Στροφή στην ποιότητα ζωής!- Γράφει ο Νίκος Γ. Σουγλέρης

 

 

Από μικρό παιδί τα κοιμητήρια επηρέαζαν πολύ την ψυχολογία μου. Δεν μπορούσα ποτέ να τα επισκεφτώ. Και όταν έπρεπε να πάω, αισθανόμουν τον αέρα βαρύ λες και τον πλάκωνε ένα αόρατο πέπλο συσσωρευμένης θλίψης.

Απ’ όταν έχασα τους αγαπημένους γονείς μου, οι επισκέψεις μου στο κοιμητήριο “Άγιος Δημήτριος” στου Ρωμανού, έγιναν τακτικότερες για να ανάψω το καντηλάκι τους και να προσευχηθώ.

Έχοντας πια και λόγω ηλικίας εξοικειωθεί κατά κάποιο τρόπο με το αναπόφευκτο του θανάτου σαν μέρος του κύκλου της Ζωής, ο χρόνος παραμονής μου εκεί σταδιακά μεγάλωνε. Κάποια στιγμή, ας όψεται το δημοσιογραφικό φιλοπερίεργο δαιμόνιο, άρχισα να παρατηρώ προσεκτικά τις ηλικίες των ενταφιασμένων στις επιτάφιες πλάκες.

Διαπίστωσα, λοιπόν, πως οι γεννηθέντες πριν το 1930 είχαν ένα μέσο όρο ζωής που πλησίαζε τα 90. Η δεκαετία του 1940 δεν μπορούσε να μετρήσει γιατί εδώ είχαμε απώλειες νέων λόγω των πολέμων. Για τους γεννηθέντες όμως μετά το 1950, ο μέσος όρος ζωής άρχιζε να μικραίνει.

Ξεκίνησα, λοιπόν, ένα επιτόπιο ρεπορτάζ στον Ρωμανό ρωτώντας τους γηραιότερους για την μακροβιότητα των παλαιών Ρωμανιτών. Το πρώτο που έμαθα είναι πως -και εκεί(!)- οι γυναίκες ζουν περισσότερο από τους άντρες κατά 5 έως 10 χρόνια.

Κάτι που η Επιστήμη έχει επιβεβαιώσει και η εκλαϊκευμένη εξήγηση είναι πως οι γυναίκες προστατεύονται από τα οιστρογόνα τους και πως οι γυναίκες στα χωριά που κάνουν πολλά παιδιά έχουν και πιο μακροχρόνια ορμονική προστασία.

Μια πρόσφατη έκθεση της Ε.Ε., αρχές του 2022, αναφέρει ότι ο μέσος όρος ζωής των Ελλήνων είναι τα 81.5 έτη.

Τώρα όσον αφορά στην μακροβιότητα των Ρωμανιωτών και των γύρω χωριών, Ελεκίστρας και Πουρναροκαστρου, προφανώς οφείλεται στην καλή μεσογειακή διατροφή όπως το αγνό ελαιόλαδο παραγωγής τους, στα καλά ντόπια κρέατα, στα δικά τους λαχανικά, στα δικά τους γαλακτοκομικά, στον καθαρό αέρα και στο καθαρό υγιεινό νερό.

Ακόμη ρόλο φαίνεται να παίζει η έλλειψη άγχους (γεγονός που συντελεί στην ανυπαρξία διαζυγίων), η όμορφη καθημερινότητα, το περπάτημα και η σωματική άσκηση λόγω των αγροτικών ασχολιών.

Βλέπουμε λοιπόν μια κοινωνικά ενδιαφέρουσα παράμετρο με ποιοτικά στοιχεία που οδηγούν μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων να εγκαταλείπουν τις πόλεις και να στρέφονται στη ζωή στην ύπαιθρο ακόμα και σε απομακρυσμένες ή και απομονωμένες περιοχές.

Και βεβαίως να τρέφονται υγιεινά, με το κρασάκι τους, με κανένα τσίπουρο, χωρίς τσιγάρο, ποτό και ξενύχτια συνδυάζοντας έτσι “το τερπνόν μετά του ωφελίμου” που δεν είναι άλλο από την μακροζωία.

Μετά το καταστρεπτικό για την ύπαιθρο χώρα φαινόμενο της αστυφιλίας, το χωριό φαίνεται να παίρνει την “εκδίκηση” του με αγάπη και να διεκδικεί σοβαρή θέση στον σχεδιασμό του που και πως θα ζήσουμε ήρεμα και ποιοτικά.