Καταγγελία πολίτη στη “Γ”-Ανύπαρκτες οι τουαλέτες στον Άγιο Ανδρέα

Από τον αναγνώστη μας Ν.Δ. λάβαμε την ακόλουθη επιστολή:
«Διάβασα στην ΓΝΩΜΗ ( 1.8.22) το πολύ ενδιαφέρον άρθρο σας για το “κορυφαίο αξιοθέατο ο Άγιος Ανδρέας” όπως πολύ σωστά σημειώνετε, πού όμως έχει ένα σοβαρό πρόβλημα πολιτισμού πού όμως από καμία δημοσιογραφική πηγή δεν αναδεικνύεται, σαν να μη υπάρχει !

Είναι γνωστό ότι ανάμεσα σε όλα τα άλλα σημεία πολιτισμού μιας χώρας, ενός αξιοθέατου, ενός Μουσείου κλπ. είναι και η ύπαρξη ενός χώρου «άμεσης ανάγκης» όπου και οι βασιλείς ακόμη πηγαίνουν μόνοι τους…
Τόσα χρόνια κύριε Ζακυνθινέ και δεν αξιώθηκε ολόκληρο ίδρυμα ( ας το πούμε κι΄ έτσι…), ολόκληρο προσκύνημα χιλιάδων πιστών και επισκεπτών από όλο τον κόσμο και να μη έχουνε λίγες τουαλέτες, αλλά να αφήνουν τον κόσμο να τρέχει πίσω από τα δένδρα δίπλα από την Εκκλησία, λες και είμαστε τίποτα απολίτιστοι και Μάου-Μάου της Αφρικής… Τι χάλια είναι αυτά; Και κανείς, μα κανείς δεν τα βλέπει ;
Καλά τα λόγια αλλά στην πράξη τι κάνουμε;. Όσο λειτουργούσε το “Πατρινό” υπήρχαν κάποιες τουαλέτες πίσω στην αυλή του. Μετά, 3-4 χρόνια τώρα, κλείσανε κι αυτές μαζί με το “Πατρινό”, βγάλανε και την επιγραφή – σήμανση πού παρέπεμπε σε WC προς το «Πατρινό» και στην θέση της βάλανε τις μαρμάρινες προτομές Αγίων Αρχιερέων.
Πού είναι λοιπόν ο σεβασμιότατος Μητροπολίτης μας πού για όλα τρέχει ( και μπράβο του) αλλά εδώ, με το συμπάθιο υστερεί και πολύ μάλιστα.
Όταν και απλές μικρές Εκκλησίες ακόμη και χωριών έχουν μια μικρή, υποτυπώδη έστω τουαλέτα για ώρα ανάγκης—άνθρωποι είμαστε πώς να το κάνουμε και μάλιστα κάποιοι-κάποιες μις σχετικής ηλικίας — και εδώ, ολόκληρο Παγκόσμιο προσκύνημα του Αγίου Αποστόλου Ανδρέα να μη έχει έναν χώρο πού να δείχνει και τον πολιτισμό μας;
Λογικά διερωτώμεθα τώρα : Οι ιερείς , ψάλτες, Επίτροποι, νεωκόροι, όλοι αυτοί σε ώρα ανάγκης πού πάνε; Τα αφήνουνε όλα και τρέχουνε στο σπίτι τους; Αυτονόητο είναι ότι έχουν κάποιο δικό τους κλειδί εν ώρα ανάγκης. Και καλά κάνουνε. Ουδείς ψόγος !
Αλλά οι άλλοι όμως; Οι απέξω; Τους σκέφθηκε κανείς, ή το έχουμε ρίξει όλοι στον εαυτούλη μας και άσε τους άλλους να τρέχουν…
Όμως πρόβατα κι αυτά του Θεού είναι, πού έρχονται από μακριά μερικές φορές και κάποιοι άλλοι, ελάχιστοι ίσως, έρχονται και με τα πόδια…
Τι μπορεί να κάνουν αυτοί οι άνθρωποι; Πού να πάνε; Πού να κρυφτούνε; Συμπερασματικά τώρα λέμε ότι : Κάτι πρέπει να γίνει και γι’ αυτό και σύντομα μάλιστα κι΄ ας μη το παραπέμψουμε στις καλένδες…” και στο «Έλα μωρέ τώρα, μ΄ αυτά τώρα θα ασχολούμαστε;”.
ΝΑΙ, και με αυτά, αν θέλουμε ο λόγος μας και η ζωή μας η Χριστιανική να έχει έμπρακτη συνέχεια, και όχι να είναι μόνο ευχολόγια και λόγια…»