Ο κορωνοιός είναι πάντα εδώ και από καιρό σε καιρό, φροντίζει να μας το… θυμίζει. Και μας το θυμίζει κάθε φορά που εμείς ρίχνουμε τις «ασπίδες» και παραδιδόμαστε στην ανεμελιά.

Κάτι τέτοιο συμβαίνει και στις μέρες μας, εν μέσω θέρους. Μία νέα σημαντική αύξηση κρουσμάτων, που δεν έχει σημασία σε ποια παραλλαγή ή υποπαραλλαγή οφείλεται. Γιατί, τελικά, οφείλεται μόνο στο γεγονός πως η άρση των περιοριστικών μέτρων της Πολιτείας συνδυάστηκε με μία ισχυρή αίσθηση «νέας ελευθερίας» σε ατομικό επίπεδο.

Κακά τα ψέματα. Δεν ζούμε στην πρώτη φάση της πανδημίας, τότε που αγνοούσαμε σχεδόν ολοκληρωτικά τον «εχθρό» και βλέποντας να δημιουργεί θύματα, προσπαθούσαμε να τον αποφύγουμε κλειδαμπαρωμένοι στα σπίτια μας.

Δεν ζούμε ούτε καν στη δεύτερη φάση της πανδημίας, τότε που άρχισαν να κυκλοφορούν τα πρώτα εμβόλια και με αδημονία, η μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας τα περίμενε ως σωτηρία.

Ζούμε πλέον σε μία τρίτη φάση της πανδημίας, κατά την οποία η επιστήμη έχει αποκωδικοποιήσει σε μεγάλο βαθμό τον ιό και όλοι έχουμε καταλάβει πως τα εμβόλια δεν σηματοδοτούν το τέλος της πανδημίας.

Ό,τι συνέβη μέχρι τώρα, ήταν μία πορεία γνώσης της ανθρωπότητας. Με σωστές και λανθασμένες αποφάσεις. Και κατά τη γνώμη μας, με ισχυροποίηση της άποψης ότι μόνο η αλήθεια της επιστήμης μπορεί να βοηθήσει τον άνθρωπο απέναντι σε τέτοιου είδους μεγάλες απειλές.

Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε όμως ότι ο άνθρωπος δεν ξέρει πολλά ακόμα. Δεν ξέρει ούτε καν τους οργανισμούς που βρίσκονται τριγύρω του. Και κάθε φορά, ξεκινάει να βαδίζει στα τυφλά, σε έναν μακρύ δρόμο προς τη γνώση.

Θα ήταν ευχής έργο, αυτή η αίσθηση να υπάρχει σε όλους μας, δηλαδή σε κάθε πολίτη. Και όχι μόνο στους ερευνητές και του επιστήμονες που βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή αυτής της μάχης. Γιατί εάν είχαμε όλοι συνειδητοποιήσει αυτή τη μακρά και δύσκολη πορεία γνώσης του ανθρώπου προς τη γνώση, τότε μάλλον θα ήμασταν λιγότερο ανέμελοι και ίσως πιο υπεύθυνοι για τον εαυτό μας και τους άλλους, γύρω μας.

Ο άνθρωπος όμως είναι ένα ον που κάνει λάθη. Και ξανακάνει. Και ξανακάνει… Μέχρι τελικά να μάθει από τα λάθη του. Οπότε, ας μην είμαστε και πολύ αυστηροί με τους εαυτούς μας και την ανθρώπινη φύση μας.

ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΗ ΖΑΚΥΝΘΙΝΟΥ

Γυναίκες με παιδιά στην αγκαλιά να κλαίνε. Κάποιοι σε απόγνωση, να φωνάζουν, άλλοι να δακρύζουν. Και κάπου παραπέρα, παραταγμένες δυνάμεις των ΜΑΤ.

Αυτό ήταν το σκηνικό που στήθηκε μια μέρα εδώ και πολλά χρόνια στη Μυρτιά Αιγίου, όπου κάτοικοι είχαν αναγάγει σε ζήτημα ζωής και θανάτου τη (μη) λειτουργία του βιολογικού καθαρισμού στην περιοχή τους.

Οι άνδρες των ΜΑΤ διατάχθηκαν κάποια στιγμή να προχωρήσουν, να σπάσουν τον κλοιό των κατοίκων και να ανοίξουν τον δρόμο στα συνεργεία για να ξεκινήσουν το έργο της εγκατάστασης. Εκείνη τη στιγμή το… δράμα κορυφώθηκε, χωρίς ευτυχώς παραπέρα παρατράγουδα.

Ο εκεί βιολογικός καθαρισμός έγινε και λειτουργεί με τα γνωστά ευεργετικά αποτελέσματα, όπως άλλωστε και όλοι ανά την Ελλάδα, σε αρκετά μέρη της οποίας, επίσης, τοπικές κοινωνίες αντιδρούν στην εγκατάσταση τους.

Κάτι ανάλογο βιώνουμε στις μέρες μας με τις ανεμογεννήτριες, που πήραν στο κάδρο της άρνησης τη θέση των κεραιών κινητής τηλεφωνίας.

