«Όταν κάθισα στο τέρμα και περίμενα…»

Σήμερα 23 Μαΐου συμπληρώνονται 30 ολόκληρα χρόνια από τη μέρα που «έφυγε» ο «μαέστρος» Κώστας Δαβουρλής

Του ΤΑΣΟΥ Α. ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ

Σήμερα 23 Μαΐου 2022 συμπληρώνονται 30 ολόκληρα χρόνια από τη μέρα που το «μαύρο διαμάντι» της Παναχαϊκής, ο μαυριδερός με την μακριά χαίτη, Κώστας Δαβουρλής έφυγε για το μεγάλο ταξίδι, σε ηλικία 44 ετών. Ήταν Σάββατο του 1992, όταν η είδηση του χαμού του γέμισε θλίψη όχι μόνο όλη την Πάτρα, αλλά και γενικότερα το Πανελλήνιο.

Κανείς δεν μπορούσε να πιστέψει πως ο μεγάλος άσος της Παναχαϊκής, του Ολυμπιακού κι άλλων συλλόγων όπου αγωνίστηκε (Κόρινθος, Παναιγιάλειος, Πάτραι) και σε αυτούς που συνεργάστηκε δεν θα τον δουν ξανά να παίζει τάβλι, να συζητά στο καφενείο «Βυζάντιο» της πλατείας Όλγας επί της οδού Αράτου στο κέντρο της Πάτρας, ή σε αυτό της Αγυιάς επί της οδού Αγίου Κωνσταντίνου, -δίπλα στο σπίτι του- καπνίζοντας τα τσιγάρα dunhill.

ΕΙΧΑ ΤΗΝ ΤΥΧΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΙΜΗ

Είχα την τύχη και την τιμή να τον γνωρίσω, σε ηλικία 13 χρονών (1985), όταν βρέθηκα στο γήπεδο της Παναχαϊκής, προσκεκλημένος του παλαίμαχου ποδοσφαιριστή της «κοκκινόμαυρης» ομάδας Θόδωρου Πατρώνη, που είχε έρθει με το Ι.Χ. αυτοκίνητό του -παρέα με τον αείμνηστο Κώστα Ράττα-, να με πάρουν από το σπίτι μου.

ΟΤΑΝ ΑΝΤΙΚΡΙΣΑ ΤΑ ΙΝΔΑΛΜΑΤΑ ΜΟΥ

Όταν φτάσαμε στο γήπεδο επί της οδού Έλληνος Στρατιώτη (θύρα 1), ακολούθησα τους δύο παίκτες βρισκόμενος μαζί τους στα αποδυτήρια, -καθώς επρόκειτο η κοκκινόμαυρη ομάδα να παίξει φιλικό αγώνα με τον Απόλλωνα Αθηνών, του Πουπάκη, του Βρεττού κι άλλων της εποχής εκείνης. Κοίταξα δεξιά κι αριστερά -παιδί τότε- και αντίκρισα τα ινδάλματά μου, Βουγιαντίνοβιτς, Βασιλόπουλος, Γεωργακόπουλος κι ανάμεσά τους και ο Κώστας Δαβουρλής, που πήρε πρώτος μια μπάλα, διέσχισε τον μακρύ διάδρομο, βγήκε από μια σιδερένια σκουριασμένη πόρτα, κατευθυνόμενος στον αγωνιστικό χώρο.

ΔΕΝ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑ…

Έτρεξα πίσω του -κοίταξε πλάγια- με είδε και μου είπε: «Μικρέ, κάθισε στο τέρμα», το έπραξα και περίμενα. Το πρώτο σουτ ούτε καν το είδα, γυρίζω και του λέω: «Κύριε Κώστα, θα την αποκρούσω» και απάντησε: «Δεν μπορείς». Και πράγματι δεν τα κατάφερα, καθώς η μπάλα είχε καρφωθεί στο «παραθυράκι» της… δίκης μου εστίας κι εγώ απλά κοιτούσα την πορεία της. Τότε, του είπα: «Πώς θα μπορέσω να αποκρούσω τα σουτ, που εσείς ρίχνετε;» Και έλαβα την απάντηση: «Εάν αγαπάς πραγματικά αυτό που κάνεις, θα τα καταφέρεις».

Η ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΠΑΓΩΣΕ ΟΛΗ Η ΕΛΛΑΔΑ

Έφυγα για να τον αφήσω να προπονηθεί, καθώς σιγά-σιγά έρχονταν κι οι άλλοι συμπαίκτες του, ωστόσο κάθισα σε μια γωνιά του γηπέδου και τους χάζευα όλους, πόσω δε μάλλον τον Κώστα Δαβουρλή. Με τις ντρίπλες του, τις περίτεχνες ενέργειές του και παράλληλα την ηρεμία που είχε στο παιχνίδι του. Τα χρόνια πέρασαν κι ήρθε η… καταραμένη 23^η Μαΐου 1992, έκανα τότε την στρατιωτική μου θητεία στο νησί της Κω κι όταν ενημερώθηκα το ίδιο βράδυ, ότι ο άνθρωπος με τον οποίο μίλησα, έπαιξα, αλλά συνάμα μου είπε λόγια -που τα κρατώ ακόμη- που έμειναν στην καρδιά μου «πάγωσα», όπως «πάγωσε» όλη η φίλαθλη Ελλάδα, όταν ενημερώθηκε ότι έφυγε εκείνο το πρωί από τη ζωή ο «μαύρος πρίγκιπας» του ελληνικού ποδοσφαίρου και της Παναχαϊκής, ο Κώστας Δαβουρλής.

