Το τοπίο για τις προσεχείς δημοτικές εκλογές στην Πάτρα σιγά-σιγά ξεκαθαρίζει.

Δεδομένη θεωρείται η υποψηφιότητα του Κώστα Πελετίδη που θα διεκδικήσει την τρίτη θητεία του.

Δεδομένη επίσης θεωρείται η υποψηφιότητα του Πέτρου Ψωμά που έχει τη δική του αξιοπρόσεκτη διαδρομή.

Η είσοδος του Βασίλη Αϊβαλή στο παιχνίδι φαίνεται να φιλοδοξεί την εκπροσώπηση της κεντροαριστεράς.

Απομένει η εκκρεμότητα του φιλελεύθερου χώρου.

Για να μην έχουμε παρεξηγήσεις, δεν τίθεται θέμα κομματικού χρίσματος με την παραδοσιακή έννοια.

Έχει άλλωστε αποδειχθεί ότι τα χρίσματα ελάχιστα βοηθούν, τόσο τα κόμματα που τα παρέχουν όσο και τους υποψηφίους που τα λαμβάνουν.

Ωστόσο υπάρχει μια μεγάλη απόσταση από την εγκατάλειψη της πολιτικής των χρισμάτων έως την ολιγωρία που οδηγεί σε βεβιασμένες επιλογές που γίνονται στο πάρα πέντε και μερικές φορές στο και πέντε.

Η Πάτρα χρειάζεται μια ισχυρή δημοτική παράταξη με σαφές πρόγραμμα, ελκυστικό πρόσωπο και την ικανότητα να εμπνεύσει ευρύτερες δυνάμεις σε μια διαδρομή ανάταξης του Δήμου Πατρέων. Μια παράταξη που θα αντλεί ορμή από τις φιλελεύθερες αρχές αλλά που θα είναι σε θέση να συσπειρώσει όλες τις ζωντανές δυνάμεις της πόλης.

Μπορεί τα χρίσματα να είναι εκτός εποχής, αλλά η πρωτοβουλία για τη συγκρότηση μιας παράταξης με τα χαρακτηριστικά που περιγράφτηκαν πιο πάνω δεν μπορεί να γίνει εν κενώ.

Συνεπώς η Νέα Δημοκρατία οφείλει εγκαίρως να αποσαφηνίσει τις διαθέσεις της.

Eίτε με την στήριξη του υπάρχοντος δημοτικού σχήματος με επικεφαλής, πλέον, τον Κώστα Σβόλη, είτε (εάν επιλέξει) την ενθάρρυνση άλλων πρωτοβουλιών, αλλά σε κάθε περίπτωση με τη συμβολή της, στη συγκρότηση μιας παράταξης που θα περικλείει την προοπτική της εκλογικής νίκης.

Οι αντικειμενικές προϋποθέσεις υπάρχουν. Αλλά για να αποκτήσουν μορφή και σχήμα χρειάζονται αποφάσεις, επιλογές και πρωτοβουλίες.

Που πρέπει να γίνουν σήμερα γιατί αύριο θα είναι αργά.

 

 

 

 

Αρκεί να πει ο πρωθυπουργός ότι «μύρισαν εκλογές» για να τρέχουν όλοι και να πιστεύουν ότι μετά τα κάλαντα θα στηθούν κάλπες; Προφανώς, ναι. Όταν από τα πλέον αρμόδια χείλη ακούγεται μία τέτοια έκφραση τότε οι υπόλοιποι αρχίζουν να ετοιμάζονται. Μόνο που τελικά, οι εκλογές ίσως να μην γίνουν τόσο σύντομα όσο αρκετοί πιστεύουν. Γιατί ο πρωθυπουργός είπε τη συγκεκριμένη έκφραση συνοδεύοντάς τη από μία άλλη, στην οποία μικρή σημασία αποδόθηκε. Συγκεκριμένα είπε ότι οδεύουμε προς το εκλογικό 2023. Και αυτή είναι μια μεγάλη αλήθεια, ανεξάρτητα από το εάν οι εκλογές θα γίνουν τον Ιανουάριο ή τον Απρίλιο του 2022. Επίσης, κανένας μάλλον δεν έχει δώσει ιδιαίτερη σημασία σε μία άλλη έκφραση του Κυριάκου Μητσοτάκη, ότι «η προεκλογική περίοδος θα είναι ένας μαραθώνιος και θα δούμε ποιος θα αντέξει…».

