Έφυγε από τη ζωή και η ψυχή του «εν αγαθοίς αυλισθήσεται», ένα επίλεκτο μέλος της δικηγορικής κοινότητος της πόλης μας, ο οποίος, με ήθος, σεμνότητα και αξιοπρέπεια άσκησε το λειτούργημα του Δικηγόρου για πάνω από τέσσερις δεκαετίες και καταλείπει στην τοπική κοινωνία και τους συναδέλφους του «αγαθή» εικόνα για την επιστημονική και πολιτική προσφορά του.

Ο Δημήτρης Γεωργόπουλος ήταν ένας επιστήμονας με άποψη για τη ζωή, την κοινωνία και την πολιτική, ανυποχώρητος σε θέματα αρχών και αξιών και ήξερε πάντα να υποστηρίζει τις απόψεις του με σθένος και ευγένεια. Δεν ενοχλούσε, ακόμα και αν διαφωνούσες μαζί του. Ήταν πάντα ευπροσήγορος και καταδεκτικός προς όλους και ποτέ δεν κακολόγησε κανέναν, παρότι έζησε σ’ ένα ανταγωνιστικό επαγγελματικό περιβάλλον, όπου η κακολογία είναι από τα εν χρήσει όπλα επιβολής.

Απολάμβανε της εκτίμησης και του σεβασμού των συναδέλφων του και των συμπολιτών του, οι οποίοι έκριναν και δεν έπεσαν έξω, ότι είναι κατάλληλος και ικανός να τους εκπροσωπήσει στο Κοινοβούλιο και τον εξέλεξαν βουλευτή στις εκλογές της 14ης Ιανουαρίου 1996, με το ΠΑ.ΣΟ.Κ. Όντας επιτυχημένος επιστήμονας, με σημαντική επαγγελματική καταξίωση, είναι από τις σπάνιες περιπτώσεις που δεν είδαν το Κοινοβούλιο ως επαγγελματική διέξοδο, αλλά ως μέσο πολιτικής και κοινωνικής προσφοράς.

Από τα φοιτητικά του χρόνια ήταν πολιτικά ενεργός, με δράση και κατά την περίοδο της απριλιανής δικτατορίας, για την οποία και φυλακίστηκε. Η επιδίωξή του να εκπροσωπήσει το νομό Αχαΐας στη Βουλή, ήταν το εύλογο επιστέγασμα μιας μακράς διαδρομής έντιμων πολιτικών αγώνων για τη δημοκρατία και για ένα καλύτερο κόσμο.

Ήταν από τους πρωτεργάτες της «Κίνησης Δημοκρατικών Δικηγόρων», η οποία, από τις αρχές του 1973 άρχισε να εκδηλώνεται και δημόσια, με κείμενα διαμαρτυρίας κατά του απριλιανού καθεστώτος και δραστήριο μέλος της «Επιτροπής Αποκατάστασης Δημοκρατικής Νομιμότητος Νομού Αχαΐας». Το Νοέμβριο 1973, απαντώντας το δικτατορικό καθεστώς στην εξέγερση στο Πανεπιστήμιο Πατρών, συνέλαβε επτά πατρινούς Δικηγόρους, μεταξύ των οποίων ήταν και ο Δημήτρης Γεωργόπουλος, ο οποίος παρέμεινε προφυλακισμένος, μαζί με τους άλλους συναδέλφους του που είχαν συλληφθεί, μέχρι τις παραμονές των Χριστουγέννων, δηλαδή για ένα μήνα περίπου και απολύθηκαν προσωρινά με την αμνηστία που χορήγησε η τότε Κυβέρνηση.

