Σκέψεις για προβληματισμό για την παιδική εργασία

Της Πηνελόπης Χερουβείμ – Γιαννοπούλου

Με τον όρο «παιδική εργασία» εννοούμε τη συστηματική εκμετάλλευση παιδιών μέσω οποιασδήποτε μορφής εργασίας, που αφαιρεί από αυτά την εκπαίδευση και καθίσταται επιζήμια για τη σωματική, ψυχική, κοινωνική και ηθική τους ανάπτυξη. Δεν είναι δυστυχώς κάτι καινούριο στις ανθρώπινες κοινωνίες!

Χάνεται στα βάθη των αιώνων, από την αρχαιότητα ακόμη, με αποκορύφωμα τον 19ο και 20ό αιώνα, οπότε παιδικά, άγουρα κορμάκια, ηλικίας 5-16 ετών, εργάζονταν σκληρά κάτω από άθλιες συνθήκες στις αποικίες του … «πολιτισμένου» κατά τ’ άλλα δυτικού κόσμου!!!
Θα περίμενε κανείς ότι στις μέρες μας το φαινόμενο της παιδικής εκμετάλλευσης θα είχε μειωθεί αισθητά ή θα είχε εξαλειφθεί λόγω της θέσπισης νόμων οι οποίοι απαγορεύουν οποιαδήποτε μορφή χρησιμοποίησης παιδιών για εξοικονόμηση χρημάτων από τους ενήλικες. Παρ’ όλα αυτά, εκατοντάδες εκατομμύρια παιδιά ανά τον κόσμο ιδρώνουν στα χωράφια, στα εργοστάσια ή ακόμη και στα λατομεία εξόρυξης υλικών (αν είναι δυνατόν!). Παιδιά άπλυτα, κουρασμένα και ταλαιπωρημένα, ζητιανεύουν στους δρόμους και στα φανάρια ή «εργάζονται» ως μικροπωλητές, ως υπηρέτες στα … πλουσιόσπιτα …
Και το χειρότερο αρπάζονται – ανυποψίαστα καθώς είναι – από ανήθικους επιτήδειους, με σκοπό την αφαίρεση οργάνων ή τη βρώμικη «βιομηχανία του sex» (τι κοινωνία, Θεέ μου, φτιάξαμε!!!). Το κουδούνι του σχολείου θα έπρεπε να χτυπάει για όλα τα διψασμένα για μάθηση παιδιά και όχι μόνο για αυτά των προνομιούχων. Κι όμως, τα εκατομμύρια παιδικών σωμάτων και ψυχών που λιώνουν κάτω από τη μπότα του εκμεταλλευτή-δυνάστη τους, δεν θα ακούσουν το χαρούμενο κάλεσμα του σχολείου! Τι κρίμα, τι πόνος!
Κι εμείς; Θα μείνουμε με σταυρωμένα τα χέρια παρατηρώντας απλά και με απάθεια το πιο υγιές κομμάτι της κοινωνίας μας να βασανίζεται και να εξαφανίζεται από προσώπου Γης; Όχι, βέβαια! Η συνείδηση κάθε υγιούς εγκεφάλου δεν το ανέχεται. Ως εκπαιδευτικός, το πρώτο και κύριο που μου έρχεται στο μυαλό είναι η παροχή υποχρεωτικής δωρεάν εκπαίδευσης υψηλού επιπέδου και ποιότητας σε όλα ανεξαιρέτως τα παιδιά και η σκληρή τιμωρία αυτών, που … «ελαφρά τη καρδία» δεν στέλνουν τα παιδιά τους στη μεγάλη αγκαλιά του σχολείου.
Θα μου πείτε «μα … αυτό γίνεται». Θα σας απαντούσα ότι είναι απαραίτητη η αυστηροποίηση περαιτέρω του νομικού πλαισίου. Μόνον έτσι τα παιδιά όλων μας θα έχουν τη σωστή καθοδήγηση, ώστε να πάρουν τη θέση τους στην κοινωνία ως ανθρώπινα όντα κι όχι ως μηχανές εκμετάλλευσης. Είναι απαραίτητο να εκπονηθούν προγράμματα στήριξης για πιο αποτελεσματική βοήθεια των ασθενέστερων οικονομικά οικογενειών αλλά και πάλι με πιο ενδελεχή και … κυρίως δίκαια κριτήρια. Η καταγραφή όλων των γεννήσεων θα βοηθούσε, ώστε να μην υπάρχουν παιδιά … αόρατα και άρα εύκολα εκμεταλλεύσιμα από τους εκάστοτε επιτήδειους.
Όμως, το πιο σημαντικό, κατά την ταπεινή μου γνώμη, είναι να συνειδητοποιήσει όλος ο κόσμος – μιας και στις 12 Ιουνίου ήταν η Παγκόσμια Ημέρα για την εξάλειψη της Παιδικής Εργασίας – ότι «η ασχήμια» αυτή σε βάρος των παιδιών είναι απολύτως αναγκαίο να αντιμετωπιστεί ως παγκόσμιο κοινωνικό πρόβλημα, που περιμένει την επίλυσή του έχοντας βαθιά απλώσει τις ρίζες του στην παγκόσμια ύφεση και στην άμβλυνση των ηθικών αξιών, γενικότερα.
Ευχή κι ελπίδα μου είναι να παλέψουμε όλες και όλοι μαζί, από όποιο μετερίζι μάς έχει τάξει η ζωή, ώστε να ξεριζωθεί αυτό το καρκίνωμα και εκατομμύρια παιδικές ψυχές να αισθανθούν και πάλι ελεύθερες και χαρούμενες!

ΣΣ: Η Πηνελόπη Χερουβείμ – Γιαννοπούλου είναι εκπαιδευτικός