ΑΠΟΨΗ- Κωνσταντίνος Καραμανλής: Το όραμα και η δικαίωση

 

 

Σε κάθε επέτειο της αποκατάστασης της δημοκρατίας στην Ελλάδα περισσεύουν οι αναφορές και τα σχετικά αφιερώματα, καθώς και οι παραλληλισμοί, ανάμεσα στο τότε και το σήμερα.

Η δε σύγκριση εκείνης της ταραχώδους εποχής με τη δύσκολη συγκυρία που διανύουμε αυτήν την περίοδο, είναι αναπόφευκτη.

Σημείο αναφοράς της, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής: ο μεγάλος πολιτικός άνδρας που κλήθηκε το 1974 να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά, μετά από 11 χρόνια αυτοεξορίας στο Παρίσι.

Είναι κοινή η παραδοχή ότι ο Καραμανλής τα κατάφερε, και με το παραπάνω. Η τεράστια κι επιβλητική προσωπικότητά του συνέβαλε τα μέγιστα ώστε, με οδηγό την κυβέρνηση της εθνικής σωτηρίας και με θεμέλιο λίθο το πρωτοποριακό Σύνταγμα του 1975, να οδηγήσει σταδιακά τη χώρα στην εδραίωση της δημοκρατίας.

Ο Εθνάρχης, εκτός από τη συναίσθηση της κρισιμότητας των περιστάσεων που καλείτο να διαχειριστεί, έφερε μαζί του και τον αέρα ενός μοντέρνου ευρωπαίου πολιτικού, επηρεασμένου εμφανούς από τη σκέψη της παραδοσιακής και σύγχρονης για την εποχή της Δεξιάς, ενός πολιτικού που είχε ως πρότυπό του και τον Γάλλο ηγέτη Σαρλ Ντε Γκολ.

Είναι πλέον δεδομένο ότι κατά τη διάρκεια της μακρόχρονης παραμονής του στο Παρίσι ο  Καραμανλής, είχε την ευκαιρία να έλθει σε επαφή με τα κυρίαρχα τότε ρεύματα της φιλοσοφίας και της διανόησης, καθώς και να ενστερνιστεί ιδέες και απόψεις για το όραμα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Εξ ου και η προσήλωσή του, στα όρια της εμμονής, στον στόχο της ένταξης Ελλάδας στην τότε Ε.Ο.Κ.. Σήμερα, βλέποντας τα πράγματα μέσα από την ασφάλεια της απόστασης του χρόνου, μπορούμε να υποθέσουμε με βεβαιότητα ότι αν ο Καραμανλής δεν ήταν κάτοικος Παρισιού επί έντεκα ολόκληρα χρόνια, και μάλιστα την περίοδο που η Ε.Ο.Κ. έμπαινε στην πρώτη φάση της ενηλικίωσής της, δεν θα κυνηγούσε τόσο έντονα τον ευρωπαϊκό στόχο.

Όπως και να ‘χει, όμως, παρακολουθώντας στενά τις εξελίξεις στην Ελλάδα της δικτατορίας, φέρεται να είχε βαθύτατες ανησυχίες για το μέλλον του τόπου και να ήξερε πολύ καλά τι έπρεπε και πώς έπρεπε να γίνει για την ανόρθωσή του.

Εν μέσω μιας εθνικής τραγωδίας, ως έμπειρος κυβερνήτης που ήταν, οδήγησε τη χώρα σε ήρεμα νερά και λίγα χρόνια μετά την έσπρωξε στην αγκαλιά της ενωμένης Ευρώπης, γεγονός που πολεμήθηκε στην αρχή αβυσσαλέα για να εκτιμηθεί στην πραγματικότητα πολύ αργότερα.