Ως βουλευτής του ΠΑ.ΣΟ.Κ. ορίστηκε μέλος της Επιτροπής Αναθεώρησης του Συντάγματος και ειδικός Εισηγητής του κόμματος στο οποίο ανήκε, στην Ολομέλεια της Βουλής, στην ενότητα των άρθρων «Οργάνωση – Λειτουργία Δικαιοσύνης». Υποστήριζε χαρακτηριστικά, για τους νόμους που ψηφίζονται, ότι δεν πρέπει να κανονίζουν τις περιστάσεις, τα γεγονότα και τα ζητήματα που ανακύπτουν από τη ζωή, αλλά οι περιστάσεις να κανονίζουν τους νόμους και τις προτεινόμενες συνταγματικές τροποποιήσεις και υπεραμύνθηκε της διεύρυνσης της δικαιοδοσίας των Μικτών Ορκωτών Δικαστηρίων.

Ο Δημήτρης Γεωργόπουλος θα μείνει στη μνήμη των συναδέλφων του, των συναγωνιστών του και των φίλων του ως ένας σεμνός και καλοπροαίρετος άνθρωπος και επιστήμονας, που δεν έχασε την πραγματική επαφή του με το λαό, από τον οποίο αναγνωρίστηκε και τιμήθηκε.

Η απώλειά του είναι μεγάλη για την αγαπημένη του σύζυγο Τούλα, την επίσης αγαπημένη κόρη του Λίλα, που συνεχίζει στο δικηγορικό στίβο, τη μικρή εγγονή του Νεφέλη, που δεν πρόφθασε να του δείξει, όσο θα ήθελε, πόσο πολύ τον αγαπούσε και τα άλλα μέλη της οικογένειάς του, αλλά ας είναι η παρηγοριά τους η καλή φήμη που αφήνει πίσω του.

Ως συνάδελφός του, που συνεργάστηκα και αντιδίκησα μαζί του, θα τον θυμάμαι πάντα για την ευπρέπεια, την υπευθυνότητα και την αγωνιστικότητα που τον διέκριναν, και μαζί με τα θερμά μου συλλυπητήρια προς τους οικείους του, εύχομαι και πιστεύω ότι ο Θεός θα κατατάξει την ψυχή του «ένθα οι δίκαιοι αναπαύονται».

