ΑΠΟΨΗ: Η επανεκκίνηση των τρένων

Λίγο μετά την τραγωδία στα Τέμπη, κάποιοι έλεγαν και έγραφαν: «Να δούμε τώρα πότε θα ξεκινήσουν και πάλι τα τρένα. Ποιος θα υπογράψει και υπό ποιες συνθήκες…».

Η απάντηση ήρθε χθες από τον υπουργό Επικρατείας, Γιώργο Γεραπετρίτη, το κυβερνητικό στέλεχος που ανέλαβε το βαρύτατο φορτίο του υπουργείου Υποδομών μετά το δυστύχημα και την παραίτηση Καραμανλή.

Τα σιδηροδρομικά δρομολόγια θα επανεκκινήσουν από τα τέλη του μήνα με πρώτο μέτρο την ύπαρξη δύο σταθμαρχών σε κάθε σταθμό, (κάτι που συνεπάγεται και μείωση των δρομολογίων) προκειμένου να βγαίνουν οι βάρδιες.

Κάποιοι θα πουν «δεν φτάνει». Κάποιοι άλλοι θα υποστηρίξουν πως η κυβέρνηση δεν έπρεπε να προχωρήσει σε μία τέτοια απόφαση, τουλάχιστον αυτή τη στιγμή. Ότι θα ήταν προτιμότερο να «παγώσει» κάθε σιδηροδρομική σύνδεση μέχρι να ολοκληρωθεί η τηλεδιοίκηση και η σηματοδότηση.

Το δίλημμα είναι, πράγματι, μεγάλο και σοβαρό.

Και κυρίως έχει να κάνει με τον δικαιολογημένο σε απόλυτο βαθμό φόβο κάθε ανθρώπου που σκέφτεται να μετακινηθεί με τρένο. Φανταζόμαστε ότι οι… θαρραλέοι επιβάτες των αμαξοστοιχιών το επόμενο διάστημα δεν θα είναι και πάρα πολλοί.

Από την άλλη πλευρά όμως, καμία μεταφορική υποδομή δεν είναι μόνο επιβατική (δεν πρέπει να ξεχνάμε και τα εμπορευματικά δρομολόγια που… κινούν την οικονομία πολλών κλάδων) και από την άλλη πλευρά, μάλλον είναι μεγαλύτερο λάθος να υποκύπτεις στον φόβο ή στην λογική «πονάει κεφάλι, κόβει κεφάλι».

Οι σιδηρόδρομοι πρέπει να επανεκκινήσουν για πολλούς και σημαντικούς λόγους. Η ουσία όμως δεν είναι εκεί. Η ουσία είναι ότι η μικρή Ελλάδα έχει κάθε δυνατότητα να δημιουργήσει τον πιο σύγχρονο σιδηρόδρομο στην Ευρώπη. Αυτός πρέπει να είναι ο στόχος. Και αυτός ο στόχος πρέπει να επιτευχθεί γρήγορα! Όχι σε 15-20 χρόνια… Τώρα! Και για να επιτευχθεί, η κυβέρνηση πρέπει να βάλει το μαχαίρι στο κόκκαλο. Καμία ανοχή σε ελλείψεις, καθυστερήσεις, ρεμούλες. Καμία ανοχή και για κανέναν…