Όσα μάς έμαθαν οι δηλώσεις «Πόθεν Έσχες»

ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΗ ΖΑΚΥΝΘΙΝΟΥ

Παίρνουμε αφορμή από αυτήν την απίθανη ιστορία του πρώην βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας (και νυν ανεξάρτητου) Ανδρέα Πάτση για να σημειώσουμε αρχικά ότι το «σπορ» της δημοσιοποίησης των δηλώσεων «Πόθεν Έσχες», υποχρέωση στην οποία υπόκεινται τα πολιτικά πρόσωπα, κρατά δεκαετίες τώρα.

Προσδιορίζοντας τη σκοπιμότητα της εν λόγω θεσμικής πρακτικής, θα λέγαμε ότι αυτή θεωρητικώς εντάσσεται στη σφαίρα της διαφάνειας, η οποία (υποτίθεται ότι) θωρακίζει την προάσπιση του δημοσίου συμφέροντος.
Με άλλα λόγια, οι πολιτικοί καλούνται να λογοδοτούν δημοσίως σε ετήσια βάση για την προέλευση της οικονομικής επιφάνειας τους, ώστε να αποδείξουν ότι ο όποιος πλουτισμός τους είναι το προϊόν έννομης δραστηριότητας.

Μετά και από τα όσα είδαμε με τον βουλευτή Γρεβενών, εάν κάποια ή κάποιος πιστεύει ότι η υποβολή των δηλώσεων «Πόθεν Έσχες» εξακολουθεί να υπηρετεί τον σκοπό για τον οποίο καθιερώθηκε, ας σηκώσει το χέρι.

Κατά τα λοιπά, δεν θα πρωτοτυπήσουμε αναφέροντας και από την πλευρά μας ότι το «Πόθεν» εξακολουθεί ως επί το πλείστον να λάμπει δια της απουσίας του, αφήνοντας διαχρονικά το «Έσχες» να κυριαρχήσει. Ούτε θα αναφερθούμε σε συγκεκριμένα πρόσωπα, μπαίνοντας στη συνήθη περιπτωσιολογία που οδηγεί εύκολα στην άγρα των εντυπώσεων. Θα σημειώσουμε, ωστόσο, ότι από τις σχετικές δηλώσεις προκύπτουν χρήσιμα συμπεράσματα.

Το πρώτο και σημαντικότερο είναι ότι η απόκτηση πλούτου έχει υπερβεί προ πολλού τις ιδεολογικές γραμμές. Ένα άλλο συμπέρασμα, εξίσου σημαντικό και επόμενο του πρώτου, είναι ότι η εικόνα αυτή συμβάλλει στην ενίσχυση μιας διαρκώς εντεινόμενης απαξίωσης της πολιτικής, εφόσον τροφοδοτεί με μπόλικο νερό τον μύλο του λαϊκισμού.

Όταν ο μέσος πολίτης, που δοκιμάστηκε έντονα τα τελευταία χρόνια, βλέπει πολιτικούς, κυρίως αριστερούς, να έχουν καταθέσεις εκατοντάδων χιλιάδων ή και εκατομμυρίων ευρώ και να μετρούν δεκάδες ακίνητα, είναι μάλλον λογικό να απογοητεύεται και να μονολογεί: «Όλοι ίδιοι είναι».

Προφανώς δεν είναι όλοι ίδιοι. Μια ισοπεδωτική προσέγγιση αδικεί εκείνους που δεν είναι κροίσοι, που δεν διαθέτουν πολλά περιουσιακά στοιχεία ή δεν έχουν το παραμικρό περιουσιακό στοιχείο στη διάθεση τους. Διότι υπάρχουν κι αυτοί.
Στο παρελθόν διαπιστώθηκε ότι πρώην υπουργός των κυβερνήσεων του ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε κυριολεκτικά τίποτα, πέραν του εισοδήματος του που προέρχεται από τη βουλευτική αποζημίωση και τον μισθό που εισέπραττε ως κυβερνητικό στέλεχος.
Όμως, δίπλα σ’ αυτόν κινούνται νυν και πρώην κομματικοί σύντροφοι του που είναι κυριολεκτικά πάμπλουτοι και επιβεβαιώνουν εμπράκτως τον γαλλικό όρο «Gause gaviar» («Γκος γκαβιάρ», ελληνιστί), σε ελεύθερη μετάφραση «Αριστερά του χαβιαριού».
Και είναι βέβαια δικό τους θέμα να εξηγήσουν πειστικά πώς συμβαδίζουν οι ιδεολογικές θέσεις τους με τον πλουσιοπάροχο τρόπο ζωής τους, ιδίως σε έναν κόσμο που παλεύει καθημερινά για τον βιοπορισμό του.