Χρήστος Αθ. Μούλιας
Δικηγόρος

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΓΝΩΜΗΣ

Γράφει ο Αντώνιος Καλέντζης, Ψυχολόγος BPS, MISCP Assoc

Η σεξουαλική παρενόχληση είναι μια τραυματική εμπειρία που μπορεί να έχει μακροχρόνιες επιπτώσεις στην ψυχική υγεία ενός παιδιού.
Είναι μια μορφή κακοποίησης που μπορεί να συμβεί σε οποιονδήποτε, ανεξαρτήτως ηλικίας, φύλου ή καταγωγής.
Οι επιπτώσεις της παρενόχλησης μπορεί να είναι καταστροφικές για το μέλλον του θύματος και είναι σημαντικό για τους γονείς και τους κηδεμόνες να κατανοήσουν τον αντίκτυπο που μπορεί να έχει στην ψυχική υγεία ενός παιδιού.
Μία από τις πιο κοινές επιπτώσεις της παρενόχλησης στην ψυχική υγεία ενός παιδιού είναι η πιθανή ανάπτυξη άγχους, κατάθλιψης ή ακόμα και ο στιγματισμός του από την κοινωνία.
Τα παιδιά που έχουν κακοποιηθεί μπορεί να αισθάνονται φόβο, ντροπή και ενοχή για αυτό που τους συνέβη και αυτά τα συναισθήματα μπορεί να οδηγήσουν σε εσωστρέφεια, άγχος και κατάθλιψη.
Μπορεί επίσης να βλέπουν συνέχεια εφιάλτες, να έχουν αναδρομές στο τραυματικό παρελθόν συμπεριλαμβάνοντας και άλλα συμπτώματα διαταραχής μετατραυματικού στρες (PTSD).
Μια άλλη επίδραση της σεξουαλικής παρενόχλησης στην ψυχική υγεία ενός παιδιού είναι η δυσκολία ανάπτυξης εμπιστοσύνης προς τους ανθρώπους. Τα παιδιά που έχουν κακοποιηθεί δυσκολεύονται να εμπιστευτούν τους άλλους, ειδικά τους ενήλικες, και αυτό μπορεί να οδηγήσει σε κοινωνική απομόνωση και δυσκολία στη δημιουργία σχέσεων.
Επίσης ένα άλλο αρνητικό χαρακτηριστικό των θυμάτων που αναπτύσσεται μετά από το τραύμα είναι η χαμηλή αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση.
Μπορεί να κατηγορούν τον εαυτό τους για αυτό που συνέβη και αυτό μπορεί να οδηγήσει σε αισθήματα ντροπής και αναξιότητας.
Πιθανή έκφραση είναι και η ενδεχόμενη αίσθηση ότι όλα είναι μάταια και ότι είναι στιγματισμένοι με αποτέλεσμα να τα οδηγήσει σε αυτοτραυματισμό και άλλες καταστροφικές συμπεριφορές.
Είναι σημαντικό για τους γονείς να αναζητούν βοήθεια για παιδιά που έχουν κακοποιηθεί. Η θεραπεία μπορεί να τα βοηθήσει ώστε να επεξεργαστούν τα συναισθήματά τους και να αναπτύξουν δεξιότητες αντιμετώπισης ώστε να διαχειριστούν το τραύμα που έχουν βιώσει. Ένας σημαντικός στόχος είναι και να ξαναχτίσουν την αυτοεκτίμησή τους και να μάθουν να εμπιστεύονται ξανά τους συνανθρώπους τους.
Σημαντική είναι και η δημιουργία ενός ασφαλούς και υποστηρικτικού περιβάλλοντος για το παιδί. Αυτό περιλαμβάνει την γέφυρα επικοινωνίας ώστε να νιώθει άνετα το παιδί να εκφράσει τις ανησυχίες και τα συναισθήματά του, την παροχή επιβεβαίωσης και ασφάλειας, την υπομονή και την κατανόηση. Είναι επίσης σημαντικό να εκπαιδεύσουμε τα παιδιά σχετικά με τα υγιή όρια και πώς να αναγνωρίζουν, να προστατεύουν τον εαυτό τους και να ζητούν βοήθεια σε μια ανάρμοστη συμπεριφορά.
Κατανοούμε ότι όταν ένας ενήλικας βιώσει ένα τραυματικό γεγονός μπορεί να περάσει και αρκετά χρόνια ώστε να το διαχειριστεί. Ένα παιδί που δεν έχει δομήσει ακόμα μηχανισμούς άμυνας αυτό το κάνει ακόμα πιο δύσκολο. Αυτό που δεν πρέπει να ξεχνάμε είναι ότι αυτοί που κακοποιούν τα παιδιά είναι συνήθως άτομα που έχουν πρόσβαση σε αυτά. Είναι ένα δεδομένο που δεν πρέπει να ξεχνούμε όταν αφήνουμε ένα παιδί με έναν ενήλικα μόνο του.
Με τη σωστή υποστήριξη και θεραπεία, τα παιδιά μπορούν να ξεπεράσουν το τραύμα της παρενόχλησης και να ζήσουν μια υγιής ζωή αφήνοντας το τραύμα τους στο μακρινό παρελθόν.

της ΣΟΦΙΑΣ ΚΑΥΚΟΠΟΥΛΟΥ

Η Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα το γένος Πινότση είχε καταγωγή από την Ύδρα. Η Λασκαρίνα έκανε δύο γάμους, τον πρώτο στα 17 χρόνια με το Δημήτρη Γιάννουζα, με τον οποίο απέκτησε τρία παιδιά, και τον δεύτερο στα 30 της με τον Δημήτριο Μπούμπουλη, με τον οποίο απέκτησε τέσσερα παιδιά. Ο Μπούμπουλης είχε πάρει μέρος στη ναυμαχία της Ίμβρου και της Τενέδου κατά των Τούρκων και παρασημοφορήθηκε. Αφού και οι δύο σύζυγοι της Λασκαρίνας σκοτώθηκαν σε ναυμαχίες, εγκαταστάθηκε πλέον στις Σπέτσες ενώ από τον Μπούμπούλη πήρε και το όνομά της και έγινε Γνωστή ως Μπουμπουλίνα.

