ΑΠΟΨΗ: Στρατηγική μεγάλης αξίας

 

 

Η ενεργειακή «αντεπίθεση» της Ελλάδας, με την εκκίνηση ερευνών νοτιοδυτικά της Κρήτης, προφανώς και δεν έχει μόνο ενεργειακή διάσταση. Η γεωπολιτική διάσταση των… γεωτρύπανων είναι γνωστή και δεδομένη επί εκατονταετίες.

Το μοναδικό ζήτημα που εγείρεται είναι γιατί η χώρα μας, δεν είχε εκμεταλλευθεί μέχρι τώρα τις δυνατότητες που είχε. Μία απάντηση για τους λόγους για τους οποίους οι έρευνες για τους ελληνικούς υδρογονάνθρακες στα ελληνικά «οικόπεδα» σέρνονταν επί δεκαετίες, ήταν ίσως η στρατηγική στροφή προς τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας σε επίπεδο Ε.Ε., δεδομένου ότι μέχρι πρότινος δεν υπήρχε πόλεμος στην Ουκρανία και όλα έμοιαζαν να είναι μια χαρά, με την Ευρώπη να έχει… αποκοιμηθεί πάνω στις ρωσικές στρόφιγγες. Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, γιατί η Ελλάδα να αρχίσει να σκαλίζει για δικό της πετρέλαιο και φυσικό αέριο, εγείροντας παράλληλα και κάποιες αντιδράσεις ίσως, αλλά και μη έχοντας κάποιους ισχυρούς συμπαίκτες;

Από την άλλη, δεν υπήρχε ο πολύ έντονος αναθεωρητισμός της Άγκυρας. Και οι ευσεβείς πόθοι για τη δυνατότητα κάποιας συμφωνίας με την Τουρκία, που θα περιελάμβανε μία δίκαιη λύση στην Κύπρο και στην ανατολική Μεσόγειο, έθρεφαν τα όνειρα πολλών.

Μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία όμως, όλα ήρθαν τούμπα. Η ενεργειακή ασφάλεια της Ευρώπης πήγε περίπατο, η Τουρκία λυσσομανάει και η Ελλάδα βρίσκεται απέναντι στο τουρκολιβυκό μνημόνιο. Ακόμα και τα σχέδια της «πράσινης μετάβασης» πηγαίνουν πιο πίσω.

Ήρθε η ώρα λοιπόν, η Ελλάδα να αξιοποιήσει και το «εργαλείο» της έρευνας και εξόρυξης υδρογονανθράκων. Πόσο μάλλον όταν πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτή την υπόθεση αναλαμβάνει μία αμερικανική εταιρεία, προφανώς υπό τις «ευλογίες» των ΗΠΑ.

Για να είμαστε ειλικρινείς, δεν πιστεύουμε ότι η Ελλάδα θα μπορέσει να γίνει ποτέ ένα Ελντοράντο πετρελαίου και φυσικού αερίου. Εξάλλου, πρόκειται για μία δύσκολη και χρονοβόρα διαδικασία σε έναν κόσμο που αλλάζει με μεγάλη ταχύτητα. Όμως, το γεγονός πως η Ελλάδα βάζει πόδι στη Μεσόγειο με δικές της γεωτρήσεις και παράλληλα σχεδιάζει αγωγούς και ηλεκτρικά δίκτυα μεταξύ Ασίας, Αφρικής και Ευρώπης, με συμπαίκτες τις ΗΠΑ, την Αίγυπτο, το Ισραήλ, τη Γαλλία και φυσικά την Κύπρο – αφήνοντας εκτός την Τουρκία – αποτελεί μία στρατηγική πολύ μεγάλης αξίας…