Σκέψεις και ερωτήματα για τον θάνατο που συγκλόνισε το πανελλήνιο- Του Θανάση Διαμαντόπουλου

Συγκλόνισε το Πανελλήνιο ο – δυνάμενος να αποφευχθεί- θάνατος του συμπολίτη μας, καθιστώντας για άλλη μια φορά την Πάτρα αντικείμενο λίαν αρνητικής δημοσιότητας.

Αναζητώντας όπως ισχυρίζονται οι αρμόδιοι, ευθύνες από άτομα ιδίως του νοσηλευτικού προσωπικού του Γ.Κ.Ν. Πατρών «Ο Άγιος Ανδρέας» και κυρίως από τη νοσηλεύτρια που δεν παρέλαβε τον άτυχο Θοδωρή Νεμουτιάνο, λόγω μη εφημερίας του Νοσοκομείου, ζητήθηκε, μάλιστα, και η παραίτηση του Διοικητή του Νοσοκομείου, ο οποίος και παραιτήθηκε ως όφειλε.

Εντελώς, λακωνικά (γιατί θα πρέπει να ανοιχθεί πολύ μεγάλη συζήτηση για το θέμα) θα ήθελα να αποτυπωθούν κάποιος σκέψεις – ερωτήματα κυρίως.

Πιο συγκεκριμένα,

Ποιοι στελεχώνουν διαχρονικά τις θέσεις των Προέδρων, των επικεφαλής μελών Διοικητικών Συμβουλίων διαφόρων Δημόσιων Οργανισμών, αναγκαίων για τη λειτουργία του Κράτους και την υποστήριξη της δημόσιας μηχανής;

Θα περίμενε κανείς να διορίζονται με αξιοκρατικά κριτήρια, οι επαΐοντες, οι ειδικοί, οι δοκιμασμένοι, οι άριστοι, με δεδομένο ότι οι Δημόσιοι Οργανισμοί θα έπρεπε να αποτελούν τα εφαλτήρια και τους μοχλούς που βελτιώνουν τις συνθήκες ζωής των πολιτών, αποσκοπώντας πάντα στην όσο το δυνατόν καλύτερη λειτουργία των κρατικών δομών. Δυστυχώς, διαβάζοντας τις συνθέσεις των Διοικήσεων και των Οργανισμών θα διαπιστώσουμε ότι τις θέσεις των μεγάλων Οργανισμών ως επικεφαλής διορίζοντας κατά συντριπτική πλειοψηφία αποτυχόντες πολιτευτές, δίχως να έχουν την παραμικρή σχέση με το αντικείμενο της θέσης τους.

Για ποιόν λόγο άραγε; Να ισοφαρίσουν την προεκλογική δαπάνη τους με την παχυλή αντιμισθία τους; Να μπορέσουν με διάφορους ρουσφετολογικούς διορισμούς να αποκτήσουν ευρύτερη εκλογική βάση; Ή με αντάλλαγμα τη θέση να παραμείνουν στο κόμμα και να μην αποσκιρτήσουν.

Από κει και πέρα η αποκάλυψη της πλήρους παθογένειας της δημόσιας ζωής. Διάφοροι παράγοντες και παραγοντίσκοι δημιουργούν μια αυλή ημετέρων που δηλώνοντας πίστη και υποταγή σ’ αυτούς αξιώνουν ένα μικρό κομμάτι εξουσίας ικανοποιώντας υπερφίαλες φιλοδοξίες για διορισμό σε Διοικητικά Συμβούλια. Οι ελάχιστες εξαιρέσεις αποτελούν φωτεινά παραδείγματα που επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Και έτσι δημιουργείται ένα κλίμα έλλειψης εμπιστοσύνης, απαξίωσης, ευτελισμού θεσμών και δομών, αλλά και στη γλώσσα των πολιτών σχηματίζεται η ευχή να μη συμβεί τίποτα άσχημο, γιατί δεν θα είναι δυνατόν να αντιμετωπισθεί.

Κάτι τέτοιο που ανέδειξε την ανάγκη για ριζική αλλαγή των διορισμών κομματικών και εν πολλοίς ανεπαρκών ατόμων, συνέβη με τον άδικο χαμό του συμπολίτη μας.

Η διαταχθείσα ΕΔΕ, δυστυχώς, δεν πρόκειται να αγγίξει τα κακώς κείμενα της λειτουργίας των Νοσοκομείων, αλλά ως συνήθως θα επιρρίψει ευθύνες σε μια νοσηλεύτρια που της είχαν αναθέσει ρόλο ιατρού – διαγνώστη, ιατρού – θεραπευτή, ενώ την ευθύνη έχουν ο απουσιάζων ή απουσιάζοντες ή ελλείποντες ιατροί. Υπάρχει περίπτωση να επιρρίψουν ευθύνες και στον υπό παραίτηση Διοικητή, ενώ θα έπρεπε να επιρρίψουν ευθύνες σ’ αυτούς που όταν διόρισαν αυτόν και το Διοικητικό του Συμβούλιο δεν τους ενημέρωσαν ότι υπάρχει Νόμος (Υπουργική Απόφαση του σοβαρού πολιτικού Νικήτα Κακλαμάνη από το 2005) που επιβάλλει στα Νοσοκομεία και όταν ακόμα δεν εφημερεύουν να προσφέρουν πρώτες βοήθειες σε περιστατικά από οποιοδήποτε – ατύχημα ή σοβαρό έκτακτο περιστατικό και εν συνεχεία να φροντίσουν για τη διακομιδή σε Νοσοκομείο που εφημερεύει μόνον εφόσον ΔΕΝ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ Η ΖΩΗ του ασθενούς.

Εάν ήσαν ενημερωμένοι θα υπήρχε γιατρός ή γιατροί για να υποδεχθούν τέτοια περιστατικά ή αν υπήρχε έλλειψη γιατρών να απαιτήσουν τον διορισμό γιατρών και όχι «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι» να σιωπούν.

Θλιβόμαστε για τον αδικοχαμένο Θοδωρή, αλλά θλιβόμαστε ταυτόχρονα για τη κατάντια μας, επέτρεψε την ανάπτυξη τέτοιων εκφυλιστικών περιστατικών».

(*) Δικηγόρος, πρώην πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Πάτρας