Ο Πατρινός δικηγόρος Ανδρέας Κότσιφας μιλά στην «Γ» για τον βιβλίο του «Κήπος»

“…Δεν έχω λόγια. Για τον Κήπο σου λέω! Ένα μωσαϊκό ομορφιάς. Όχι κάπου αλλού, εδώ. Όχι θεϊκή, ανθρώπινη. Η μόνη υποστατή. Η μόνη που αξίζει άλλωστε. Όχι σε κάποιον χρόνο μέλλοντα, σαν υπόσχεση ή τιμωρία. Όλα, εδώ, τώρα και για πάντα. Κοιτούσα γύρω μου έκπληκτος, δεν ήξερα πού να πρωτοαπιθώσω το βλέμμα. Το ένα θέαμα με ξεπροβόδιζε μειλίχια μέχρι τα κράσπεδα του επόμενου. Απανωτά, πανδαισία. Θεάματα χωρίς υπερβολές, μεστά, αναίτια. Χωρίς καγχασμούς ή κομπορρημοσύνες. Δίχως ντροπή. Απλά, αμέριμνα. Αγαλλίασα…”

Με αυτά τα λόγια, ο γνωστός δικηγόρος της Πάτρας, Ανδρέας Κότσιφας, μυεί το αναγνωστικό κοινό στο δεύτερο κατά σειρά συγγραφικό του έργο, στον «Κήπο».

Σε συνέντευξή του στην «Γ» μιλά για την αγάπη του για τη συγγραφή και για τα φιλοσοφικά ζητήματα που πραγματεύεται ο «Κήπος», που αποτέλεσε συνέχεια της «Άυλης Ύλης» αλλά και για την αγάπη του για την μουσική.

– Κύριε Κότσιφα, μιλήστε μας για το δεύτερο βιβλίο σας με τίτλο «Ο Κήπος». Τι πραγματεύεστε το νέο σας αφήγημα;

 

Ο «Κήπος», από τις εκδόσεις «Ρώμη», είναι το δεύτερο κατά σειρά βιβλίο, που πραγματεύεται ζητήματα πρακτικής φιλοσοφίας, όπως αυτά αναδύονται μέσα από τις καθημερινές αγωνίες των ηρώων του. Η ιστορία εξελίσσεται διαλεκτικά: ένας ανακριτής κι ένας εγκληματίας βρίσκονται σε ένα απροσδιόριστο δωμάτιο και μια καφκική διαδικασία ανάκρισης ξετυλίγεται ζωηρά. Ο ανακριτής ερωτά, ο ανακρινόμενος με τη σειρά του απαντά, ενθυμούμενος επεισόδια από την ζωή του. Επέλεξα η πλοκή να αναπτυχθεί μέσω ενός διαλόγου καταιγιστικού με κοφτές ερωτήσεις και απαντήσεις, που φτάνουν στο κόκκαλο. Άξονες των ερωτημάτων είναι ο Θεός, η Φιλία, ο Έρωτας, η Λογική, η Αγάπη, η Ελευθερία και η Ηθική. Ο «Κήπος» αποτελεί μια σκοτεινή αλληγορία για τον άνθρωπο και τα συστατικά του. Στο τέλος, ο διάλογος κλείνει με μια ανατριχιαστική ανατροπή, που αποκαλύπτει ποιοι και τι ακριβώς είναι οι ήρωες, θέτοντας το απόλυτο ερώτημα: τι ονομάζεται Άνθρωπος; Τι μπορεί να είναι Άνθρωπος, τελικά; Αυτό δεν ψάχνουμε όλοι, άλλωστε;

 

– Εστιάζετε σε αξίες και θέτετε προβληματισμούς για το τι είναι ο άνθρωπος σε μια εποχή που κυριαρχούν στην επικαιρότητα γυναικοκτονίες, βιασμοί και ασέλγειες σε βάρος ανηλίκων. Ως δικηγόρος αλλά και ως άνθρωπος με ευαισθησίες με την πένα σας τι μήνυμα θέλετε να στείλετε;

 

