Οι καμπάνες της πόλωσης!- Γράφει ο Νίκος Γ. Σουγλέρης

Όσο πλησιάζει ο χρόνος των εκλογών τόσο πληθαίνουν όσοι διαβλέπουν -και φοβούνται- πως αυτές θα διεξαχθούν σε κλίμα ακραίας πόλωσης, τέτοια που έχουμε να δούμε από την δεκαετία του 80.

Επιτρέψτε μου να χρησιμοποιήσω με έντονο τόνο την λέξη “φοβάμαι”. Βλέπετε,τα είχα βιώσει έντονα την δεκαετία του ‘80,ως νέος δημοσιογράφος .

Είχα δει τις νεολαίες των δύο μεγαλύτερων κομμάτων να συγκρούονται στους δρόμους, να σκίζουν οι μεν τις αφίσες των δε και να παίζουν ξύλο σαν χούλιγκανς. Εκείνο το κλίμα δεν βγήκε σε τίποτα καλό. Με την αλλαγή της δεκαετίας είχαμε και τον πρώτο νεκρό, τον καθηγητή Τεμπονέρα, στη σύγκρουση καταληψιών και “αγανακτισμένων” στο σχολικό συγκρότημα Βούδ.  Εκείνο το γεγονός λειτούργησε καταλυτικά και από τότε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ φρόντισαν να απομονώσουν τα ακραία στοιχεία και η πολιτική τους αντιπαράθεση διεξαγόταν -έντονα μεν- αλλά με όρους πολιτικού πολιτισμού. Κι έπειτα εμφανίστηκε ο Σύριζα. Με πρόεδρο τον τότε καταληψία κ. Αλέξη Τσίπρα.

Η σημερινή ηγεσία του Σύριζα, έφηβοι την επίμαχη δεκαετία, έχουν κατά πως φαίνεται ανεξόφλητα γραμμάτια από τότε και επιθυμούν να ξαναζήσουν στην ωριμότητά τους το συγκρουσιακό κλίμα της εποχής. Το έκαναν πρώτη φορά μετά την χρεοκοπία και τους βγήκε. Εκμεταλλεύτηκαν την δίκαιη οργή του κόσμου και σε στενή συνεργασία με την ακροδεξιά δημιούργησαν την πλατεία των “αγανακτισμένων”. Οι “αντίπαλοι”, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ ήταν οι πουλημένοι στα μνημόνια, οι Γερμανοτσολιάδες, οι ταγματασφαλίτες, οι απόγονοι των μαυραγοριτών. Τα μνημόνια θα τέλειωναν με ένα άρθρο κι ένα νόμο και οι αγορές θα χόρευαν καρσιλαμά για χάρη μας. Κι έπειτα ήρθε η 17ωρη διαπραγμάτευση, το δημοψήφισμα, η κολοτούμπα. Γνωστά σε όλους μας.

Αλλά αν και το ψέμα έχει κοντά ποδάρια, αν και οι “αυταπάτες” τους αποκαλύφτηκαν και έχασαν τις εκλογές, μυαλό δεν έβαλαν! Εχουν φανερά αποφασίσει να παλέψουν για τη ρεβάνς με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Την δημιουργία πόλωσης και εχθροπάθειας. Η αρχή έγινε νωρίς, με την έναρξη της πανδημίας. Η Κυβέρνηση που επέβαλε τα περιοριστικά μέτρα (όπως και όλες οι κυβερνήσεις παγκοσμίως)  ήταν “Χούντα”. Με την υπόθεση Λιγνάδη όλοι οι δεξιοί έγιναν και παιδεραστές. Το κεντρικό σύνθημα του φεστιβάλ νεολαίας Σύριζα ήταν το “Μητσοτάκη @@@@”. Και τώρα με την υπόθεση της 12χρονης οι δεξιοί αντίπαλοι προήχθησαν και έγιναν και προαγωγοί. Ευτυχώς μέχρι τώρα, η ΝΔ αντιδρά με ήπιους τόνους. Με τον πρωθυπουργό κ Κυριάκο Μητσοτάκη να δηλώνει ότι :”ο τόπος δεν θα βουλιάξει στη λάσπη” Τα δε άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης (με την εξαίρεση Βαρουφάκη) έχουν φροντίσει να ασκούν οξεία κριτική στην κυβέρνηση, αλλά κρατούν την αντιπαράθεση σε πολιτισμένο επίπεδο.

Τι θα συμβεί εάν ο Σύριζα κλιμακώσει τις επιθέσεις αυτές; Πόσο πιθανό είναι να παρασυρθεί και η άλλη πλευρά σε ακρότητες; Αντέχει η κρίσιμη συγκυρία τέτοιες καταστάσεις; Υπάρχει ένα προεκλογικό 6μηνο στην Τουρκία και ο Ερντογάν δείχνει έτοιμος για όλα. Ο πόλεμος στην Ουκρανία  και οι απειλές για πυρηνικά συνεχίζονται. Τα οικονομικά των χωρών της Ευρώπης δοκιμάζονται. Οι αντοχές του κόσμου λιγοστεύουν. Οι σειρήνες του λαϊκισμού ηχούν παγκοσμίως. Θα επιχειρήσει ο Σύριζα να εκμεταλλευτεί αυτές τις καταστάσεις και γαία πυρί μειχθήτω; Νομίζω πως ο Ελληνικός λαός είναι πλέον πολύ ωριμότερος άλλων λαών, έχοντας ήδη ζήσει τον λαϊκισμό στο πετσί του. Πιστεύω πως η ψήφος τόσο στις τοπικές όσο και στις βουλευτικές εκλογές θα είναι ψήφος ευθύνης και όχι αγανάκτησης. Η σοβαρότητα, η κοινωνική συνοχή και η προσαρμοστικότητα που επέδειξε ο κόσμος στην αντιμετώπιση των απανωτών κρίσεων ( Permacrisis όπως είναι ο νεολογισμός του φαινομένου) είναι αξιοθαύμαστες. Ο κόσμος δεν νομίζω να παρασυρθεί σε ακρότητες. Ας ελπίσουμε πως και το πολιτικό προσωπικό θα επιδείξει την ίδια υπεύθυνη στάση, και ζήσουμε ακρότητες σε βάρος της χώρας.