Ένα τσιγάρο δρόμος: Πάτρα, Πειραιάς, Πάτρα

Ο αείμνηστος Κώστας Δαβουρλής θεωρείται ακόμα και σήμερα ο κορυφαίος παίκτης που ανέδειξε η Παναχαϊκή και πραγματικά ήταν ένας πραγματικός αρτίστας του ελληνικού ποδόσφαιρου. Γεννήθηκε στις 4 Ιανουαρίου του 1948 στην συνοικία Αγυιά της Πάτρας. Είχε άλλα επτά αδέλφια, τρία αγόρια και τέσσερα κορίτσια, και ήταν από πολύ φτωχή οικογένεια. Το 1962 τον εντοπίζει ο Σπύρος Βουλγαράκης σε κάποια αλάνα που έπαιζε ποδόσφαιρο και τον πηγαίνει στον Πανιώνιο Πατρών στη Γ΄ Κατηγορία της Ε.Π.Σ. Πατρών.

Ο Πανιώνιος τότε ήταν θυγατρική της Παναχαϊκής και προπονείτο και αγωνιζόταν στο γήπεδό της. Το 1964 στα 16 του χρόνια πηγαίνει στην Παναχαϊκή, όπου και αγωνίστηκε αδιαλείπτως για μια δεκαετία, μέχρι και το 1974. Στους κοκκινόμαυρους γνωρίζει τεράστιες επιτυχίες, όντας μέλος και της μεγάλης ομάδας που συμμετείχε στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ της περιόδου 1973-74. Το 1974 μεταγράφηκε στον Ολυμπιακό Πειραιώς, μια μεταγραφή-βόμβα αντί του αστρονομικού για την εποχή ποσού των 9.250.000 δρχ. Με το σύλλογο του Πειραιά κατακτά το νταμπλ (πρωτάθλημα και κύπελλο) το 1975.

Το 1977 επιστρέφει στην αγαπημένη του Παναχαϊκή στην οποία αγωνίστηκε ώς το 1981, όπου μετέβη και αγωνίζεται στην Κόρινθο για ένα εξάμηνο. Την επόμενη χρονιά αγωνίζεται στη Β’ Εθνική με τον Παναιγιάλειο για μια σεζόν. Το 1982 επιστρέφει πάλι στην Παναχαϊκή έως και το 1985. Το 1986 θα αγωνιστεί με τον Α.Ο. Πάτραι και την περίοδο 1986-87 θα κλείσει την καριέρα του στον Παναιγιάλειο. Ο Κώστας Δαβουρλής είχε αγωνιστεί με τα ελληνικά χρώματα στις Εθνικές ομάδες Νέων, Ελπίδων και Ενόπλων, καθώς και με την Εθνική Αντρών με 11 συμμετοχές, τις 4 εκ των οποίων ως παίκτης της Παναχαϊκής. Ο Δαβουρλής υπήρξε ο πρώτος παίκτης Β΄ Εθνικής που αγωνίστηκε στην Εθνική Ανδρών, χωρίς μάλιστα προηγουμένως να έχει συμμετάσχει στην Α΄ Εθνική ούτε μια φορά.

Με την Παναχαϊκή έχει καταγράψει 243 συμμετοχές στην Α΄ Εθνική και 72 γκολ, αποτελώντας τον πρώτο παίκτη του συλλόγου σε συμμετοχές και γκολ όλων των εποχών μέχρι σήμερα. Μετά την απόσυρσή του ως ποδοσφαιριστής συνέχισε να προσφέρει τις υπηρεσίες του σε διάφορα πόστα εντός των τάξεων της ομάδας. Απεβίωσε στις 23 Μαΐου του 1992 από ανακοπή καρδιάς, σε ηλικία μόλις 44 ετών. Σήμερα στην γειτονιά του την Αγυιά έχει ιδρυθεί ποδοσφαιρική ομάδα με την ονομασία Α.Ο. Κώστας Δαβουρλής ’92 και η Παναχαϊκή έχει δώσει το όνομά του στο γήπεδο της. Ήταν ομολογουμένως ένας πολύ ταλαντούχος αθλητής με πολλές ποδοσφαιρικές αρετές.

Αναφέρεται ενδεικτικά ότι ήταν αριστεροπόδαρος αλλά χρησιμοποιούσε άριστα και τα δύο του πόδια, είχε υψηλή τεχνική κατάρτιση και ποδοσφαιρική ευφυία, πολύ ισχυρό και ευθύβολο σουτ, πολύ καλό διασκελισμό, πάσα ακριβείας, ενώ εκπληκτική ήταν και η ικανότητα του στις απευθείας εκτελέσεις φάουλ.

Κατείχε μάλιστα το άτυπο ρεκόρ των 22 γκολ-φάουλ, μέχρι που το κατέρριψε ο Κώστας Φραντζέσκος την περίοδο 1997-98. Έπαιζε μπροστά κυρίως ως μεσοεπιθετικός, μέχρι το 1974 έπαιζε πιο επιθετικά, ενώ από τότε και έπειτα ο ρόλος του στο γήπεδο έγινε σαφώς πιο οργανωτικός και λιγότερο εκτελεστικός.