Ας υποθέσουμε όμως ότι, πράγματι, οι εκλογές επισπεύδονται. Ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης αποφασίζει να γίνουν μέσα στον Ιανουάριο, άντε τον Φεβρουάριο. Ποιον, άραγε, συμφέρει μία τέτοια εξέλιξη; Μάλλον όχι τον ΣΥΡΙΖΑ και γενικότερα την αντιπολίτευση. Όλες οι μετρήσεις δείχνουν ότι η Ν.Δ. και ο Μητσοτάκης προηγούνται σταθερά. Θέλετε η διαφορά να είναι μικρότερη των 7 ή και 10 ποσοστιαίων μονάδων; Σύμφωνοι. Ας πούμε ότι είναι τρεις μονάδες. Ε, και; Συντρέχουν οι προϋποθέσεις κάποιας ευρείας συνεργασίας κομμάτων στην παρούσα στιγμή; Όχι. Κατά συνέπεια, θα ακολουθήσουν και δεύτερες εκλογές. Και η Ν.Δ. θα έχει τον πρώτο λόγο να φτάσει ακόμα και σε μία αυτοδυναμία που… ούτε η ίδια δεν πιστεύει! Και ξέρετε, γιατί; Γιατί ο μέσος Έλληνας, επιζητεί πολιτική και κοινωνική σταθερότητα. Μπορεί να κατηγορεί τον Μητσοτάκη ότι δεν τα έκανε όλα σωστά. Μπορεί να τον επικρίνει για την ιδεολογία του. Δεν μπορεί να μην δεχτεί όμως ότι τα κατάφερε με την πανδημία, τα καταφέρνει με τα εθνικά θέματα και το παλεύει με την ενεργειακή κρίση και την ακρίβεια. Ο μέσος Έλληνας λοιπόν δεν θέλει να ξαναζήσει το 2019, τις μεγάλες μεταπτώσεις και τα… κενά αέρος. Δεν αντέχει άλλα «μπρος-πίσω». Θα στηρίξει λοιπόν αυτόν που του εξασφαλίζει σταθερότητα, έστω και αν δεν συμφωνεί σε όλα μαζί του. Η επίσπευση των εκλογών λοιπόν, σε αυτή τη φάση, δεν θα έπρεπε να επιζητείται από την αντιπολίτευση…

 

 

 

Κάποτε – πριν λίγους μήνες – μιλούσαμε για τον «επικείμενο δύσκολο χειμώνα». Τώρα πια όμως, βρισκόμαστε σε αυτόν τον χειμώνα. Η θερμοκρασία έχει πέσει αρκετά, η ακρίβεια «θερίζει» τα εισοδήματα, η ενεργειακή κρίση παραμένει «παρούσα» και επιπλέον, η χώρα έχει μπει σε προεκλογική περίοδο.

Κάνοντας μία πρώτη εκτίμηση για το πώς εξελίσσεται αυτή η πολύ δύσκολη εποχή λοιπόν, μπορούμε μάλλον να πούμε ότι ναι μεν η κοινωνία μας διανύει μία περίοδο άγχους και αγωνίας για την καθημερινή επιβίωση, αλλά δεν έχουμε ακόμα κάποιο έμπρακτο στοιχείο αυτού που θα αποκαλούσαμε ως «τέλεια καταιγίδα».

Η «μαύρη Παρασκευή» που πέρασε, είναι μάλλον ενδεικτική της σαιζόν που διανύουμε. Λίγες και στοχευμένες αγορές. Οι καταναλωτές παραμένουν συγκρατημένοι, προσπαθούν να συγκρατήσουν χρήματα για τη συνέχεια. Άλλωστε, οι βασικές ανάγκες των νοικοκυριών παραμένουν αναλλοίωτες. Και η αγορά, προσαρμόζεται για άλλη μία φορά σε μία «εποχή ισχνών αγελάδων», όπου πρώτο ζητούμενο είναι η «αντοχή» και όχι το «κέρδος».

Επιπλέον, το «καλάθι του νοικοκυριού» που ασφαλώς και δεν λύνει το πρόβλημα της ακρίβειας, μάλλον ενδιαφέρει την κοινωνία πολύ περισσότερο από όσο πιστεύει η αντιπολίτευση και ενδεχομένως, ένα τμήμα της κοινωνίας που υποτιμάει και υποβαθμίζει το συγκεκριμένο μέτρο, που όμως προσφέρει βοήθεια σε ένα άλλο – και ίσως μεγαλύτερο από όσο όλοι πιστεύουμε – τμήμα της κοινωνίας.

Ασφαλώς, ο χειμώνας είναι ακόμα μπροστά μας. Κανένας δεν ξέρει πόσο βαρύς θα είναι από πλευράς κλιματολογικών συνθηκών, κανένας δεν ξέρει πως θα εξελιχθεί ο πόλεμος στην Ουκρανία, αλλά και τι θα γίνει στις άλλες χώρες της Ευρώπης.

Προς το παρόν πάντως, όλα δείχνουν ότι προχωράμε προς την εορταστική περίοδο των Χριστουγέννων με «σφιγμένο ζωνάρι», χωρίς πάντως να διαφαίνεται κάποιου είδους «αδιέξοδο». Τα φώτα μας, μάλλον θα παραμείνουν ανοικτά και η ζωή θα προχωρήσει με δυσκολίες, αλλά στο τέλος, ίσως θα μπορούμε να πούμε «τα καταφέραμε και πάλι». Ίδωμεν