Προχθές, λοιπόν, ήταν οι βιολογικοί καθαρισμοί, χθες οι κεραίες, σήμερα οι ανεμογεννήτριες, αύριο θα είναι κάτι άλλο, νέο, που θα αντιμετωπίζεται με έντονη επιφύλαξη, έως και εχθρότητα.

Είναι ένας συνδυασμός άγνοιας, πολιτικής σκοπιμότητας και στενής τοπικιστικής αντίληψης, μπολιασμένης με γερές δόσεις ατομικού συμφέροντος, που πυροδοτεί τις σημερινές αντιδράσεις για τις ανεμογεννήτριες. Και για να μην πάμε μακριά, να υπενθυμίσουμε ότι μετά από τις περυσινές, καταστροφικές, πυρκαγιές, στα ανέλεγκτα (και ανεξέλεγκτα) μέσα κοινωνικής δικτύωσης διοχετεύθηκε και ανακυκλώθηκε ο ισχυρισμός ότι αυτές ήταν το αποτέλεσμα εμπρησμών, ώστε στη συνέχεια, στις καμένες εκτάσεις, να εγκατασταθούν αιολικά πάρκα!

Βιώνοντας τις επιπτώσεις της ενεργειακής κρίσης, με τους λογαριασμούς του ηλεκτρικού ρεύματος να εκτοξεύονται στα ύψη, είναι πολύ σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε ότι ζούμε σε μια χώρα προικισμένη με ήλιο και αέρα.

Ως εκ τούτου, η στροφή μας στις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας είναι μονόδρομος, ώστε να εξασφαλίσουμε σε έναν ικανοποιητικό βαθμό και την ενεργειακή αυτονομία μας. Χρειάζεται να διαθέτεις υψηλό δείκτη νοημοσύνης για να αντιληφθείς το προφανές;

Σε πολλές περιπτώσεις, πάντως, η απάντηση δίνεται από την οργισμένη αντίδραση κάποιου για τον «τσουχτερό» λογαριασμό της ΔΕΗ ή άλλου παρόχου ενέργειας, όταν δεν κρίνει σκόπιμο να έχει στο σπίτι του ηλιακό θερμοσίφωνα, αν και μπορεί.

 

 

Μαρτύριο έγινε για τους διερχόμενους οδηγούς η Όθωνος Αμαλίας χθες.

Γιατί ξεκινάει ένα έργο (ποδηλατόδρομος) που έτσι κι αλλιώς προκαλεί στένωση της οδού και την ίδια ώρα, όχι μόνο δεν έχει φροντίσει ο Δήμος να απαγορεύεται η στάθμευση στην αριστερή πλευρά του δρόμου, αλλά τα οχήματα εξακολουθούν να παρκάρουν «κάθετα» και κάποιοι να… διπλοπαρκάρκουν μάλιστα, χωρίς τον παραμικρό έλεγχο.

Ένας δρόμος ταχείας αλλά και «βαριάς» κυκλοφορίας της Πάτρας, μετατρέπεται ξαφνικά σε… μονοπάτι λοιπόν. Και μετά… συστήνεται υπομονή στους οδηγούς!

Όμως, όχι, δεν μπορεί να γίνονται έργα κατ’ αυτόν τον τρόπο. Και κανένας δεν μπορεί να συστήσει «υπομονή» από τη στιγμή που οι αρμόδιοι δεν έχουν κάνει ούτε τα αυτονόητα για να διευκολύνουν την κυκλοφορία των οχημάτων.

Τα έργα όμως – και οι συνοδές ενέργειες που θα έπρεπε να έχουν γίνει και δεν έγιναν – είναι μόνο μία πλευρά του νομίσματος. Η άλλη πλευρά είναι η σκοπιμότητα και η αξιοποίηση του ποδηλατόδρομου. Και το ερώτημα είναι απλό: Θα μετατραπεί η Όθωνος Αμαλίας σε δρόμο ήπιας κυκλοφορίας για να μπορεί να έχει και ποδηλατόδρομο ή… ό,τι να ‘ναι; Και για να μετατραπεί η Όθωνος Αμαλίας σε οδό ήπιας κυκλοφορίας, χρειάζονται και άλλα έργα. Όπως χρειάζεται επίσης και ένας δρόμος στον οποίο θα διοχετεύεται η βαριά κίνηση στον οριζόντιο «διάδρομο» της πόλης. Τι θα γίνει λοιπό με την Μαιζώνος και την Κορίνθου; Τι θα γίνει με τη διανοιγμένη Κανακάρη; Φανάρια και ταμπέλες έχουν ήδη τοποθετηθεί σε πολλά σημεία, αλλά περιμένουν… Τι, άραγε; Γιατί έχουμε φτάσει στα μέσα του 2022 και αντιδρομήσεις, πεζοδρομήσεις και άλλα έργα που θα έπρεπε να έχουν ήδη τελειώσει, βρίσκονται σε εκκρεμότητα;

Εδώ και πολύ καιρό έχουμε γράψει η πως Πάτρα έχει ανάγκη από ένα νέο συνολικό κυκλοφοριακό σχέδιο. Δεν το βλέπουμε. Βλέπουμε μόνο αποσπασματικούς σχεδιασμούς που μένουν στη μέση και ποδηλατόδρομους που δημιουργούνται σε δρόμους πολύ μεγάλης κυκλοφορίας…