ΑΠΟΨΗ: Τι σημαίνουν οι 150.000 του ΣΥΡΙΖΑ

 

Μοιραίες οι κρίσεις και… οι συγκρίσεις, την επομένη των εσωκομματικών εκλογών του ΣΥΡΙΖΑ. Και ποικίλες οι απόψεις… Λογικό. Γιατί ο καθένας κοιτάζει τις «150.000» (ψηφοφόρων) από την πολιτική σκοπιά του. Αλλά και γιατί βρισκόμαστε ενώπιον μίας πραγματικότητας που αφήνει περιθώρια για πολλές ερμηνείες.

Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να δώσουμε και τη δική μας.

Αν ο Αλέξης Τσίπρας πιστεύει ότι οι 150.000 αποτελούν ένα μέγεθος που «στέλνουν πίσω τον λογαριασμό» ή προοιωνίζουν «πολιτική αλλαγή» (όπως ο ίδιος έλεγε στα συνθήματά του), τότε καλύτερα να το ξανασκεφθεί. Παρά τις πολλές περιοδείες, τις συνεντεύξεις και γενικότερα, όλη τη καμπάνια, αποδείχτηκε για άλλη μία φορά ότι τους ψηφοφόρους πλέον τους κινητοποιείς… με το τσιγκέλι. Και αυτό δεν ισχύει βέβαια μόνο για τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ισχύει ΚΑΙ για τον ΣΥΡΙΖΑ.

Οι 150.000, λοιπόν, δεν αποτελούν «κίνημα πολιτικής αλλαγής». Δεν ιδρώνει το αυτί του Μαξίμου. Ακόμα και το ΠΑΣΟΚ μπορεί να συνεχίσει να επαναπαύεται στις 180.000 που επανέφεραν τον πράσινο ήλιο.

Είχε απόλυτο δίκιο ο Αλέξης Τσίπρας όμως όταν είπε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πλέον «ένα άλλο κόμμα». Γιατί, κάθε άλλο παρά μικρό πράγμα είναι, ένα κόμμα που έγινε κυβέρνηση με 30.000 μέλη να έχει φτάσει πλέον τα 170.000 και οι 150.000 εξ αυτών να πήγαν στις κάλπες.

Όσες ενστάσεις και να διατυπωθούν για τους 15άρηδες που ψήφισαν, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πλέον ένα πιο μαζικό κόμμα, αλλά και ένα κόμμα που έκανε ένα μεγάλο βήμα ως προς αυτό που αποκαλείται «συμμετοχική δημοκρατία».

Και η επιτυχία γίνεται ακόμα μεγαλύτερη εάν αναλογιστεί κάποιος πως, όσα έγιναν, αποτελούν στην ουσία έργο ενός και μόνο ανθρώπου: Του ίδιου του Τσίπρα. Είναι ο πολιτικός αρχηγός που είτε κερδίζει, είτε χάνει εκλογικές μάχες, πετυχαίνει να μετασχηματίζει διαρκώς το κόμμα του και τον πολιτικό του χώρο.

Οι εσωκομματικές εκλογές του ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν, μπορεί να μην αποτέλεσαν κάποιου είδους προμήνυμα πολιτικής αλλαγής και να μην δικαιολογούν τις πομπώδεις θριαμβολογίες, συνιστούν όμως μία κομβική αλλαγή για το ίδιο το κόμμα, μία σημαντική «κληρονομιά» που του δίνει τον χώρο και τον χρόνο να αναδιοργανωθεί και να δείξει εάν μπορεί να παραμείνει ισχυρός παίκτης στην ελληνική πολιτική σκηνή. Γιατί, όπως και άλλοτε έχουμε πει, ο χώρος της κεντροαριστεράς στην Ελλάδα, «αντέχει» μόνο έναν ισχυρό παίκτη…