Το φαινόμενο εκδηλώνεται εκθετικά πλέον, με τις συγκεκριμένες μορφές εγκληματικότητας να λαμβάνουν πρωτοφανείς διαστάσεις. Δεν έχω γνώσεις της επιστήμης της κοινωνιολογίας, ώστε να δύναμαι να αποδώσω τις αιτίες του φαινομένου. Είναι προφανές, όμως, ότι τα κατάλοιπα στερεότυπα της πατριαρχικής κοινωνίας και η αναγωγή προτύπων βίας σε «ιδανικά», αποτελούν τις κατ’ εξοχήνπαθογένειες, που οδηγούν αδήριτα στην έμφυλη βία αλλά και στη βία κατά ανηλίκων. Θαρρώ πως έχει σημάνει η ώρα να εκριζωθεί αμετάκλητα η ανεπίτρεπτη «κουλτούρα» της ανισότητας των φύλων, που διαιωνίζεται ακόμα μέσα στις οικογένειες, τις παρέες και τους χώρους εργασίας. Αυτό δεν είναι απλό ευχολόγιο, αλλά επιτακτική ανάγκη. Δείτε, παραδείγματος χάριν, το διαδίκτυο: χωρίς δαιμονοποίηση αυτού του θαυμαστού, κατά τα λοιπά, εργαλείου, έχετε διαπιστώσει σε πόση βία και ωμό σεξ εκτίθενται χωρίς μέτρο οι ανήλικοι, άτομα δίχως πλήρως σχηματισμένη κριτική ικανότητα; Φυσικά κι επικροτώ την αυστηροποίηση του νομοθετικού πλαισίου, εφόσον όμως, η νομοθετική μεταβολή κατατείνει αποτελεσματικά όχι μόνο στην καταστολή τέτοιων ειδεχθών ενεργειών όσο, κατά μείζονα λόγο, στην πρόληψή τους στο μέλλον, βασική, άλλωστε,επιτελεστική λειτουργία του ποινικού νόμου.

 

«ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΛΥΤΡΩΤΙΚΕΣ»

– Τι σας ώθησε να ασχοληθείτε με την συγγραφή;

 

Οι ιδέες μέσα μου, που ασφυκτιούν να ειπωθούν. Να γραφτούν, να ακουστούν. Όλοι οι άνθρωποι σκέπτονται, όλοι οι άνθρωποι προβληματίζονται και βασανίζονται. Οι λέξεις είναι λυτρωτικές, μια πραγματική θεραπεία όταν εργαλειοποιούνται. Λέξεις βαλμένες στη σειρά, σκέψεις στη σειρά. Η συγγραφή βοηθά στον αναστοχασμό. Ενώ φαντάζει μια διαδικασία προς τα έξω, από τον συγγραφέα προς τον αναγνώστη, μάλλον είναι το αντίστροφο. Ήτοι, αποτελεί μια κατάδυση εντός μας, από τον συγγραφέα προς τα μύχια του εαυτού του πρώτα απ’ όλα, πριν την επικοινωνία με τον αναγνώστη.

 

«Η ΥΣΤΑΤΗ ΥΛΗ ΗΤΑΝ ΤΟ ΕΦΑΛΤΗΡΙΟ»

– Είχε προηγηθεί «Η Ύστατη Υλη». Τι εισπράξατε από το αναγνωστικό κοινό και τι ετοιμάζετε στο μέλλον;

 

Η Ύστατη Ύλη απετέλεσε το εφαλτήριο για τον Κήπο. Ήταν το πρώτο βήμα μου στον κόσμο της έκδοσης, το οποίο αγκαλιάστηκε από το αναγνωστικό κοινό πέρα από τις προσδοκίες μου και παρά τις αγωνίες μου. Είμαι ευγνώμων για την ανταπόκριση στο συγκεκριμένο βιβλίο. Οι ήρωες της Ύστατης Ύλης αγαπήθηκαν και αυτό με φώτισε και μου έδωσε κίνητρο και για τα επόμενα βήματα, όπως αυτό του Κήπου. Όσο για τα μελλοντικά σχέδια, όσο οι ιδέες ρέουνκαι εμπνέουν, το χέρι δύσκολα σταματά.

 

«ΤΟ ΠΙΑΝΟ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ»

– Εκτός από την συγγραφή πολλές φορές σας έχουμε απολαύσει στο πιάνο. Είναι η δική σας «απόδραση» από την ρουτίνα της καθημερινότητας;

 

Η μουσική είναι η άλλη όψη του αυτού νομίσματος. Όπως συνηθίζω να λέω, υπάρχει η παραδεδομένη λογοτεχνία, και υπάρχει κι η μουσική, αυτή η λογοτεχνία του άρρητου. Μια παγκόσμια και διαχρονική γλώσσα, που δεν απαιτεί διατυπώσεις, προκειμένου να σε κάνει να αισθανθείς και να επικοινωνήσεις με τον συνάνθρωπό σου. Αισθάνομαι τυχερός που μυήθηκα στην τέχνη της μουσικής από μικρός. Το πιάνο ιδιαιτέρως, αποτελεί για μένα καταφύγιο, τα πλήκτρα του είναι οι μυστικοί μου εξομολογητές. Ο μεγάλος Νίτσε λέει χωρίς ενδοιασμό: «Χωρίς μουσική, η ζωή μας θα ήταν ένα λάθος».