Απόφαση ΣτΕ δικαιώνει τον Ν. Παπαουλάκη έπειτα από 4 χρόνια

Με πρόσφατη απόφασή του, το Συμβούλιο της Επικρατείας δικαίωσε τον κ. Ν. Παπαουλάκη, άλλοτε μέλος και αντιπρόεδρο της Εθνικής Επιτροπής Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομείων (ΕΕΤΤ), ο οποίος είχε αποπεμφθεί το 2018 για έλλειψη πολιτικής ουδετερότητας, επειδή είχε συμμετάσχει σε μεμονωμένη συνάντηση για το μέλλον της ραδιοφωνίας, στα γραφεία της Νέας Δημοκρατίας.

Ο κ. Παπαουλάκης είχε στοχοποιηθεί από τον Ν. Παππά, αρμόδιο τότε υπουργό, επειδή, ως μέλος της ως άνω Ανεξάρτητης Αρχής και κατεξοχήν ειδικός σε ζητήματα τηλεπικοινωνιών, είχε διατυπώσει διαφορετική άποψη από την επίσημη για το πολυσχολιασμένο πόρισμα του Πανεπιστημίου της Φλωρεντίας, ότι τάχα θα έπρεπε να χορηγηθούν μόνο τέσσερις άδειες υψηλής πιστότητας (high definition) για κανάλια εθνικής εμβέλειας, στον επικείμενο τότε (2015) διαγωνισμό για τις τηλεοπτικές άδειες, που αργότερα ακυρώθηκε από το ΣτΕ. Πιο συγκεκριμένα, ο κ. Παπαουλάκης είχε παραπεμφθεί στο πειθαρχικό για παραβίαση της υποχρέωσης πολιτικής ουδετερότητας και αμεροληψίας, επειδή, ως μέλος της ΕΕΤΤ, είχε ανταποκριθεί σε πρόσκληση της κ. Μισέλ Ασημακοπούλου, αρμόδιας τότε τομεάρχη της Ν.Δ. για τις τηλεπικοινωνίες, να ενημερώσει τον αντίστοιχο τομέα για το «αύριο» της ραδιοφωνίας στην Ελλάδα. Αν και κανένας δεν τον κατηγόρησε για αποκάλυψη απόρρητων πληροφοριών της ΕΕΤΤ, ο κ. Παπαουλάκης τιμωρήθηκε με οριστική παύση για μόνο το γεγονός της παρουσίας του στα γραφεία της Ν.Δ. Με την απόφασή του 2374/2022, η επταμελής σύνθεση του Γ΄ Τμήματος του ΣτΕ έκρινε ομόφωνα ότι η υποχρέωση πολιτικής ουδετερότητας δεν αποκλείει κατ’ αρχήν την «ανταλλαγή απόψεων μεταξύ μέλους ανεξάρτητης αρχής, με προσωπική και λειτουργική ανεξαρτησία», από τη μια, και «θεσμικών φορέων» της πολιτείας, όπως βουλευτών και στελεχών πολιτικών κομμάτων, από την άλλη, για ζητήματα δημοσίου ενδιαφέροντος. Και τούτο, υπό τον όρο ότι η όλη στάση του δεν δίνει την εντύπωση ότι «εξεδήλωσε τις πολιτικές του προτιμήσεις». Η απόφαση αυτή του ΣτΕ δεν είναι μόνο καταδικαστική μιας παρωχημένης και, δυστυχώς, διαχρονικής αντίληψης για τις ανεξάρτητες αρχές, η οποία τις αντιμετωπίζει με δυσπιστία, αν όχι και εχθρότητα. Συμβάλλει επιπλέον στην εμπέδωση της συνταγματικής θέσης τους ως θεσμικών αντιβάρων, τα οποία, στη σύγχρονη δημοκρατία, λειτουργούν ως ανάχωμα στην τάση της εξουσίας, κάθε εξουσίας, να τα θέλει όλα δικά της.