ευχή σου.

Αναστάσιος Κωστόπουλος

https://anastasiosk.blogspot.com/2022/03/blog-post_743.html?spref=fb&fbclid=IwAR37IdVcZf0M3JK-O1TkMhDhnyLr665Znufbs-o4XH_HdmvwC4A82Hk-2r4