ΑΠΟΨΗ: Εκπαίδευση και δαπάνες, γλιτώνουν από τραγωδίες!

Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρακολουθούμε όλη αυτή τη συζήτηση που έχει ξεκινήσει από την πρώτη στιγμή για τη διαλεύκανση των αιτιών της σιδηροδρομικής τραγωδίας και ειλικρινά, ελπίζουμε να ανοίξει πλήρως η «ατζέντα» και να μην μείνει μόνο στο «ανθρώπινο λάθος».

Διότι, μπορεί μεν, αυτό το ανθρώπινο λάθος να οδήγησε στη συγκεκριμένη τραγωδία, αλλά τα πραγματικά αίτια είναι πολλά και εκτείνονται σε βάθος χρόνων.

Ας θυμηθούμε μία φράση από την ανακοίνωση παραίτησης του Κώστα Καραμανλή: «…αναλαμβάνοντας την ευθύνη για τα διαχρονικά λάθη του ελληνικού κράτους και του πολιτικού συστήματος». Μακάρι να ξετυλιχθεί όλο το κουβάρι λοιπόν. Γιατί έχουμε την αίσθηση πως μέσα σε αυτό το μεγάλο «νήμα» θα δούμε πολλά. Μία μεγάλη και… πονεμένη ιστορία που αφορά πολλούς. Και δείχνει ένα κράτος που ποτέ δεν τόλμησε να βάλει το μαχαίρι στο κόκκαλο και να σπάσει «αποστήματα» – δημόσια και ιδιωτικά – πολλών ετών.

Αυτή όμως είναι η μία πλευρά του «νομίσματος». Η άλλη πλευρά είναι – και συγνώμη από όσους πιστεύουν το αντίθετο – ότι οι μετακινήσεις και οι συγκοινωνίες παντού και πάντοτε έχουν ένα ποσοστό κινδύνου. Πολύνεκρα σιδηροδρομικά δυστυχήματα έχουν συμβεί σε όλο τον κόσμο. Το ίδιο και αεροπορικές τραγωδίες, ναυάγια και ό,τι άλλο. Όσοι οδηγούμε – ακόμα και.. πατίνι – γνωρίζουμε ότι κάθε μετακίνηση μπορεί να κρύβει κινδύνους και μάλιστα, στις πιο ανύποπτες στιγμές.

Τι είναι αυτό που μεγαλώνει ή μικραίνει τις πιθανότητες ενός δυστυχήματος; Δυστυχώς, μόνο δύο παράγοντες: Το πρώτο είναι η προσοχή του ανθρώπου. Καμία μετακίνηση δεν είναι ασφαλής. Ούτε το περπάτημα στο απέναντι πεζοδρόμιο. Χρειάζεται πάντοτε «νους και γνώση». Και ο δεύτερος παράγοντας είναι… το κόστος. Γνωρίζουμε, επίσης, ότι όσο καλύτερο το αυτοκίνητο που οδηγούμε, τόσο καλύτερες οι συνθήκες ασφάλειας. Το ίδιο συμβαίνει και με τις μαζικές μεταφορές. Όσο πιο σύγχρονο και ακριβό ένα «εργαλείο», τόσο καλύτερο μπορεί να είναι. Σε ένα καλά οργανωμένο κράτος λοιπόν, ισχύουν δύο συνθήκες: Πρώτον, σοβαρή εκπαίδευση όλων για τις μετακινήσεις και τις μεταφορές και δεύτερον, σοβαρές δαπάνες στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Στην Ελλάδα υπολειπόμαστε. Και… ανεχόμαστε! Ανεχόμαστε ανθρώπους επί της ουσίας απαίδευτους να κρατάνε τιμόνι και σαραβαλάκια να κυκλοφορούν παντού τριγύρω μας. Αν κάνουμε τις αναγωγές σε όλα τα επίπεδα και σε όλες τις μεταφορικές κατηγορίες, θα καταλάβουμε και τι πρέπει να κάνουμε ως κράτος…