ΑΠΟΨΗ: Η αξιολόγηση

Η «αξιολόγηση» ως έννοια – ακόμα και ως λέξη – είναι λίγο… ανατριχιαστική ακόμα για τον μέσο Έλληνα. Και ας αξιολογείται ολημερίς και ολονυχτίς, σχεδόν σε κάθε έκφανση της ζωής του.

Ο Έλληνας λοιπόν, μπορεί να αξιολογείται στη δουλειά του (ειδικά στον ιδιωτικό τομέα η αξιολόγηση είναι καθημερινή), μπορεί να αξιολογείται από τον γείτονα για το ένα είναι «καλός οικογενειάρχης» ή από την τράπεζα για το εάν είναι… αξιόπιστος να έχει πιστωτική κάρτα, αλλά δεν θέλει να ακούει τη λέξη «αξιολόγηση».

Αυτό λοιπόν το ελληνικό σύνδρομο, αποτέλεσμα πολλών στρεβλώσεων του παρελθόντος που άλλες έχουν να κάνουν με τον… τράχηλο του Έλληνα που ζυγό δεν υπομένει και άλλες με κάποιες δήθεν αξιολογήσεις που στην πραγματικότητα ήσαν απλές αφορμές για ένα πολυετές «έλα εσύ, φύγε εσύ» του κομματικού κράτους, αντέχει μέχρι τις μέρες μας και επηρεάζει ακόμα τους εργαζόμενους, ειδικά τους δημόσιους λειτουργούς.

Μοιάζει με ένα διαρκές έλλειμμα αυτοπεποίθησης, αλλά και εμπιστοσύνης προς όλους τους άλλους. «Δεν θέλω να αξιολογηθώ. Ποιος θα με αξιολογήσει και με ποιο τρόπο; Και γιατί οι πολιτικοί δεν ζητούν να αξιολογηθούν πρώτοι αυτοί;». Πολλά και άλλα τέτοια, τα ακούμε χρόνια πια. Από τότε που τέθηκε το ζήτημα της αξιολόγησης στο δημόσιο και αρχικά, παρουσιάστηκε ως μία λαιμητόμος πάνω από τα κεφάλια των δημοσίων υπαλλήλων που θα μπορούσε να τους αφαιρέσει ακόμα και τη δουλειά τους. Όμως, ακόμα και όταν έγινε σαφές πως η αξιολόγηση δεν σημαίνει «απόλυση», αλλά «ευκαιρία βελτίωσης», τα φοβικά σύνδρομα δεν καταργήθηκαν. Και το χειρότερο: Τροφοδοτούνται και από πολιτικές σκοπιμότητες.

Η αντίδραση των εκπαιδευτικών στην «αξιολόγηση της Κεραμέως» στηρίζεται εν μέρει στο φοβικό σύνδρομο και εν μέρει, σε αυτές τις πολιτικές (αντιπολιτευτικές) σκοπιμότητες.

Και για να είμαστε ειλικρινείς, ούτε είμαστε σίγουροι πως η αξιολόγηση θα προχωρήσει κανονικά, ούτε και πως αυτή η αξιολόγηση που έχει οριστεί από το υπουργείο, προσφέρει λύσεις.

Γι’ αυτό κρατάμε μόνο το ένα και μοναδικό θετικό. Και αυτό είναι ότι καθώς περνούν τα χρόνια (και οι γενιές), κάποτε θα φτάσει μία εποχή που ο μέσος Έλληνας, όχι μόνο δεν θα φοβάται την αξιολόγηση, αλλά θα την επιζητεί κιόλας προκειμένου να γίνεται καλύτερος.