Ένας νέος διχασμός στον αστερισμό του Πούτιν

Του Διονύση Ζακυνθινού

Το είδαμε, λοιπόν, κι αυτό. Στην Αθήνα έγιναν ταυτόχρονα δύο συγκεντρώσεις, η μία υπέρ της Ρωσίας και η άλλη υπέρ της Ουκρανίας! Μήπως κάπου το παρακάναμε, μήπως κάπου το έχουμε χάσει;

Αναμφίβολα, ως λαός είμαστε επιρρεπείς στην πόλωση και στον διχασμό. Η διαπίστωση αυτή δεν απορρέει μόνο από τη ροή της Ιστορίας, αλλά και από την προσέγγισή μας σε περιστάσεις και μείζονα θέματα που προκύπτουν, επηρεάζοντας είτε άμεσα είτε έμμεσα τη ζωή μας. Κοντολογίς, έχουμε διαχρονικά την τάση να χωριζόμαστε σε αντίπαλα στρατόπεδα, λες και η σύγκρουση, αυτή καθαυτή, μάς θρέφει.

Ας αφήσουμε την περίοδο της οικονομικής κρίσης που είχαμε χωριστεί στους μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς.
Με το που ενέσκηψε η πανδημία και βγήκε το εμβόλιο, να σου μια νέα αντιπαράθεση μεταξύ των εμβολιαστών και των αντιεμβολιαστών. Και σαν να μην έφταναν τα δικά μας, ήρθε και η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία να σπείρει νέα ζιζάνια.

Καλώς ή κακώς, η Ελλάδα είναι πιθανότατα η μοναδική ευρωπαϊκή χώρα στην οποία η Ρωσία έχει ένα διόλου ευκαταφρόνητο έρεισμα, υπό την έννοια ότι έχει αρκετούς υποστηρικτές που δικαιολογούν τώρα την απόφαση του Πούτιν να εισβάλει στην Ουκρανία.

Μόνο τυχαίες δεν είναι οι απροκάλυπτες παρεμβάσεις της ρωσικής πρεσβείας που κάνει «συστάσεις» στους Έλληνες πολίτες ως προς το ποια μέσα ενημέρωσης πρέπει να παρακολουθούν, ώστε να έχουν μια «αντικειμενική» ενημέρωση για τον πόλεμο.

Στην καλλιέργεια αυτού του κλίματος βοηθά και το γεγονός ότι ένα σημαντικό μέρος της κοινωνίας εξακολουθεί να έχει μια αριστερόστροφη αντίληψη. Έτσι βρίσκουν πρόσφορο έδαφος πρωτοβουλίες αριστερών καλλιτεχνών υπέρ της… ειρήνης, που αποφεύγουν να καταδικάσουν ευθέως και απερίφραστα τη ρωσική εισβολή.

Μπορεί, ασφαλώς, να αναλογιστεί κανείς τι θα συνέβαινε εάν αντί της Ρωσίας ήταν οι ΗΠΑ που θα είχαν εισβάλει σε μια χώρα, προκαλώντας έναν αιματηρό πόλεμο κι ένα τεράστιο προσφυγικό κύμα. Προφανώς σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο δεν θα είχαμε, απλώς, συναυλίες για την ειρήνη, αλλά αλλεπάλληλα συλλαλητήρια και παραστάσεις διαμαρτυρίας.

Στον αντίποδα, πάντως, υπάρχει κι ένα μεγάλο μέρος των πολιτών που αντιδρούν στους «Πουτινίστας», όπως αποκαλούνται πλέον οι υποστηρικτές της Ρωσίας και του Πούτιν, με αποτέλεσμα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης να βρίσκεται σε εξέλιξη μια έντονη διαμάχη, που θα είχε αποφευχθεί εάν συμφωνούσαμε στα αυτονόητα.
Διότι είναι αυτονόητο να καταδικάσεις χωρίς αστερίσκους, υποσημειώσεις, και κυρίως χωρίς συμψηφισμούς, την εισβολή του Πούτιν. Όλα τα υπόλοιπα είναι άλλα λόγια να αγαπιόμαστε….