Οι δύο όψεις του (καλλιτεχνικού) «νομίσματος»

Αποφασίζεις να γίνεις μουσικός, ηθοποιός, χορευτής, φωτογράφος, ακόμα και σχεδιαστής ή μακιγιέρ ή τέλος πάντων, κάτι που έχει σχέση με την καλλιτεχνία (ή και με την καλλιτεχνία). Σπουδάζεις για… το πτυχίο ή γιατί αυτή είναι η «τρέλα» σου; Και πολύ περισσότερο, σπουδάζεις κάτι τέτοιο για να… μπεις στο δημόσιο;

Αυτή είναι η μία πλευρά του νομίσματος με το ζήτημα των καλλιτεχνικών πτυχίων. Και μας οδηγεί απευθείας… στο φρενοκομείο, ειδικά με κάποιες αντιδράσεις που έχουμε δει το τελευταίο διάστημα γύρω από το συγκεκριμένο θέμα. Γιατί δεν μπορούμε να φανταστούμε ποτέ ότι ένας νέος άνθρωπος αποφασίζει να γίνει καλλιτέχνης για… τον διορισμό! Και δεν μπορούμε να κατανοήσουμε ποτέ ότι ένας άνθρωπος που θέλει να ασχοληθεί με την τέχνη πιστεύει πως η «δύναμή» του είναι η δύναμη του πτυχίου του και όχι η δύναμη του ταλέντου και της δουλειάς πάνω στην τέχνη του. Στο κάτω – κάτω ξέρουμε πολλούς σπουδαίους και διάσημους καλλιτέχνες που υπήρξαν αυτοδίδακτοι (χωρίς κανένα πτυχίο) και άλλους τόσους που δεν τα κατάφεραν, ακόμα και αν πήραν δέκα πτυχία!

Πάμε όμως και στην άλλη πλευρά του νομίσματος. Το πώς αντιλαμβάνεται το κράτος τις καλλιτεχνικές σπουδές. Είναι αλήθεια πως ζούμε σε ένα κράτος που επί δεκαετίες είναι… αυτιστικό ως προς τον τρόπο που αντιμετωπίζει τον καλλιτεχνικό κόσμο και τα καλλιτεχνικά επαγγέλματα. Η «Ελλάδα του πολιτισμού» είναι ένα κράτος που δεν έχει, επί της ουσίας, καλλιτεχνικές σχολές στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Ναι, υπάρχει η ανώτατη σχολή καλών τεχνών για τις εικαστικές τέχνες. Υπάρχουν και τα τμήματα θεατρικών σπουδών. Δεν υπάρχουν όμως σχολές υποκριτικής, σχολές φωνητικές, σχολές χορού ή φωτογραφίας. Κάθε νέος που ονειρεύεται να γίνει τραγουδιστής πρέπει να περάσει από… talent show και όχι από κάποια κρατική σχολή. Και είναι επίσης άκρως παράδοξο, εν έτει 2023,τα πτυχία των ΙΕΚ να θεωρούνται «δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης» ενώ τα πτυχία των κολλεγίων (που συνδέονται με κάποια πανεπιστήμια του εξωτερικού) να θεωρούνται «τριτοβάθμιας εκπαίδευσης». Αυτό όμως δεν αφορά μόνο τους καλλιτέχνες. Αφορά και τους ψυκτικούς ή τους υδραυλικούς.

Εν πάση περιπτώσει, οι «ανορθογραφίες» είναι ακόμα πολλές στο ελληνικό κράτος σε σχέση με την εκπαίδευση και τα επαγγελματικά δικαιώματα. Και ας μην το προχωρήσουμε παρακάτω γιατί… πονάει. Θα βρούμε σχολές που υπάρχουν… για να υπάρχουν (και να συντηρούν θέσεις και… θεσούλες) και σχολές που δεν υπάρχουν ενώ είναι αναγκαίες. Ας συμφωνήσουμε λοιπόν ότι υπάρχουν πολλά ακόμα που πρέπει να αλλάξουν στην εκπαίδευση και είναι αρμοδιότητα του κράτους (της κυβέρνησης). Ας συμφωνήσουμε όμως και ότι κανένας δεν σπουδάζει ηθοποιός για να μπει στο δημόσιο. Ας μην λοβοτομούμε τα όνειρα των νέων…