Το 1811 όταν πέθανε ο δεύτερος σύζυγός της, η Μπουμπουλίνα ήταν 40 ετών πια, είχε επτά παιδιά και τεράστια περιουσία την οποία είχε κληρονομήσει από τους συζύγους της.  Στην Κωνσταντινούπολη φαίνεται ότι μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία το 1819 όπου ήταν και η μοναδική γυναίκα μέλος της.  Στις 13 Μαρτίου 1821 η Μπουμπουλίνα υψώνει τη δική της σημαία με τον αετό με την άγκυρα και τον φοίνικα στο κατάρτι του ξακουστού πλοίου Αγαμέμνων και την χαιρετίζει με κανονιοβολισμούς μπροστά στο λιμάνι των Σπετσών. Στις 3 Απριλίου, ανήμερα των Βαΐων, επαναστατούν οι Σπέτσες πρώτες από τα υπόλοιπα νησιά.

Σε μια έφοδο των Τούρκων του Κεχαγιάμπεη σκοτώθηκε ο γιος της Γιάννης ή Γιαννάκης Γιάννουζας ωστόσο συνέχισε δυναμικά τον αγώνα της συμβάλλοντας τα μέγιστα στην πολιορκία του φρουρίου της Μονεμβασιάς. Μέσα στα δύο πρώτα χρόνια της Επανάστασης ξόδεψε ολόκληρη την περιουσία της, ενώ μετά την κατάληψη του Ναυπλίου στις 30 Νοεμβρίου 1822 της δόθηκε ένα μέρος για να μείνει στην πόλη, ως ανταμοιβή για την προσφορά της στο έθνος.

Στα τέλη του 1824 η Ελλάδα υποφέρει από τον δεύτερο εμφύλιο πόλεμο με αποτέλεσμα να υπερισχύσει η κυβέρνηση Κουντουριώτη έναντι του συνασπισμού των κοτζαμπάσηδων και των στρατιωτικών της Πελοποννήσου. Η Μπουμπουλίνα αντιδρά στη φυλακή Κολοκοτρώνη και κρίνεται και η ίδια επικίνδυνη από την κυβέρνηση, συλλαμβάνεται δύο φορές και φυλακίζεται. Εν τέλει εξορίζεται στις Σπέτσες χάνοντας την περιουσία που της είχε δοθεί από το κράτος στο Ναύπλιο.

Όταν μαθαίνει για την απόβαση του Ιμπραήμ ετοιμάζεται να φύγει από τις Σπέτσες για να βοηθήσει και πάλι τον αγώνα όμως δυστυχώς την προλαβαίνει ο θάνατος. Ο μικρότερος γιος από τον πρώτο της γάμο ερωτεύτηκε μια νέα όμως η οικογένειά της βλέποντας την οικονομική κατάσταση της Μπουμπουλίνας δεν ήθελαν να γίνει αυτός ο γάμος και οι δύο νέοι κλέβονται και πηγαίνουν στο πατρικό σπίτι. Εκεί γίνεται μία συμπλοκή ανάμεσα στις δύο οικογένειες και η Μπουμπουλίνα πέφτει νεκρή.

 

Ενδεικτική βιβλιογραφία:

Κωνσταντάρας Κ., Τα πρόσωπα του 1821, τ. Β’, Αθήνα, 2021

Παπαρρηγόπουλος Κ., Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τ. Δ’ (Πεντάτομη έκδοση)