Άρθρα-Συνεργασίες
«Ντράπηκε και η ντροπή…»
Άρθρο του Διονύση Κλάδη, μέλους του ΓΠ Δυτικής Ελλάδας του ΚΚΕ, Αντιπροέδρου της ΔΕΥΑΠ και υποψήφιου δημοτικού συμβούλου με τη Λαϊκή Συσπείρωση στο Δήμο Πατρέων
Υπάρχουν στιγμές που το θράσος μετατρέπεται σε γελοιότητα. Τέτοια χαρακτηριστική περίπτωση είναι ο γνωστός σε όλους, Αλέξανδρος Χρυσανθακόπουλος, ο οποίος φόρεσε τη μουτσούνα του υπερασπιστή των εργατικών δικαιωμάτων φτάνοντας μάλιστα στο σημείο να μιλάει για ταξική προδοσία του Δημάρχου Κώστα Πελετίδη. Ντράπηκε και η ντροπή…
Μια μικρή αναδρομή φτάνει για να αποκαλύψουμε τα έργα και τις ημέρες του. Όχι, δεν θα αναφερθούμε αναλυτικά στην δράση του, γιατί την ξέρει ο λαός μας και γελάει. Ως πολιτικό θα τον κρίνουμε.
Υπήρξε βουλευτής του ΠΑΣΟΚ για δύο τετραετίες, εποχής Σημίτη, και για μία τετραετία βουλευτής του ΛΑΟΣ, μόνο και μόνο αυτό το άλμα φτάνει για να αποκαλύψει τον τυχοδιωκτισμό του. Αλλά και ως βουλευτής επί κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ ήταν που άρχισε το ξήλωμα των εργατικών, ασφαλιστικών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων για να ικανοποιηθούν οι απαιτήσεις των αφεντικών. Ενώ, ως βουλευτής του ΛΑΟΣ, μαζί με την τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, ψήφισε το 2010 το πρώτο μνημόνιο με τα γνωστά αντεργατικά του μέτρα και τα οποία συνεχίστηκαν και στα δύο επόμενα μνημόνια, άρχισε δηλαδή και με τη δική του συμβολή η κατεδάφιση σε ό,τι είχε απομείνει.
Ούτε τώρα όμως δεν βγάζει άχνα μπροστά στο αντεργατικό τερατούργημα, το οποίο
νομιμοποιεί την εργασιακή ομηρία και που πρόκειται να ψηφιστεί τις επόμενες μέρες, ενώ τάσσεται και στην υπηρεσία των μεγαλοεπιχειρηματιών και των συμφερόντων τους. Αυτό προκύπτει άλλωστε και από το πρόσφατο (14.9.2023) άρθρο του στην εφημερίδα «Γνώμη» για να μετατραπεί η Πάτρα σε παράδεισο για τα επιχειρηματικά συμφέροντα και σε κόλαση για τις ανάγκες του λαού και των εργαζομένων. Αυτός λοιπόν ο «Μαυρογιαλούρος» έχει το θράσος να κατηγορεί τον Κώστα Πελετίδη για ταξική προδοσία, ενώ είναι πανελλαδικά γνωστό ότι ο Δήμαρχος, με συνέπεια και σταθερότητα, παλεύει ενάντια σε όλες τις μορφές εργασιακής ομηρίας και ανακύκλωσης εργαζομένων, παλεύει για μόνιμη και σταθερή δουλειά με δικαιώματα για όλους, για κάλυψη όλων των κενών στο Δήμο με μόνιμο προσωπικό, όταν αυτή η Δημοτική Αρχή στήριξε 154 εργαζόμενους με σχέση εργασίας ορισμένου χρόνου, ώστε να γίνουν αορίστου, σε δομές του Δήμου, όταν βρέθηκε σε όλες τις δραστηριότητες του ταξικού εργατικού κινήματος.
Αλήθεια πού ήταν ο κυρ-Αλέκος; Ήταν πάντοτε απών.
Αυτός που σήμερα έχει το θράσος να εμφανίζεται ως προστάτης των δικαιωμάτων των εργαζομένων, εμπορεύεται την εργασιακή ομηρία τους, στην οποία τους έχουν καταδικάσει τα κόμματα που υπηρέτησε και υπηρετεί.
