Μαζεύοντας τα σκουπίδια των άλλων

ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΗ ΖΑΚΥΝΘΙΝΟΥ

Σηκώθηκε από το καρεκλάκι που καθόταν, φόρεσε στο δεξί χέρι ένα πλαστικό γάντι και έβγαλε από την τσάντα της μια νάιλον σακούλα.

Κατόπιν άρχισε να περπατάει στα βότσαλα της παραλίας που είχε επιλέξει για το μπάνιο της, μαζεύοντας οτιδήποτε είχαν πετάξει άλλοι λουόμενοι.

Κουτάκια από μπύρες και αναψυκτικά, πλαστικά μπουκάλια νερών, λερωμένες από αποφάγια χαρτοπετσέτες, άδεια πακέτα τσιγάρων, πάσης φύσεως απορρίμματα τα έβαζε σε μια συσκευασία που οι περισσότεροι αποκηρύξαμε όψιμα (αλλά ορθά) για τα ψώνια μας, επειδή ρυπαίνει το περιβάλλον.
Οξύμωρο, ειρωνικό, γεγονός είναι ότι στην προκειμένη περίπτωση μια πλαστική σακούλα μετατράπηκε από μια ευσυνείδητη συμπολίτισσα σε ένα χρήσιμο «όπλο» για την προάσπιση του, με φόντο μάλιστα έναν μπλε κάδο ανακύκλωσης που αποδείχθηκε αχρείαστος για αρκετούς που δεν έκαναν τον… κόπο να ρίξουν σ’ αυτόν τα ανακυκλώσιμα σκουπίδια τους. Απόδειξη, ότι ήταν σχεδόν άδειος.
Πάντως, η γυναίκα που πήρε την προαναφερόμενη πρωτοβουλία δεν ήταν η πρώτη που επιδόθηκε εθελοντικά στο έργο του καθαρισμού μιας ακτής, δεν θα είναι και η τελευταία. Πολλές και πολλοί, είτε μεμονωμένα είτε συμμετέχοντας σε ομάδες, τους καλοκαιρινούς μήνες μαζεύουν απορρίμματα από θάλασσες και παραλίες. Και το κάνουν μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, χωρίς διάθεση προβολής και δίχως να περιμένουν κάποια επιβράβευση.
Είναι κι αυτή μια δράση που συνιστά έμπρακτη απόδειξη ότι αγαπάς πράγματι το περιβάλλον και δυστυχώς κρίνεται αναγκαία όσο ως λαός δεν έχουμε κάνει κτήμα μας την απαιτούμενη οικολογική συνείδηση.
Καλές οι διακηρύξεις για την προστασία του, καλά και τα σχετικά μηνύματα που εκπέμπονται, αλλά τι να τα κάνεις τα λόγια όταν δεν συνοδεύονται από πράξεις; Μένουν κενά περιεχομένου, όπως τα άδεια μπουκάλια και κουτάκια από τις μπύρες, τα αναψυκτικά και τα νερά, που πετάνε όπου βρουν όσες και όσοι στερούνται της απαραίτητης Παιδείας.
Διότι είναι πρωτίστως θέμα Παιδείας να ξέρεις ότι αφήνοντας πίσω σου σκουπίδια, δεν επιβαρύνεις, απλώς, το περιβάλλον. Επιβαρύνεις την ίδια σου τη ζωή.
Ναι, αναμφίβολα ήταν ένα σημαντικό βήμα ότι περιορίσαμε τις πλαστικές σακούλες στο σούπερ μάρκετ και αλλού, όμως αυτό δεν αρκεί. Μοιάζει με σταγόνα στον ωκεανό όσο δεν θεωρούμε ως κοινωνία, συλλογικά, αυτονόητο να μην ρυπαίνουμε την ακτή, το δρόμο, το πεζοδρόμιο, γενικότερα (και) το αστικό περιβάλλον στο οποίο ζούμε.
Πιθανόν να χρειαστούμε αρκετά χρόνια για να φτάσουμε στο επιθυμητό σημείο, ίσως θα πρέπει να περάσει μια γενεά ακόμη, για να μην συναντάς σε μια παραλία κάποιον να μαζεύει από μόνος του τα σκουπίδια των άλλων. Γιατί, απλούστατα, τότε δεν θα υπάρχουν…