Η Ξένια Καλογεροπούλου, ο Βασίλης Παπαβασιλείου και ο έρωτας για το θέατρο

Κανένας τους δεν θέλησε να μιλήσει για τη ζωή του με τη φιλαυτία του σοφού. Παρότι οι δεκαετίες τους στο θέατρο και η θέση που τους αναγνωρίζουν οι συνάδελφοί τους θα τους το επέτρεπαν. Η Ξένια Καλογεροπούλου, ηθοποιός και θεατρική συγγραφέας, και ο Βασίλης Παπαβασιλείου, ηθοποιός, σκηνοθέτης, συγγραφέας, μεταφραστής και θεωρητικός του θεάτρου, αναγορεύθηκαν επίτιμοι διδάκτορες του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών, και κατά την πρώτη τους επίσημη διάλεξη με τον νέο τους τίτλο πρόσφεραν απλόχερα χιούμορ (σε κάποιες στιγμές πικρό, βέβαια) στο ακροατήριο της αίθουσας τελετών στα Προπύλαια του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Η Ξένια Καλογεροπούλου διηγήθηκε πως δεν πίστευε ότι έπαιζε καλά στις ταινίες της στον ακμαίο –τη δεκαετία του ’60– ελληνικό κινηματογράφο. «Πήγαινε καλά ο κινηματογράφος, με γνώρισε ο κόσμος, αλλά εμένα κάτι μου έλειπε», παραδέχθηκε, λέγοντας πως «όταν άρχισα να συνεργάζομαι με θεατράνθρωπους όπως ο Γιάννης Χουβαρδάς και ο Θωμάς Μοσχόπουλος, ήμουν πολύ ευτυχισμένη. Γιατί ήμουν κομμάτι ενός θιάσου, η δουλειά ήταν ομαδική». Για εκείνη, από τα σημαντικότερα στοιχεία μιας ερμηνείας είναι ο ηθοποιός να ακούει τον συμπαίκτη του. «Επί χρόνια δεν “άκουγα”, εμένα με έλκυε η στιγμή να πω τα λόγια μου», είπε. Ξεχωριστή εμπειρία για εκείνη ήταν όταν έπαιξε στην ταινία του 2013 «Πριν τα μεσάνυχτα» με πρωταγωνιστή τον Ιθαν Χοκ. «Τον είδα να ακούει τον συμπρωταγωνιστή του κάθε φορά σαν να ακούει κάτι εντελώς καινούργιο. Κατάλαβα πόσο σημαντικό είναι για την εξέλιξη του ρόλου», τόνισε. Απολαυστική ήταν η διήγησή της για το ξεκίνημα του παιδικού θεάτρου, στις αρχές της δεκαετίας του ’70, όταν συνεργάστηκε με τον Σταμάτη Φασουλή, την Υβόννη Μαλτέζου, τον αείμνηστο Μηνά Χατζησάββα. Η προσφορά της στο παιδικό θέατρο έχει αναγνωριστεί από όλους. Σήμερα εύχεται «να μη γίνει όσο ζω σούπερ μάρκετ το θέατρο Πόρτα, το θέατρό μου».

«Σοφία ονομάζονται κατ’ ευφημισμόν οι αταξίες της τρίτης ηλικίας». Ετσι ξεκίνησε την ομιλία του ο Βασίλης Παπαβασιλείου. «Το θέατρο είναι μια εμπειρία μυητικής ή ερωτικής πράξης. Είναι η υπόσχεση του μεταξύ μας. Το θέατρο είναι μια κλήση που απευθύνει η ορχήστρα στο κοίλο, η σκηνή στην πλατεία. Αυτή είναι η ιδρυτική υπόσχεση του θεάτρου», είπε, προσθέτοντας: «Εάν ρίξεις φωτισμό πέντε κιλοβάτ πάνω σε έναν άνθρωπο, αυτός για να νομιμοποιήσει την ύπαρξή του και να την επιβάλει χρειάζεται έξι κιλοβάτ. Ο ηθοποιός του θεάτρου δεν είναι φωτογενής, χρειάζεται να είναι –αν αξιωθεί– φωτογόνος». Και τόνισε με ένταση: «Σήμερα νικούν οι οθόνες επί της φυσικής παρουσίας. Ο τρόπος που κάνουμε θέατρο θα αλλάξει, και ολογράμματα θα έχουμε. Αλλά στον πυρήνα κάνουμε ένα επάγγελμα που στηρίζεται στη μοναδικότητα της παρουσίας του ανθρώπου. Και αυτό δεν πρόκειται να λήξει ποτέ».

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